សត្រូវដ៏ធំនៃភាពក្រីក្រ

 

នឹកស្រណោះកាលពេលខ្ញុំចុះហ្វៀលនៅតាមទីជនបទឆ្ងាយៗ ម៉ោងជាង១០អី គឺឃើញក្មេងៗចេញពីរៀនហើយ ស្ពាយកាតាបចេញពីរៀន ខ្លះដើរ ខ្លះជិះកង់ ខ្លះរត់...កុមារខ្លះ បង្ហាញអាការៈហត់នឿយព្រោះក្តៅ ដើរឆ្ងាយ...មើលទៅគួរអោយអាណិតណាស់។

បើតាមរបាយការណ៍របស់ក្រសួងអប់រំ បានបញ្ជាក់ថា អត្រានៃការបោះបង់ការសិក្សារបស់កុមារ កាន់តែខ្ពស់ នៅពេលដែលពួកគេសិក្សាកាន់តែខ្ពស់ ហើយមូលហេតុសំខាន់នោះគឺ ដោយសារចម្ងាយមធ្យមពីផ្ទះទៅសាលារបស់ពួកគេ គឺកាន់តែឆ្ងាយ នៅពេលដេលកម្រិតថ្នាក់របស់គេកាន់តែខ្ពស់ ហើយណាមួយពួកគេគ្មានមធ្យោបាយធ្វើដំណើរទៅសាលាផងដែរ។

ខ្ញុំនៅតែមានក្តីស្រម៉ៃថា ពេលណាមួយ ខ្ញុំអាចនឹងមានលទ្ធភាពឧបត្ថមកង់ដល់កុមារទាំងនោះ ដូច្នោះពួកគេនឹងមានលទ្ធភាពបន្តការសិក្សាបានកាន់តែយូរ។

ទិញកង់ជជុះពីជប៉ុន យកមកចែកអោយពួកគេ នោះគឺជារឿងត្រឹមត្រូវបំផុត។

#ខ្ញុំនៅតែជឿថាមានតែការអប់រំទេទើបអាចយកឈ្នះភាពក្រីក្របាន

ក្តីស្រម៉ៃ

 

ខ្ញុំមានក្តីស្រម៉ៃថា ឆ្អឹងរឿងខាងក្រោមនេះ នឹងក្លាយជាវីដេអូអប់រំចំណេះដឹងហិរញ្ញវត្ថុខ្នាតខ្លីមួយ។

រឿង ក្តីស្រម៉ៃ

បញ្ញាគឺជាក្មេងកំព្រាឪពុកតាំងតែពីបញ្ញាមានអាយុ៣ខែ។ បញ្ញារស់នៅធំធាត់ឡើងដោយការចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សាពីសំណាក់ម្តាយដែលជាស្ត្រីមេម៉ាយដែលមានមុខរបរជាអ្នករកស៊ីលក់ដូរបន្តិចបន្តួចនៅឯផ្សារនាតំបន់មួយជាយរាជធានីភ្នំពេញ។ ថ្វីត្បិតតែបញ្ញាគឺជាក្មេងកំព្រាឪពុក ក៏ប៉ុន្តែបញ្ញាបានទទួលការ ចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សា យ៉ាងល្អពីម្តាយដែលជាស្ត្រីមេម៉ាយ។ ម្តាយរបស់បញ្ញាតែងតែព្យាយាម អប់រំទូន្មានប្រៀនប្រដៅបញ្ញា អោយមានក្តីស្រម៉ៃ និងបព្វហេតុនៃការរស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្សរបស់ខ្លួន។ បញ្ញាតែងតែទទួលបាននូវការអប់រំពីម្តាយរបស់ខ្លួនអំពីហេតុចាំបាច់នៃសន្សំប្រាក់ មធ្យោបាយនៃការសន្សំប្រាក់ ការចាត់ចែងប្រាក់កាស។

ដោយទទួលបាននូវការអប់រំដ៏ល្អពីសំនាក់ម្តាយ៊ បញ្ញា បានប្រែក្លាយទៅជាក្មេងមួយរូបដែលមានការគិត និងពិចារណាបានវែងឆ្ងាយ។ បញ្ញា តែងតែមានក្តីស្រម៉ៃថា ថ្ងៃណាមួយពេលគេធំឡើង គឺគេនឹងក្លាយទៅជា មនុស្សម្នាក់ដែលអាចក្លាយជាទីបង្អែករបស់អ្នកដទៃ។ បញ្ញាបានចាប់ផ្តើមចេះសន្សំប្រាក់ដែលម្តាយគេបានអោយគេ តាមរយៈការយកទៅដាក់សន្សំកូនជ្រូកដី ហើយបន្តិចម្តងៗ ដោយមានការចង្អុរបង្ហាពីម្តាយ បញ្ញា មានលទ្ធភាពអាចគូសព្រាងនូវវដ្តជីវិតរបស់គេបាននៅលើសៀវភៅសសសេរមួយក្បាល ដែលសន្លឹកនិមួយៗតំណាងអោយឆ្នាំនៅខាងមុខ ចំណែកឯទំព័រចុងក្រោយ គឺជាគោលដៅរបស់បញ្ញាដែល ចង់ក្លាយជានាយកសាលារៀនឯកជនមួយរូប។ គ្រប់សន្លឹកតំណាងអោយឆ្នាំនិមួយៗគឺតែងតែមានសសេរនូវសកម្មភាពដែលបញ្ញាត្រូវធ្វើនៅក្នុងឆ្នាំនោះរាប់តាំងពីការសន្សំប្រាក់កាក់ល្អិតក្នុងកូនជ្រូកដី ការខិតខំប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រ ការបញ្ចប់ការសិក្សា ការធ្វើការងារ ការវិនិយោគ ការប្រើប្រាស់ប្រាក់កម្ចី។ល។

ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ពីមួយឆ្នាំៗមួយឆ្នាំ បញ្ញាតែងតែអនុវត្តតាមផែនការដែលគេបានគូសព្រាងនៅក្នុងសន្លឹកសៀវភៅរបស់គេជានិច្ច។ ក្រៅពីការខិតខំប្រឹងប្រែងរៀនសូត្រ បញ្ញានៅតែឈ្លៀតជួយសម្រាលកិច្ចការងារម្តាយរបស់គេជារៀងរាល់ថ្ងៃរហូតដល់ថ្ងៃបញ្ញាធំ ចូលរៀននៅមហាវិទ្យាល័យ។ ក្រៅពីរៀននៅមហាវិទ្យាល័យបញ្ញាតែងតែឈ្លៀតធ្វើជាគ្រូបង្រៀនតាមផ្ទះ គ្រាន់នឹងយកប្រាក់មកទប់ទល់ការចំណាយ ក៏ដូចជាដើម្បីសន្សំសម្រាប់ពេលអនាគត។

បន្ទាប់ពីរៀនចប់ បញ្ញា បានក្លាយខ្លួនជាគ្រូបង្រៀននៅសាលាឯកជនមួយ។ បញ្ញានៅតែមិនបោះបង់ក្តីស្រមៃរបស់ខ្លួន ហើយបញ្ញាតែងតែមានក្តីសង្ឃឹមជានិច្ចថា បើសិនជាខ្លួនមិនបោះបង់ក្តីស្រម៉ៃ ហើយនៅតែបន្តដើរតាមក្តីស្រម៉ៃខ្លួននោះ នោះក្តីស្រម៉ៃរបស់ខ្លួនដែលចង់ក្លាយជានាយកសាលារៀនឯកជននឹងបានសម្រេចជាមិនខាន។ ពេលវេលាក៏មកដល់ បញ្ញា មានជំនឿជឿជាក់លើខ្លួនឯងថា នឹងមានលទ្ធភាពគ្រប់គ្រាន់ក្នុងការបើកសាលា ដោយហេតុតែបញ្ញាមានបទពិសោធន៏បង្រៀនគ្រប់គ្រាន់ និងមានប្រាក់សមល្មមដែលបញ្ញាបានសន្សំតាំងពីតូចរហូតដល់ធំ។ ក្តីប្រាថ្នារបស់បញ្ញាក៏បានសម្រេច ដោយបញ្ញាបានក្លាយជានាយកសាលារៀនឯកជន ហើយបញ្ញាបានទទួលអោយកុមារដែលគ្មានលទ្ធភាពរៀនសូត្រមួយចំនួន បានចូលរៀនដោយមិនអស់ថ្លៃសិក្សា។ បញ្ញាបានសម្រេចក្តីបំណងរបស់គេ ដោយគេបានក្លាយជាមនុស្សម្នាក់ដែលអាចក្លាយជាទីបង្អែករបស់អ្នកដទៃបាន។

អនត្តា

 

នៅពេលដែលមនុស្សគ្រប់គ្នាយល់ច្រឡំនូវអ្វីដែលទៀងទាត់ ថាមិនទៀងទាត់ ច្រឡំថាអ្វីដែលមិនទៀងទាត់ ថាទៀងទាត់ គឺនៅពេលនោះឯងដែលមនុស្សទាំងនោះរស់នៅក្នុងសេចក្តីប្រមាទ។ ពួកគេប្រមាទថា៖

រូបនេះជារបស់អញ

គ្រប់យ៉ាងនៅជុំវិញអញគឺជារបស់អញ

មនុស្សស្ទើរតែគ្រប់រូបជឿថាអ្វីដែលកើតហើយរលត់នោះវានឹងកើតម្តងទៀត។

រូបរាងកាយរបស់យើងដែលថាយើងគិតថាជារបស់អញនោះពេលនេះម្ចាស់គេកំពុងតែយកពីយើងទៅវិញហើយ។ សក់ដែលខ្មៅរលោងស្រស់ស្អាតនោះ ក៍ប្រែទៅជាជ្រុះរុះរោយ និងក្លាយជាស។

ស្បែកដ៍តឹងរលោងស្អាតនោះ ក៍ចាប់ផ្តើមប្រែទៅជាស្រអាប់ហើយជ្រីវជ្រួញ។

កែវភ្នែកដែលធ្លាប់តែភ្លឺថ្លានោះ ក៍ចាប់ផ្តើមប្រែក្លាយទៅជាស្រអាប់មើលលែងឃើញច្បាស់ដូចមុន។

សម្លេងដែលធ្លាប់តែលឺច្បាស់ពីរោះពិសារនោះ ក៍ចាប់ផ្តើមប្រែក្លាយទៅជាគ្រលរនិងមិនសូវច្បាស់។ោះ

កម្លាំងរាង្គកាយរបស់យើងដែលធ្លាប់តែមាំមួនន នៅពេលនេះក៍បានចាប់ផ្តើមប្រែក្លាយទៅជាទន់ខ្សោយ...នេះហើយគឺជាពេលវេលាមួយដែលម្ចាស់ខ្លួនពិតប្រាកដមកយកពីយើងរាល់គ្នាទៅវិញ។

គ្រប់យ៉ាងដែលនៅជុំវិញយើងនោះ គឺមិនមែនជារបស់យើងនោះឡើយ ព្រោះថាគ្រប់យ៉ាងទាំងនោះនឹងត្រូវរលត់បាត់បង់ដូចជាយើងដែរ។

រូបកាយដែលកើតហើយ ហើយរលត់ទៅវិញ គឺជារឿងធម្មតា។ គ្មានអ្វីដែលកើតហើយរលត់ទៅវិញហើយក៍កើតមកវិញនោះទេ គឺមានតែកំណើតថ្មីដែលជំនួសអោយកំណើតដែលរលត់ទៅវិញ។

ជីវិតដែលរស់នៅក្នុងសេចក្តីមិនប្រមាទ គឺនឹងនាំមកនូវសេចក្តីស្ងប់ ហើយសេចក្តីស្ងប់នោះនឹងកើតទៅជាសុខ។

"គ្រប់យ៉ាងដែលកើតហើយ រមែងរលត់ទៅវិញជាធម្មតា ចូរអ្នកទាំងឡាយញាំងកិច្ចការផងទាំងពួង អោយសម្រេចដោយសេចក្តីមិនប្រមាទ" - ព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ

ស្បែកជើងអត់គូ

ស្បែកជើងអត់គូ៖

ស្បែកជើងមួយគូ គឺត្រូវមានមួយឆ្វេង មួយស្តាំ។ នៅពេលប្រកាន់ថាមួយនេះជាចំណែកឯង មួយនេះជាចំណែកអញ ចុងក្រោយអ្នកទាំងពីរពិតណាស់មិនអាចពាក់វាបានទាំងពីរ។ 

ស្បែកជើងត្រូវការគូវា ដែលជាកត្តាសត្យានុម័តរបស់ធម្មជាតិ។ នៅពេលដែលយើងមិនអាចក្លាយជាម្ចាស់ស្បែកជើងមួយចំហៀងទៀតបាន ចុះហេតុអ្វីបានជាអ្នកមិនប្រគល់វាទៅអោយអ្នកដែលមានមួយចំហៀងទៀតទៅ? នោះមានន័យថាស្បែកជើងទាំងពីរគឺមានគូវា។

នៅពេលដែលអ្នកមិនបានពាក់ស្បែកជើងខ្ញុំ គឺអ្នកនៅតែមិនយល់អំពីខ្ញុំ ហើយអ្នកនៅតែមិនយល់អំពីការសម្រេចចិត្តរបស់ខ្ញុំ។

វាគឺជាស្នាដៃដំបូងរបស់ខ្ញុំដែលចាប់យកមួយផ្នែកទៀតក្រៅពីការសសេរជាអត្ថបទខ្លីៗ ដោយមកជាការផលិតវីដេអូអប់រំខ្នាតខ្លី។ ចំណាយអស់បន្តិចទេ ប៉ុន្តែឃើញថាវាមានភាពជោគជ័យគួរសម ដោយផូសក្នុងហ្វេសប៊ុកត្រឹម១ខែ គឺមានអ្នកចូលទស្សនាជាង២លានដង។

សូមអោយខ្សែរឿងខ្លីប្រកបដោយខ្លឺមសារនេះ ក្លាយជាពន្លឺអោយអ្នកសម្រេចបាននូវបញ្ញាដែលអាចនឹងញាំងអោយកើតជាផល។

សសៃសក់

សសៃសក់៖

មាននារីម្នាក់មានសក់ដ៏ស្រស់ស្អាត ហើយភ្លឺរលឹបរលោង។ នាងស្រឡាញ់សក់របស់នាងខ្លាំងណាស់ គឺស្រឡាញ់លើសពីអ្វីៗទាំងអស់។ មួយថ្ងៃៗ នាងគិតតែពីខំសំម្អិតសម្អាងសក់របស់អោយមើលទៅឃើញស្អាតភ្លឺរលោង។ ថ្ងៃមួយ ពេលកំពុងញាំបាយ មិនបានដឹង នាងក៏បានទំពារបាយដោយទៅជាមួយសក់មួយសសៃសក់របស់នាងមួយសសៃ ដែលបានជ្រុះចូលចានបាយនោះដោយមិនដឹងខ្លួន។ ដោយដឹងថាមានភាពមិនប្រក្រតី នាងក៏បានទាញយកវាមកមើល លុះដឹងថាជាសសៃសក់របស់ខ្លួន ក៏ស្រាប់តែនាងក្អួតមកបាយរបស់នាងទាំងអស់ ព្រមទាំងយកបាយនៅសល់ទាំងនោះយកទៅចាក់ចោល។

មនុស្សមួយចំនួន តើមានខុសអ្វីពីសសៃសក់នោះ? នៅពេលដែលខ្លួននៅមានប្រយោជន៏សម្រាប់អ្នកណាម្នាក់នោះ បុគ្កលនោះនឹងត្រូវបានគេយកចិត្តទុកដាក់ ថែទាំសម្អិតសម្អាង ដូចជាការថែរក្សាសសៃសក់ដូច្នោះដែរ។ លុះនៅពេលដែលសក់នោះអស់តម្លៃ ជ្រុះធ្លាក់លើចានបាយ ក៏ស្រាប់តែក្លាយជាខ្ពើមរអើមមិនហ៊ានទាំងហូបបាយនោះទៀតផង។ យ៉ាងណាមិញ មនុស្សម្នាក់នោះនឹងត្រូវបានគេប្រើប្រាស់មធ្យោបាយគ្រប់បែបយ៉ាង ធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីអោយមនុស្សដែលគេយល់ថាមិនមានតម្លៃសម្រាប់គេនោះ បានចេញទៅឆ្ងាយ។

ឱសសៃសក់អើយអើយសសៃសក់ ពេលណាអ្នកជ្រុះហើយ ពិតណាស់អ្នកនឹងគ្មានតម្លៃតទៅទៀតទេ។ ឱមនុស្សឥតភ័ព្វអើយ នៅពេលដែលអ្នកអស់តម្លៃនឹងអោយគេជាន់ដើម្បីឈានទៅកាន់ចំណុចខ្ពស់ដែលជាមហិច្ឆិតារបស់គេហើយ នោះគេនឹងរកមធ្យោបាយគ្រប់បែបយ៉ាង ដើម្បីបណ្តេញអ្នកទៅអោយឆ្ងាយ។

រឿងពិតអំពីសសៃសក់ និងមនុស្ស។

រស់នៅក្រោមមេឃតែមួយ

"អ្នកមានរិតតែមាន នៅពេលខំធ្វើអត់។ អ្នកក្ររិតតែអត់នៅពេលខំធ្វើមាន។ មានតែអ្នកធ្លាប់អត់ឃ្លានទេ ទើបដឹងថាសេចក្តីស្រេចឃ្លានមានទំហំប៉ុណ្ណា"

មានប្តីប្រពន្ធពីរនាក់ ដែលជាអ្នកមាន ជិះឡានទំនើប និងកូនស្រីតូចម្នាក់ បានចូលមកញាំគុយទាវ ដោយកុម្មង់គុយទាវគោកចានធំៗពីរចាន។ ទំនងជាឆ្អែតហើយ អ្នកទាំងពីរក៍បានអោយគេខ្ចប់ស៊ុប និងសាច់ដែលនៅសល់ដាក់ក្នុងថង់មួយ។ ឃើញដូច្នេះស្ត្រីអនាថាមួយរូប ក៍បានស្ទុះវឹងសំដៅមកតុមួយនោះ ប្រកបដោយខ្សែភ្នែកមានសង្ឃឹមថា អ្នកទាំងពីរនោះនឹងមានសុទ្ធាជ្រះថ្លា ប្រគល់ស៊ុបដែលនៅសល់នោះមកអោយខ្លួន និងកូនតូចដែលបីនៅនឹងដៃនោះ បានបរិភោគ។ បុរសជាប្តីប្រពន្ធនោះ ធ្វើហាក់បីដូចជាមិនដឹង មិនលឺថាមានមនុស្សពីរនាក់ទៀតកំពុងមានក្តីសង្ឃឹម លើស៊ុបនោះ។ គិតលុយហើយ អ្នកទាំងពីរក៍បានដើរយួរស៊ុបនោះឡើងឡានបាត់ទៅ ក្រោមក្រសែភ្នែកនៃការខកចិត្តរបស់ស្ត្រីអនាថារូបនោះ។

អ្នកមិនអោយទាន មិនប្រាកដថាជាមនុស្សកំណាញ់។ អ្នកដែលអោយទានក៏មិនប្រាកដថាជាមនុស្សជ្រះថ្លា។ អ្នកសុំទាន ក៏មិនប្រាកដថាជាមនុស្សអត់...

ការអោយទាន ឬមិនអោយគឺជាសទ្ធារបស់អ្នកអោយ។ គេចង់អោយក៍ដោយឬមិនចង់អោយក៍ដោយ គឺជាសិទ្ធិនិងសទ្ធារបស់គេ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយនៅពេលនេះគឺថា "We are all living under one sky" "ពួកយើងគ្រប់រូបគឺរស់នៅក្រោមមេឃតែមួយ"។

ឆន្ទះ

ម៉ោងជាង៤ភ្លឺ បុរសម្នាក់ចេញពីផឹកស៊ី ក្នុងលក្ខណៈស្រវឹងទ្រេតទ្រោតបានធ្វើដំណើរសំដៅមកផ្ទះ។ ពេលជិះជិតមកដល់ផ្ទះ ក្រឡេកឃើញពីចម្ងាយ ឃើញមានឡានប៉ូលីស ឡានពេទ្យ បើកភ្លើងឆ្វេចឆ្វាច នៅពីមុខផ្ទះរបស់ខ្លួន ព្រមទាំងឃើញប៉ូលីស ពេទ្យកំពុងធ្វើការយ៉ាងញាប់ដៃ ញាប់ជើង។ ឃើញដូច្នោះ ស្វាងស្រវឹងភ្លាម បុរសយើងស្រែកយ៉ាងភ្លាត់មាត់ថា "ពុទ្ធោប្រពន្ធខ្ញុំ" ហើយរត់សំដៅយ៉ាងលឿនឆ្ពោះទៅផ្ទះរបស់ខ្លួន។ ចូលដល់មាត់ទ្វាផ្ទះ បុរសយើងបានឃើញសាកសពបុរសម្នាក់ដេកស្លាប់ក្នុងថ្លុកឈាម មានស្នាមដាច់ដោចរយះខ្លួនដូចជាត្រូវកាប់ដោយកាំបិត។ នៅជិតនោះ គេបានឃើញកាំបិត និង ប្រពន្ធរបស់គាត់អង្គុយត្របោមក្បាលជង្គង់យ៉ាងញ័រចំប្រប់ ដោយភាពភ័យខ្លាច ដៃជើង ខ្លួនប្រាណប្រឡាក់ទៅដោយឈាម។ ឃើញដូច្នោះបុរយើង ស្រក់ទឹកទឹកភ្នែក និងស្ទុះទៅអោបប្រពន្ធរបស់គាត់យ៉ាងណែន ហើយនិយាយថា៖

បុរសយើង៖ អូនសម្លាញ់ អោយបងសុំទោសដែលបងដើរលេងផឹកស៊ី ទុកអូនចោលនៅផ្ទះ ដែលធ្វើអោយអូនជួបប្រទះនូវរឿងបែបនេះ។ បងខុសហើយអូនសម្លាញ់ អោយបងសូមទោសផង ដែលបងទុកអោយចោល។

នាងជាប្រពន្ធមិនបានតបទេ គឺនៅតែភ័យញ័រខ្លួនមិនបាត់។ បុរសយើងក៏បានវែកសក់ប្រពន្ធថ្នមៗ ជូតទឹកភ្នែកអោយនាងរួច ក៏និយាយលួងលោមថា៖

បុរសយើង៖ មិនអីទេអូនសម្លាញ់ អូនក្លាហានណាស់ អូនពូកែណាស់ ដែលអាចតតាំងជាមួយចោរបាន ដោយមិនអាចអោយចោរតដៃនឹងអូនបានសោះ។ អូនពិតជានារីក្លាហាន។ អូនអាចប្រាប់បងបានទេ ថាតើមានអ្វីទៅដែលជម្រុញអោយអោយអូនធ្វើរឿងបែបនេះបាន?

ប្រពន្ធ៖ អញ ស្មានតែអ្ហែង!

*****

ប្រយ័ត្នៗផង បងប្អូនប្រុសៗ! កុំអោយប្រពន្ធយល់ច្រឡំអោយសោះណា។

អំពិលអំពែក

១០ កញ្ញា ២០២១

ពេលវេលា

- ដែលទៀងទាត់ជាងគេនោះគឺ ពេលវេលា

- ដែលយុត្តធម៍ជាងគេនោះគឺ ពេលវេលា

- ដែលម៉ឺងម៉ាត់គ្មានត្រាប្រណីនោះគឺ ពេលវេលា

- ដែលគ្មានអ្វីបញ្ឈប់បាននោះគឺ ពេលវេលា

- ដែលគ្មានការស្តាយក្រោយនោះគឺ ពេលវេលា

- ដែលជានិច្ចជាកាលតែងតែផ្លាស់ប្តូរនោះគឺ ពេលវេលា

អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគឺជាពេលវេលា...

ការចេះប្រើប្រាស់ខ្សែជីវិតត្រឹមត្រូវ

 

hmm...អ្វីទៅដែលជាដំណើរនៃជីវិត? តើវាមានន័យយ៉ាងណា? - មនុស្សគ្រប់គ្នាមានប្រភពមកអំពីទីកន្លែងតែមួយ គឺបានចាកប្រសូត្រពីឧទ្ធរមាតាដូចៗគ្នា ហើយបានត្រលប់ទៅវិញក៏តាមប្រភពដូចៗគ្នាទៀត (ស្លាប់បាត់បង់ជីវិត)។ ក៏ប៉ុន្តែហេតុអ្វីបានជាចាកចេញដូចគ្នាសោះម្តេចក៏មានការបដិបត្តខុសគ្នាទៅវិញ? នេះក៏ព្រោះតែពួកគេទាំងនោះមានដំណើរជីវិតផ្សេងៗពីគ្នា ដែលជាធម្មជាតិនៃមនុស្ស។ ការចេះប្រើប្រាស់ខ្សែជីវិតនៅពេលដែលរស់រានមានជីវិតអោយបានល្អនោះ គ៏ពិតណាស់អ្នកនោះនឹងទទួលបាននូវការបដិបត្តដ៏គាប់ប្រសើរមកវិញ នៅពេលដែលគេចាកចេញពីពិភពដែលពោរពេញទៅការប្រកួតប្រជែង។ ផ្ទុយទៅវិញការដែលមិនចេះប្រើប្រាស់ខ្សែជីវិតអោយបានត្រឹមត្រូវ ពិតណាស់ថា អ្នកនោះនឹងមិនទទួលបាននូវការបដិបត្តដ៏គាប់ប្រសើរនោះទេ ព្រោះខ្សែជីវិតរបស់គេបានបង្កទុក្ខទោសដល់ខ្លួនឯង ក្រុមគ្រួសារ និងសង្គមជាតទាំងមូលអោយមានភាពខ្លោចផ្សា។ ដូចនេះត្រូវចេះ "ជ្រើសរើស " ខ្សែជីវិតរបស់ខ្លួនឯងអោយបានត្រឹមត្រូវ មុនពេលវាហួសពេលអស់។

ទទេ

 

កើតមកក៏ទទេ ទៅវិញក៏ទទេ ពេលនៅរស់ចាំបាច់ប្រព្រិត្តអាក្រក់ធ្វើអី? លោភលន់ធ្វើអី? ចងគំនុំគ្នាធ្វើអី?

ជោគជ័យ?

 

ជោគជ័យមិនមែនមានន័យថាអ្នកបានទទួលប៉ុណ្ណានោះទេ ប៉ុន្តែវាជាលទ្ធផលពីការជួយរបស់អ្នក

កំសត់អត់?

រឿងហ្នឹងគឺវាអញ្ចេះ៖

កាលពីម្សិល ឳពុកបានខលមក ដោយប្រាប់ថាអោយទៅញាំការគេជំនួសគាត់។ ព្រឹកឡើងគាត់ក៏ខលមកម្តងទៀតថា កុំភ្លេចទៅអោយសោះ ហើយអោយទៅយកសំបុត្រការនៅផ្ទះគាត់។ ទម្រាំនឹងរួចរាល់ពីផ្ទះ ឃើញថាម៉ោង១០ល្មម ហើយក៏ជិះចេញទៅ ដែលចម្ងាយផ្លូវនោះគឺប្រមាណជា១៥គីឡូ។ ១៥គីឡូផ្លូវត្រឡោកបែក មានស្រួលជិះឯណាលោកម្ចាស់អើយ ក្តៅក៏ក្តៅ ស្ទះក៏ស្ទះ គ្រលុកក៏គ្រលុក ហុយក៏ហុយ ណាមួយទៀតជិះម៉ូតូពួកម៉ាកទៅ (ដូរម៉ូតូគ្នាជិះ ព្រោះម៉ូតូខ្ញុំស្រួលជិះ អោយគេយកជិះទៅខេត្ត ឯម៉ូតូគេពិបាកជិះ ទុកអោយខ្ញុំជិះក្នុងភ្នំពេញ)។ និយាយពីម៉ូតូនោះ និយាយពីមហាតឹងទ្រូង ញ័រចង្កូតព្រោះកង់មុខធូរ សប់អត់ឡើង ហើយនិយាយពីកែបវិញ អង្គុយឡើងចុកគូថអស់ហើយ...នៅលើចម្ងាយផ្លូវប៉ុណ្ណេះ ប្រើពេលអស់ជាង៤០នាទីទម្រាំនឹងដល់។ ទៅដល់ឃើញថាម៉ោងជិត១១ល្មម។ ជួបប្អូនស្រី ប្អូនស្រីប្រាប់ថា ការនោះបីអគារ។ នឹកក្នុងចិត្តថា ៣អគារហើយ ទៅស៊ីហ្មងទៅ ព្រោះការធំៗចឹងម្ហូបដឹងតឆ្ងាញ់ហើយ។ សម្រាកបានមួយភ្លេត ក៏ជិះមកកាន់ស្តាតវិញ ដើម្បីជួយការងារ កីឡាជាតិលើកទី១។ ល្ងាចចប់កម្មវិធីកីឡាជាតិ ភ្លាម ក៏ម្នីម្នារូតរះ មកផ្ទះដើម្បីដូរខោអាវ ដោយមិនបានលាគ្រូៗ និងមិត្តភក្តិក្នុងសហព័ន្ធទេ។ មកដល់ម៉ោងជាង៦ ហើយភ្លៀងក៏ចាប់ផ្តើមធ្លាក់មួយទំហឹងមនុស្សចាស់។

ដេកចាំមួយសន្ទុះធំ ក៏ឃើញថាភ្លៀងក៏រាំងល្មម។ ហើយក៏បានងូតទឹក រួចទាញយកអាវថ្មីមួយ មកពាក់ ហើយរៀបចំចេញដំណើរទៅ (សង្ហាដែរតើ)។ ជិះតាមផ្លូវ ភ្លៀងក៏ធ្លាក់មកទៀត ហើយក៏ពាក់អាវភ្លៀងជិះម៉ូតូទៅ ព្រោះបំណាច់នឹងទៅហើយ ដល់ណាក៏ដល់ទៅ។ កក្លិក កក្លាក់ តាមផ្លូវ ក៏មកដល់កោះពេជ្រល្មម ចំពេលម៉ោងជិត៨កន្លះ។ គិតក្នុងចិត្តថា ស៊ីឬអត់? បើសើមៗ ហើយមកក្រោយគេអញ្ចឹងនោះ? សម្រេចចិត្តស៊ី។ ដើរសសៀរតាមវេរ៉ង់ដាអគារ រហូតដល់ច្រកធំ (និយាយពីអ្នកបាំងឆ័ត្រវិញ គេបាំងអោយតែអ្នកផ្សេង ដល់ពេលខ្ញុំ គេមិនខ្ចីបាំងអោយ ទំនងជាមើលទៅគេថា ខ្ញុំអត់ឡានជិះហើយមើលទៅ... ខំកៀបបន្តោងសោរនៅខាងមុខអោយគេឃើញដូចសោរឡានហើយហ្នឹង... ចូលដល់ក្នុងរោង គ្មានអ្នកណាមកគួរសមអីបន្តិចសោះ មើលទៅក្នុងរោង ឃើញអ្នកខ្លះកំពុងញាំ អ្នកខ្លះចេញមកវិញ អ្នកខ្លះកំពុងរាំឡើងវក់វី...ដល់អញ្ចឹងទៅ ក៏គិតថា ស៊ីឬអត់? ចុងក្រោយ អត់ស៊ី ចងដៃហើយ ដើរចេញមកវិញ... អត់លិត។

ចេញមកញាំមីទាញ ម៉ាឆ្អែត ហើយក៏ជិះមកវិញ តាមផ្លូវម៉ូតូអស់សាំងទៀត (ចាញ់បោកទ្រនិចក្រហម) បណ្តើរឡើងធ្លាក់អណ្តាតទម្រាំមកដល់ការ៉ាស់។ ឥឡូវមិនទាន់ចូលផ្ទះទេ នៅសសេរពីរឿងកំសត់សិន។

កំសត់អត់?

ខណៈដែលលែងត្រឡប់

 

បើអ្នកយល់ថា ធម្មជាតិបើកើតហើយរមែងរលត់ទៅវិញជាធម្មតានោះ នោះលោកអ្នកនឹងលែងខ្លាចវាហើយ។

មួយខណៈនៃវេលារបស់អ្នកដែលបានរសាត់បាត់ទៅនោះ នោះគឺស្មើនឹងមួយខណៈដែលអ្នកឈានទៅរកការរលត់ទៅវិញ ម្លោះហើយវេលាដែលនៅសេសសល់ទាំងអម្បាលមាណ សូមលោកអ្នកប្រើប្រាស់វាអោយកើតជាប្រយោជន៏ដោយសេចក្តីមិនប្រមាទ។

មនុស្សស្និទស្នាលដូចប្តីប្រពន្ធ

 

ការពិតដែលលេចឡើងយ៉ាងច្បាស់លាស់ជាងគេ គឺគ្មានអ្វីក្រៅពីមនុស្សនៅក្នុងផ្ទះទេ សិទ្ធស្នាលដូចប្តីប្រពន្ធទើបហ៊ាននិយាយនូវពាក្យទ្រគោះ ពាក្យមិនពិរោះ ពាក្យជួរជាតិ។

Dorothy Dix

ជីវិតដែលពោរពេញទៅដោយសេចក្តីសុខ

 

ពីលោកពូម្នាក់ដែលជាមិត្តភក្តិឳពុកខ្ញុំ គាត់មានប្រសាសន៏ថា៖ ធ្វើជាមនុស្សគឺត្រូវប្រកាន់ជំហរខ្លួនឯង ប្រព្រឹត្តតែរឿងត្រូវ មិនចាំបាច់ត្រូវតែអែបអបគេដើម្បីតែលាភសក្ការៈនោះទេ។ ហើយបើធ្វើដូច្នោះបាន ក្មួយនឹងរស់នៅដោយមានសេចក្តីសុខ និងពោរពេញដោយការស្រឡាញ់ និងគោរពពីអ្នកដទៃ ហើយឳពុករបស់ក្មួយគឺជាគម្រូស្រាប់។

ប្រុសគម្រក់

 

ដោយសារតែខ្ញុំខូចចិត្តរឿងស្នេហា ក៏ធ្វើអោយខ្ញុំនឹកឃើញរឿងមួយ៖

បុរស៖ នាងចូលមកបន្ទប់ខ្ញុំធ្វើអី? នាងចង់ធ្វើបាបខ្ញុំម្តងទៀតមែនឬទេ?

នារី៖ ទេ ខ្ញុំមិនធ្វើបាបលោកទេ!

 បុរស៖ បើនាងមិនមានចេតនាធ្វើបាបខ្ញុំ តើនាងចូលមកបន្ទប់ខ្ញុំធ្វើអី៊?

នារី៖ ខ្ញុំមករកលោកចង់ជជែកគ្នា!

បុរស៖ ម៉េចចាំបាច់មករកខ្ញុំ? ម្តេចមិនទៅរកបុរសទាំងនោះទៅ?

នារី៖ មកពីបុរសទាំងអស់នោះជាបុរសគម្រក់

បុរស៖ ពិតណាស់ ខ្ញុំគឺជាបុរសល្អ។

នារី៖ ទេ! មិនមែនទេ! គ្រាន់តែលោកជាបុរសគម្រក់តិចជាងគេបន្តិចតែប៉ុណ្ណោះ

គោលបំណងនៃឈាម

 

ចុងបញ្ចប់នៃឈាមរបស់យើងគឺជួយអ្នកដទៃ មិនថាមានបាតុភាពនៃការជួញដូរឬអត់ ក៏គោលបំណងនៃឈាមនោះគឺតែមួយដូចៗគ្នាគឺ "សង្គ្រោះជីវិតមនុស្ស"

ត្រឹមតែមួយរស់ម្តេចក៏លោភលន់ម្លេះ?

 

ហូបរបស់ឆ្ងាញ់ មិនឆ្ងាញ់ ហូបយ៉ាងណា ក៏សម្រាប់តែរស់មួយមួយថ្ងៃ។

ផ្ទះធំតូចប៉ុណ្ណា គឺគ្រាន់តែជាជម្រក។

ឡានទំនើបឬមិនទំនើបប៉ុណ្ណា ក៏នៅតែជាមធ្យោបាយសម្រាប់ទំនាក់ទំនង...។ល។

ធាតុពិតនៃធម្មជាតិ គ្រប់យ៉ាងដែលជារបស់ក្រៅខ្លួនវាមិនមែនស្ថិតនៅលើថ្លៃថោកនោះទេ សំខាន់គឺតម្លៃរបស់វា។ ទោះអ្នកប្រើរបស់នោះថ្លៃប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ថោកប៉ុណ្ណាក៏ដោយ ក៏អ្នកអាចប្រើប្រាស់វាបានត្រឹមតែជាតិនេះតែប៉ុណ្ណោះ។

ពិតមែនហើយរបស់ដែលថ្លៃនឹងធ្វើអោយយើងសុខស្រួលកាយ ហើយបើសិនជាត្រឹមតែសុខស្រួលកាយ ត្រឹមតែមួយថ្ងៃ ត្រឹមតែមួយជីវិត ម្តេចបានជាលោភលន់ អោបក្រសោប ច្រណែន ទោសៈ បំផ្លាញអ្នកដទៃដើម្បីតែន្រយោជន៏ខ្លួនឯងទៅវិញ?

ឱកាសនៃការកសាងសេចក្តីល្អគឺមានមិនយូរ។

ការភ័ន្តច្រឡំ

 

ការភ័ន្តច្រឡំ៖

មនុស្សភ័ន្តច្រឡំថា អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងគឺនៅស្ថិតស្ថេរជាអមតៈ។

គេភ័ន្តច្រឡំថា សក់ដ៏ស្អាតហើយរឹងមាំរបស់គេ នឹងនៅលើក្បាលគេរហូត ប៉ុន្តែមានឯណា ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ មួយសសៃម្តង សក់នោះបានជ្រុះធ្លាក់មក ហើយជំនួសដោយសក់ថ្មី។

គេភ័ន្តច្រឡំថា សក់ដ៏ខ្មៅរលោងស្រិលរបស់គេ នឹងនៅតែខ្មៅរលោងស្រិលរហូត ផ្ទុយទៅវិញ បន្តិចម្តងៗ សក់ខ្មៅរលោងស្រិលនោះបានប្រែព័ណ៌ទៅជាសបន្តិចម្តង។ បើទោះបីជាខំលាបវាយ៉ាងណាក៏វានៅតែមិនអាចបិទបាំងការពិតបានដែរ។

គេភ័ន្តច្រឡំថា រូបរាងមុខមាត់របស់គេនឹងនៅតែស្រស់ស្អាតរហូត ប៉ុន្តែមិនដូច្នោះឡើយ ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃវាបានប្រែក្លាយទៅជាចាស់ជ្រីវជ្រួញ។ ពិតមែនហើយ វាអាចនឹងបិទបាំងតែសម្បកក្រៅបានតែមួយភ្លេតប៉ុណ្ណោះ ហើយវាមិនអាចបិទបាំងការពិតបានឡើយ។

អ្នកខ្លះបានព្យាយាមច្នៃខ្លួនឯង ទាំងរូបរាងកាយក្តី ទាំងលើរូបថតក្តី ដោយព្យាយាមធ្វើអោយឃើញក្មេងជាងមុន ស្អាតជាងមុន...ប៉ុន្តែមិនមែនដូច្នោះឯណា ការពិតគឺមិនអាចបិទបាំងបានឡើយ។

គ្រប់យ៉ាងដែលកើតមកនៅលើលោកនេះ គ្មានអ្វីស្ថិតស្ថេរឡើយ។ វាកើតហើយ ហើយក៏វានឹងរលត់ទៅដោយធម្មជាតិរបស់វា។ នៅថ្ងៃខួបកំណើតរបស់យើងមកដល់មួយឆ្នាំ មានន័យថា យើងខិតទៅកៀកមួយឆ្នាំនៃការរលត់ទៅវិញ។

រស់នៅដោយមិនមានការភ័ន្តច្រឡំថាគ្រប់យ៉ាងស្ថិតស្ថេរនោះ នោះគឺជាការរស់នៅ នៅលើមាគា៌ដែលនាំទៅរកសុខ។

ផ្តល់ឱកាស

 

["ការអប់រំគឺការផ្ដល់ឱកាស"] (ប្រែសម្រួលពីបរទេស)

----------

បុរសចំណាស់ម្នាក់ បានជួបបុរសវ័យក្មេងម្នាក់នៅតាមផ្លូវ ហើយបុរសវ័យក្មេងក៏បានសួរថា៖ "លោកគ្រូ! តើចំណាំខ្ញុំបានទេ?"

បុរសចំណាស់ក៏តបថា៖ "សុំទោសប្អូន! ខ្ញុំចំណាំមិនបានទេ!"

បុរសវ័យក្មេងក៏ញញឺមហើយពោលថា៖ "ខ្ញុំធ្លាប់ជាកូនសិស្សលោកគ្រូកាលនៅរៀនថ្នាក់បឋម!"

បុរសចំណាស់តបថា៖ "រីករាយដែលបានជួបគ្នាម្ដងទៀត! ចុះពេលនេះធ្វើការអ្វីដែរ!"

បុរសវ័យក្មេងឆ្លើយថា៖ "ពេលនេះខ្ញុំក្លាយជាគ្រូបង្រៀនមួយរូបដែរ!"

បុរសចំណាស់តបថា៖ "ប្រសើរណាស់! តែប្អូននឹកឃើញអ្វីបានធ្វើជាគ្រូបង្រៀន?"

បុរសវ័យក្មេងរៀបរាប់ថា៖ 

"ខ្ញុំសម្រេចចិត្តធ្វើគ្រូបង្រៀនដោយសារតែលោកគ្រូអ្នកជម្រុញ! ខ្ញុំនៅចាំថាកាលនៅថ្នាក់បឋម មានថ្ងៃមួយខ្ញុំបានលួចនាឡិកាមិត្តភក្ដិ ហើយគេក៏បានទៅប្ដឹងលោកគ្រូ! លោកគ្រូបានប្រាប់ថាបើនរណាលួចគេត្រូវយកមកឱ្យគេវិញ។ ពេលនោះខ្ញុំនៅតែលាក់នាឡិកានោះទុកក្នុងហោប៉ៅដោយមិនព្រមឱ្យគេវិញទេ។"

"បន្ទាប់មកលោកគ្រូក៏បិទទ្វារចាក់សោរបន្ទប់រៀនហាមមិនឱ្យកូនសិស្សណាចេញឡើយ ហើយលោកគ្រូថានឹងឆែកហោប៉ៅគ្រប់ៗគ្នា។ តែលោកគ្រូដាក់លក្ខខណ្ឌមួយថាកូនសិស្សទាំងអស់ត្រូវបិទភ្នែក ទើបលោកគ្រូដើរទៅឆែកហោប៉ៅ។ ទាំងអស់គ្នាក៏បិទភ្នែក រួមទាំងខ្ញុំដែរ តែខ្ញុំភ័យណាស់ព្រោះដឹងថាបន្តិចទៀតលោកគ្រូនឹងឆែកឃើញ។ "

"ពេលលោកគ្រូមកដល់មុខខ្ញុំហើយស្ទាបហោប៉ៅខ្ញុំ លោកគ្រូក៏រកឃើញនាឡិកានោះ តែលោកគ្រូនៅតែបន្តទៅឆែកសិស្សផ្សេងៗរហូតគ្រប់គ្នា។ ហើយលោកគ្រូក៏ស្រែកប្រាប់ទាំងអស់គ្នាថាឱ្យបើកភ្នែកឡើងវិញព្រោះរកនាឡិកាឃើញហើយ។ តែលោកគ្រូមិនប្រាប់ថាលោកគ្រូរកឃើញក្នុងហោប៉ៅនរណាទេ ដូច្នោះពេលនោះគ្មាននរណាដឹងទេថាខ្ញុំជាអ្នកលួច។"

"ថ្ងៃនោះលោកគ្រូបានជួយការពារកិត្តិយសរបស់ខ្ញុំ។ លោកគ្រូមិនបាននិយាយប្រដៅខ្ញុំមួយម៉ាត់ ឬស្ដីបន្ទោសបន្តិចក៏អត់ដែរ! តែកិត្តិយសដែលលោកគ្រូរក្សាការពារជូនខ្ញុំ និងឱកាសដែលលោកគ្រូផ្ដល់ឱ្យខ្ញុំដើម្បីកែខ្លួន ធ្វើឱ្យខ្ញុំសម្រេចចិត្តភ្លាមៗថានឹងឈប់លួចគេអស់មួយជីវិត ហើយនឹងធ្វើជាមនុស្សល្អរហូត!"

"ហើយក៏ជាថ្ងៃដែលខ្ញុំចាប់ផ្ដើមចង់ក្លាយជាអ្នកបន្តវេនពីលោកគ្រូ ដើម្បីបន្តផ្ដល់ឱកាសដល់ក្មេងៗជំនាន់ក្រោយដែលស្រដៀងនឹងខ្ញុំកាលពីអតីតកាល! តើលោកគ្រូចាំបានហើយឬនៅ?"

បុរសចំណាស់តបថា៖ "អូ! ខ្ញុំចាំបានហើយ! ខ្ញុំចាំច្បាស់ណាស់ពីរឿងដែលកើតឡើងនៅថ្ងៃនោះ! ចាំពីនាឡិកាដែលបាត់ ចាំពីការដើរស្ទាបហោប៉ៅ និងចាំមុខម្ចាស់នាឡិកាច្បាស់! តែខ្ញុំមិនចាំមុខប្អូនឯងទេ ព្រោះពេលខ្ញុំដើរទៅស្ទាបហោប៉ៅនោះ ខ្ញុំក៏បិទភ្នែកដែរ ដោយសារខ្ញុំគិតថាឱ្យតែរកនាឡិកាជូនម្ចាស់ដើមវិញបាន ហើយអ្នកលួចគេដឹងកំហុសនិងកែខ្លួន នោះការងារខ្ញុំជោគជ័យហើយ!"

(រូបភាពតំណាងតែប៉ុណ្ណោះ)

ប្រភព៖ https://www.facebook.com/106011117598414/posts/pfbid029f2PUYfTP7c8tdP4TgmQRW94Xg4Sw2ZB4d8wQ8X8u3u2rB7qez5Y66R6MU7fKKJrl/

អំណោយ

 

អំណោយគឺមិនមែនសំដៅត្រឹមលុយកាក់ឡើយ។ អំណោយមានដូចជា៖ ក្តីស្រឡាញ់ មេត្តា ករុណា ស្នាមញញឹម កម្លាំងចិត្ត...ស្អប់ កំហឹង ព្រៃផ្សៃ...អ្នកអោយអំណោយត្រជាក់ទៅគេ អ្នកនឹងទទួលបានសុខ ប៉ុន្តែបើអ្នកអោយអំណោយក្តៅទៅគេ អ្នកនឹងទទួលបាននូវសេចក្តីក្រហល់ក្រហាយក្នុងចិត្ត

និយាយម្នាក់ឯង

យើងតែងតែឃើញនូវមនុស្សដែលមានសតិវិប្បល្លាស គឺតែងតែនិយាយ យំ សើចម្នាក់ឯង តាមពិតគឺមិនមែនទេ គឺគេកំពុងតែនិយាយ និងបង្ហាញកាយវិការតបនូវសម្លេងដែលបានលឺសូរក្នុងត្រចៀករបស់គេ។ យ៉ាងណាមិញ មនុស្សដែលប្រេះស្រាំបេះដូង ហើយដែលយើងឃើញ អង្គុយកើតទុក្ខយំម្នាក់ឯងនោះ ក៍គឺមិនមែនគេយំតែម្នាក់ឯងនោះទេ គឺគេកំពុងតែកើតទុក្ខយំជាមួយនឹង អតីកាល និងអនុស្សាវរីយ៍...នេះគេហៅថា ចិត្តវិប្បល្លាស ឬពាក្យសាមញ្ញថា ឆ្កួតចិត្ត។

ពីរាត្រីមនោសញ្ចេតនា :)

អ្នកទិញ/លក់ឈាម គឺជាឃាតករលាក់មុខ

 

នាមជ្ឈមណ្ឌលជាតិផ្តល់ឈាម បុរសម្នាក់រត់យ៉ាងត្រហេបត្រហប តាមពីក្រោយដោយគ្រូពេទ្យម្នាក់មានយួរធុងទឹកកកតូចមួយ។ មកដល់បរិវេណ ព័ត៌មានមជ្ឈមណ្ឌល បុរសបានពោលទាំងសម្លេងដង្ហក់ ទៅកាន់បុគ្គលិកផ្តល់ព័ត៌មាន ព្រមទាំងហុចប័ណ្ណបរិច្ចាគឈាមស្ម័គ្រចិត្តទៅជាមួយផង៖

- អ្នកគ្រូពេទ្យ ខ្ញុំសូមមកបើកឈានមដែលខ្ញុំបានបរិច្ចាគកាលពីខែមុន ដើម្បីយកទៅជួយឳពុកខ្ញុំ

+ អត់ទោសផង ពេលនេះយើងអត់មានឈាមនៅក្នុងស្តុកទេ

...............

នៅមុខមជ្ឈមណ្ឌលជាតិផ្តល់ឈាម បុរសម្នាក់ដែលទំនងជាអ្នករត់ម៉ូឌុប បានដើរសំដៅមកកាន់បុរសម្នាក់ ដែលកំពុងឈររ៉េរ៉ ប្រកបទៅដោយទឹកមុខព្រួយបារម្ភ ដោយមានកាន់ប័ណ្ណបរិច្ចាគឈាម រួចហើយក៏និយាយថា៖

- បងប្រុស ខាងមជ្ឈមណ្ឌលអស់ឈាមពីស្តុកមែនទេ? បងត្រូវការឈាមមែនទេ? ខ្ញុំអាចជួយបងបាន ប៉ុន្តែបងត្រូវចំណាយលុយទិញ!

.............

"ខ្ញុំឈប់បរិច្ចាគឈាមហើយ ព្រោះពេលដែលខ្ញុំត្រូវការ ឬមិត្តភក្តិបងប្អូនខ្ញុំត្រូវការ យកប័ណ្ណទៅប្តូរក៏ដោយ ក៏មិនដែលលឺថាមានឈាមនៅសល់ លឺតែអស់ពីស្តុករហូត"។ "ខំបរិច្ចាគអោយពួកវា ដឹងអីវាយកឈាមខ្ញុំទៅលក់ធ្វើមានបាន"។ "ឈាមមិនដែលមានទេ តែបើមានលុយបានឈាមភ្លែត"។ "ទៅខ្វល់អី ត្រូវការឈាមពេលណា បានពេលហ្នឹង អោយតែមានលុយ ខ្វះអីអ្នកលក់ឈាមមួយគគោក"។ "ខ្ញុំអត់ហ៊ានបរិច្ចាគឈាមទេ ព្រោះលឺតែគេនិយាយថា ពេលត្រូវការ រកឈានមិនដែលបាន សុខចិត្តប្រើលុយទិញគេវិញ"....នេះគឺជាអ្វីដែលខ្ញុំបានលឺ ដោយផ្ទាល់ត្រចៀក ដែលនិយាយចេញពីមាត់របស់មិត្តភក្តិរបស់ខ្ញុំមួយចំនួន ក៏ដូចជាការប្រាប់តៗគ្នាពីមាត់មួយទៅមាត់មួយ ទាក់ទងទៅនឹងការបរិច្ចាគឈាម។

លោកអ្នកដឹងទេ ទាំងអ្នកលក់ឈាមក្តី ទាំងអ្នកទិញឈាមក្តី គឺអ្នកទាំងពីរកំពុងតែចូលរួមសម្លាប់ជីវិតរបស់មនុស្សម្នាក់ដោយប្រយោល។ អ្នកជាមនុស្សអាត្មានិយមណាស់ ព្រោះដើម្បីតែជីវិតរបស់បងប្អូនក្រុមគ្រួសាររបស់លោកអ្នក លោកបានបានប្រព្រិត្តនូវទង្វើមួយទាំងមិនដឹងខ្លួនសោះនោះគឺ ការទិញលក់ឈាម។

តាមគោលនយោបាយរបស់មជ្ឈមណ្ឌល មជ្ឈមណ្ឌលត្រូវមានឈាមស្តុកទុកនៅក្នុងស្តុកត្រឹមបរិមាណមួយដែលបានកំណត់នៅក្នុងគោលនយោបាយ។ ដាច់ខាត ឈាមមិនត្រូវស្ថិតនៅក្រោមស្តុកកំណត់នោះទេ។ ហេតុអ្វីបានជាដូច្នោះ? ព្រោះឈាមនៅពេលដែលទទួលបានពីអ្នកបរិច្ចាគហើយភ្លាម គឺមិនមែនមានន័យថា លោកអ្នកអាចយកឈាមនោះទៅបញ្ចូលអោយអ្នកជំងឺដែលត្រូវការឈាមនោះបានភ្លាមៗនោះទេ គឺគេចាំបាច់ត្រូវយកឈាមនោះទៅមន្ទីរពិសោធន៏ ដើម្បីធ្វើការពិនិត្យរកមេរោគក្នុងឈាមទាំង៥ ក៏ដូចជា (filter) បន្សុតឈាម (ខ្ញុំមិនច្បាស់ទេកន្លែងនេះ)។ វាត្រូវការពេលវេលាមួយចំនួនដើម្បីធ្វើកិច្ចការនេះ ម្លោះហើយ បានជានៅពេលដែលឈាមជិតដាច់ស្តុក គឺខាងមជ្ឈមណ្ឌលតែងតែតម្រូវអោយបងប្អូនអ្នកជំងឺ យកឈាមមកប្តូរ ដូច្នេះគេអាចយកឈាមដែលបានពិនិត្យរួចរាល់ហលយនោះយកទៅបញ្ចូលអោយអ្នកជំងឺបាន។

ហេតុអ្វីបានជាតែងតែលឺករណីខ្វះឈាម?

១. យើងតែងតែលឺមជ្ឈមណ្ឌលប្រកាសហើយប្រកាសទៀតអំពីកម្រនៃឈាមដោយសារតែតម្រូវការមានច្រើនជាងអ្នកបរិច្ចាគ។ អ្វីដែលខ្ញុំតែងតែលឺនោះគឺថា ជាមធ្យមក្នុងមួយថ្ងៃ មានតម្រូវការឈាមប្រមាណជា ២៥០ប្លោក ក្នុងខណៈពេលដែលការបរិច្ចាគមានមិនដល់២៥០នាក់ទេក្នុងមួយថ្ងៃ។

២. ឈាមដែលយើងបានបរិច្ចាគទៅមជ្ឈមណ្ឌល គឺមិនមែនសុទ្ធតែអាចប្រើប្រាស់ទាំងអស់នោះទេ ព្រោះឈាមមួយចំនួន បន្ទាប់ពីយកទៅធ្វើការពិសោធន៏រកមេរោគទាំង៥នោះហើយ ហើយបើសិនជារកឃើញថា ឈាមនោះមានមេរោគ ឬឈាមនោះមានបញ្ហាអ្វីផស្សេង នោះគេនឹងយកវាទៅបំផ្លាញចោល។

៣. ខ្ញុំធ្លាប់បានឃើញបានដឹងអំពីការអនុញ្ញាតិអោយខ្ចីឈាម ពីមជ្ឈមណ្ឌលម្តងម្កាល (ទំនងជាមានសល់ក្នុងស្តុកច្រើន)។ បន្ទាប់ពីខ្ចីបានហើយ អ្នកជំងឺមួយចំនួនបានគេចវេសមិនបរិច្ចាគសងមកមជ្ឈមណ្ឌលវិញ ឬមានបញ្ហាអ្វីដែលមិនអាចសងជូនវិញបាន។

ហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំហ៊ាននិយាយថា ទាំងអ្នកលក់ឈាម ទាំងអ្នកទិញឈាម គឺជាមនុស្សអាត្មានិយម ហើយកំពុងចូលរួមសម្លាប់ជីវិតមនុស្សម្នាក់ទៀតដោយប្រយោល?

មែនហើយ ដើម្បីមនុស្សដែលខ្លួនស្រឡាញ់បានរួចពីគ្រោះថ្នាក់ ទោះបីខ្លួនត្រូវចំណាយប្រាក់អស់ប៉ុន្មានក៏ដោយក៏ខ្លួនហ៊ានចំណាយដែរ ដែលរហូតហ៊ានចំណាយទៅដល់ការទិញឈាមនោះទៅទៀត។ ឥរិយាបទរបស់អ្នកលក់ឈាម គេមិនដែលខ្វល់ឡើយថារឿងអ្វីខ្លះអាចកើតឡើងចំពោះអ្នកជំងឺ គេដឹងតែមួយមុខគត់គឺបានលុយពីការលក់ឈាម។ សមាសភាពអ្នកលក់ឈាមទៀតសោត ដែលខ្ញុំបានដឹង បានឃើញ បានលឺគឺមានច្រើនប្រភេទណាស់ មានទាំងកម្មករសំណង់ អ្នករត់ឌុប កម្មករលីសែង អ្នកសុំទាន អ្នករស់នៅតាមចិញ្ចើមថ្នល់ ហើយរហូតមានដល់ទៅអ្នកប្រើប្រាស់គ្រឿងញៀនទៀតផង (ទាំងអ្នកប្រើប្រាស់តាមរយៈការហិត ការជក់ និងការចាក់តាមសសៃ) យើងកម្រនឹងលឺថាមានមនុស្សធម្មតា អ្នកធ្វើការ អ្នករកសីុ ផ្សេងៗលក់ឈាមដើម្បីយកលុយណាស់។ លោកអ្នកប្រហែលជាអាចស្មានដឹងអំពីស្ថានភាពសុខភាពនៃឈាមរបស់ពួគគេ។ ឈាមរបស់ពួកគេនោះ តិចក្តី ច្រើនក្តី គឺច្បាស់ណាស់ នឹងមានមេរោគនៅក្នុងឈាម។ មែនហើយ លោកអ្នកដែលបានទិញឈាមនោះ គឺមិនបានខ្វល់ឡើយថាអ្វីនឹងកើតឡើង ឬមិនបានដឹងថាអ្វីនឹងកើតឡើងនាពេលអនាគត ក៏ព្រោះតែលោកអ្នកបានទទួលឈាមដែលមានសុវត្ថិភាពរួចទៅហើយ ដោយប្រគល់ជូនមជ្ឈមណ្ឌលវិញនូវឈាមដែលមិនប្រាកដប្រជាថាជាឈាមដែលគ្មានមេរោគ។ ចំណែកអ្នកលក់វិញ ដើម្បីតែលុយ ព្រោះតែការទ័លច្រក សុខចិត្តលក់ឈាមរបស់ខ្លួន បើទោះបីជាដឹងច្បាស់ខ្លួនឯងថា ឈាមរបស់ខ្លួនមានបញ្ហាឬមានមេរោគ ដែលមជ្ឈមណ្ឌលបានហាមមិនអោយបរិច្ចាគ (ជាធម្មតា មុនពេលបរិច្ចាគ គេយកលេខទូរស័ព្ទរបស់យើង ហើយប្រសិនបើក្រោយពីបរិច្ចាគហើយ ហើយរកឃើញថាឈាមយើងមានបញ្ហាឬមេរោគនោះ នោះគេនឹងខលប្រាប់យើងអោយឈប់បរិច្ចាគតទៅទៀត)។

បន្ទាប់ពីបានឈាមសុវត្ថិភាពហើយ អ្នកជំងឺដែលជាសាច់ញាតិរបស់អ្នកទិញក៏បានរួចជីវិត ចំណែកឯអ្នកលក់ក៏បានប្រាក់ ឈាមរបស់អ្នកលក់បន្ទាប់មករកឃើញថាមានមេរោគ គេក៏យកឈាមនោះទៅបំផ្លាញចោល លុះអ្នកមានប័ណ្ណបរិច្ចាគមកបើកយកឈាម ក៏ត្រូវបានបុគ្គលិកមជ្ឈមណ្ឌលប្រាប់ថា អត់មានឈាម ឬឈាមដាច់ស្តុក។ តើអ្នកដែលមានប័ណ្ណឈាមនោះ បងប្អូនគាត់ដែលរងគ្រោះនោះនឹងទៅជាយ៉ាងណា? ត្រូវស្លាប់? ឬត្រូវទិញឈាមពីគេ? ចុះអ្នកលក់ អ្នកទិញនោះ តើមិនមែនជាមនុស្សអាត្មានិយមទេឬ? តើអ្នកទាំងពីរនោះមិនបានចូលរួមសម្លាប់ជីវិតគេម្នាក់ដោយប្រយោលទេឬ? តើហេតុអ្វីបងប្អូនអ្នកជំងឺទាំងអស់មិនអាចបរិច្ចាគដើម្បីជួយមនុស្សជាទីស្រឡាញ់របស់ខ្លួនបាន?

......

ការចូលរួមបរិច្ចាគឈាមដោយស្ម័គ្រចិត្ត គឺពិតជាជាមានសារៈសំខាន់ខ្លាំងណាស់សម្រាប់ជួយដល់បងប្អូនប្រជាពលរដ្ឋយើង។ បើសិនជាយើងអាចធ្វើបាន នោះពាក្យថាខ្វះឈាម នឹងលែងកើតមានទៀតហើយ។

.....

ជាចុងបញ្ចប់ សូមអោយអានិសង្សនៃការខំសសេរអស់រយៈពេល១ម៉ោង លើទូរស័ព្ទយ៉ាងកញ្ចាស់បណ្តាលចិត្តអោយបងប្អូនខ្មែរទាំងអស់ ចាគៈនូវភាពអាត្មានិយមសួនតួ ដោយត្រឡប់មកវិញនូវក្តីស្រឡាញ់ ក្តីមេត្តា ក្តីអាណិតអាសូរ ព្រមទាំងមានសទ្ធាជ្រះថ្លា ចែករម្លែកនូវក្តីស្រឡាញ់។

នៅពេលដែលយើងយល់ច្បាស់អំពីច្បាប់ធម្មជាតិដែលថា "គ្រប់យ៉ាងលើលោកនេះ ដែលកើតហើយរមែងរលត់ទៅវិញជាធម្មតា" និង "អ្វីៗគ្រប់យ៉ាងលើលោកនេះ រួមទាំងខ្លួនយើង ដែលយើងគិតថាជារបស់យើងនោះ គឺវាមិនមែនជារបស់យលងនោះទេ" នោះលោកអ្នកនឹងលុះទៅដោយភាពចាគៈ ព្រមទាំងក្តីមេត្តា ករុណា និងមុទិតា។

សូមលោកអ្នកទទួលបាន នូវសន្តិភាពពិតប្រាក សេចក្តីសុខពិតប្រាកដ និងសុភមង្គលពិតប្រាកដ។

ភ្នំពេញ ថ្ងៃទី០៣ ខែតុលា ឆ្នាំ២០១៨ វេលាម៉ោង ២១:០៦

គីនី

ឳពុកនិងកូនស្រី៖ ភាគទី៧ - វេលាល្អៗនៅតិចណាស់

ថ្ងៃនេះនៅឯសួនទឹក Grand Phnom Penh បន្ទាប់អូនសួស្តីបានដើរតម្រង់មកប៉ាប៉ាទាំងទឹកភ្នែកសស្រាក់ហើយនិយាយថា៖

សួស្តី៖ ប៉ា! បងប៊ី ធ្វើអោយអូនដួល។

ប៉ាប៉ា៖ កុំទាន់អាលយំ អោយប៉ាប៉ាសួរសិនមើល។

សួស្តី៖ ចា!

ប៉ាប៉ា៖ កូនមកលេងទឹកអញ្ចឹងសប្បាយអត់?

សួស្តី៖ សប្បាយ!

ប៉ាប៉ា៖ ចុះហេតុអីបានយំ? 

សួស្តី៖ បងប៊ីធ្វើអោយអូនដួល

ប៉ាប៉ា៖ បើកូនមកលេងទឹកដើម្បីសប្បាយ ហើយមកដល់ទីនេះ កូនបែរជាយំអញ្ចឹង តើសប្បាយអត់? 

សួស្តី៖ អត់ទេ

ប៉ាប៉ា៖ អញ្ចឹងកូនឈប់យំ ហើយទៅលេងបន្តទៀតចុះ។ 

ថារួច អូនសួស្តី ក៏បានរត់ក្នុងទឹក ហើយចាប់ផ្តើមសើចលេងសប្បាយម្តងទៀត។

បន្ទាប់ពីលេងបានប្រមាណជាង៣០នាទី អូនសួស្តីក៏មកយំប្រាប់ប៉ាប៉ាម្តងទៀត។

សួស្តី៖ ប៉ា! អូនចង់បានអាវពោងពីបងនាថ!

ដោយមិនចង់អោយមានបញ្ហាដោយសាររឿងអាវពោងនោះ ប៉ាប៉ាក៏បាននិយាយទៅកាន់អូនសួស្តី៖

ប៉ាប៉ា៖ សួស្តី ចាំប៉ាប៉ាប្រាប់។ កូនមកនេះ មកលេងទឹកអោយសប្បាយតើ ហើយបើកូនរវល់តែដើរតាមទារអាវពោងពីបងនាថ តើកូនមានពេលឯណាមកលេងទឹកអោយសប្បាយនោះ? កូនអាចលេងទឹកបានសប្បាយដោយមិនចាំបាច់មានពោងក៏បាន។ ពោងនោះវាអត់សំខាន់ជាងការដែលកូនសប្បាយនឹងអ្វីដែលកូនមាននោះទេ។ មុនហ្នឹង កូនអត់មានពោងផង តែកូននៅតែលេងដោយសប្បាយ ចុះហេតុអ្វីពេលនេះបានជាកូនទាមទារយកពោងទៅវិញ?

ទទួលស្តាប់រួច អូនសួស្តីក៏សើចសប្បាយធម្មតា រួចក៏រត់ទៅលេងទឹកធម្មតា ដោយឈប់ទារអាវពោងពីបងនាថ។

កូនស្រីទាំងពីររបស់ឳពុក! ប៉ាចង់អោយកូនចាំថា ធម្មជាតិនៃពេលវេលាគឺយុត្តិធម៌ណាស់ ទៀងណាស់ វាផ្តល់ជូនកូននិងមនុស្សផងទាំងពួងស្មើៗគ្នា ហើយវាក៏យកពីកូននិងមនុស្សផងទាំងពួងក៏ដូចៗគ្នា។ កូនមានពេលវេលាកំណត់ ហើយពីមួយពេលទៅមួយពេល ពេលវាលានោះកាន់តែខើចខ្លី។ ចូរកូនរីករាយជាមួយនឹងពេលវេលាដែលសេសសល់សម្រាប់កូន ដោយមិនត្រូវទោម្នេញនឹងរឿងអកុសលទាំងអម្បាលមាណដែលបាននុងកំពុងកើតមានចំពោះកូន។ ប៉ាក៏សូមអោយកូនស្រីទាំង២ជាមនុស្សដែលរីករាយនឹងអ្វីដែលខ្លួនកូនកំពុងមាន។

រម្លឹករឿងការចាប់ផ្តើមលេងបាល់ទាត់លើកដំបូង

រម្លឹកហេតុដែលនាំអោយខ្ញុំលេងបាល់ទាត់។ តាមពិតទៅ នោពីតូចខ្ញុំអត់ចូលចិត្តលេងកីឡាទេ គឺមិនដែលលេងទាល់តែសោះ ហើយក៏មិនចេះកីឡាណាមួយដែរ។ លុះធំរាងជំទង់បន្តិចអាយុប្រមាណ១៣ឆ្នាំ ឳពុកខ្ញុំបានអោយបងជីដូនមួយខ្ញុំមកបង្ហាត់តេក្វាន់ដូដល់ផ្ទះរៀងរាល់ព្រឹកវេលាម៉ោង៥។ ហាត់ទាំងងងុយ ហាត់ផងគេចផង លេសផង គឺខ្ជិលណាស់ ព្រោះព្រឹកពេក។ កំណើតនៃការលេងកីឡារបស់ខ្ញុំគឺចាប់មកពីពេលនោះឯង។ ក្រោយបានលេខ២ នៃការប្រកួតតេក្វាន់ដូពានរង្វាន់ឯកអគ្គរដ្ឋទូតកូរ៉េលើកទី១ នាំឆ្នាំ១៩៩៨មក ខ្ញុំក៏បានឈប់ហាត់តេក្វាន់ដូ ដោយកាលណោះ ខ្ញុំបានរើទៅហាត់នៅស្តាតអូឡាំពិក ហើយក៏ឈប់វិញ ដោយគេតម្រូវអោយខ្ញុំទៅបំប៉នជាមួយក្រុមជម្រើសជាតិនៅក្លឹប សាន់ត្រេឌីង ដែលនៅមៀកនឹងស្ថានីយ៏តូតាល់ ផ្លូវមុន្នីវង្ស ក្បែររបងសាលាបឹងកេងកង។ ឆ្នាំដដែល ១៩៩៨ ខ្ញុំបានចូលដល់ថ្នាក់ទី១០ ហើយក៏ចាប់ផ្តើមលេងបាល់លើកដំបូង។ មិត្តភក្តិសួរថា ចេះលេងអត់? ខ្ញុំថាអត់ផង អត់ដែលលេងផង។ គេក៏ថា ខ្ពស់អញ្ចឹង អត់ចេះលេងក៏បាន ក៏គេអោយលេងដែរ តែអោយលេងខ្សែការពារ។ ជំនាន់នោះទាត់តារាងបាល់បោះទេ។ មិនចេះលេងសោះ រត់ទៅតាមតែបាល់ ហើយពួកម៉ាកចេះតែសើច។ ប៉ុន្មានថ្ងៃក្រោយមក វេលារសៀល ឱពុកខ្ញុំកំពុងមើលបាល់ទាត់បន្តផ្ទាល់សីុហ្គេមនៅឥណ្ឌូណេសីុ កាលណោះកម្ពុជាប៉ះជាមួយប្រុយណេ (មិនច្បាស់ទេ) តែចាំថាខ្មែរយលងចាញ់គេ ហើយចាញ់ច្រើនគ្រាប់ទៀត។ ឃើញដូច្នោះ ឳពុកក៏បាននិយាយមកខ្ញុំថា អាគ្នីស្អែកចូលហាត់បាល់ ហាត់ទាត់ធ្វើអាវ៉ង់សង់ ចាំអញអោយអាអាន (ពូ នព សំអាន ដែលជាអតីតគ្រូជម្រើសជាតិ យុវជន និងអតីតគ្រូក្លឹបក្រសួងការពារជាតិ) ជាអ្នកបង្ហាត់់មួយទល់នឹងមួយ។ ក្នុងចិត្តខ្ញុំចេះតែឆ្ងល់ ស្អីគេអាវ៉ង់សង់នោះ? មិនហ៊ានសួរគាត់ទេ។ ស្អែកឡើង ដូចចិត្ត ពូអាន បានមកដល់ផ្ទះខ្ញុំរាងថ្ងៃបន្តិច ដោយគាត់ឌុបទៅទិញស្បែកជើង បាល់ទាត់ និងខោខ្លីកីឡា។

ហើយថ្ងៃបន្ទាប់ ខ្ញុំបានទៅហាត់នៅស្តាតចាស់ ដោយពូអានជាអ្នកបង្ហាត់ គឺគ្រូមួយ សិស្សមួយពិតប្រាកដមែន។ គាត់បង្ហាត់អោយចេះទះបាល់ ទប់បាល់នៅថ្ងៃដំបូង។ ស៊ុតបាល់ រត់យកបាល់ រត់អាពុយ។ល។ គឺហាត់នៅថ្ងៃបន្ទាប់ ដោយពេលនោះមានសិស្សច្បងម្នាក់មកហាត់ជាមួយខ្ញុំ (សិស្សច្បងនោះ ក្រោយមកបានក្លាយជាគ្រូរងជម្រើសជាតិយុវជនថ្នាល)។ ថ្ងៃទី៣ សិស្សមានចំនួន ៧នាក់។ ថ្ងៃទី៤ ឡើងជាង១០នាក់។ ថ្ងៃទី៧ ឡើងជាង៤០នាក់។ នៅចាំបានថា ហាត់ថ្ងៃដំបូង ខ្ញុំដាច់ចិត្តសួរពូអាន ថាអាវ៉ង់សង់នោះ ស្អីគេ? គាត់ថាខ្សែប្រយុទ្ធ គាត់បន្តទៀតថា ធ្វើយ៉ាងណាអោយអានីឯងធ្វើខ្សែប្រយុទ្ធអោយបាន ដើម្បីចូលជម្រើសជាតិ។ ថ្ងៃទី៤នោះ ខ្ញុំលែងចាប់អារម្មណ៏រឿងខ្សែប្រយុទ្ធ ហើយបែរជាចាប់អារម្មណ៏រឿងចាប់បាល់វិញ។ ហាត់បាន៣អាទិត្យ ខ្ញុំក៏ឈប់ ហើយក៏ដល់ពេលចូលកងថ្នាក់ទ១១វិញ។ ចូលទៅវិញ ពួកម៉ាកឆ្ងល់គ្រប់គ្នា ព្រោះបាត់ម៉ាវ៉ាកង មកវិញ ខ្ញុំចេះចាប់បាល់ ហើយក្លាយជាអ្នកចាប់យ៉ាងល្អទៀតផង។

កាលណោះខ្ញុំចាំបានថា ក្រោយពីហាត់បាន៣អាទិត្យ នៅផ្លូវ២៨៣ ក៏ចាប់ផ្តើមមានការលេងបាល់។ ខ្ញុំបានចូលរួមជាមួយគេ ដោយចាប់ផ្តើមពីអ្នកចាប់បាល់ ហើយម្តងម្កាលដូរមកលេងខ្សែរការពារ ពេលមានអ្នកហត់។ ក្រោយមកអ្នកនៅផ្លូវ២៨៣ ក៏បង្កើតក្រុមបាល់ទាត់មួយឈ្មោះថា ក្រុម២៨៣ ដោយមានពូភណ្ឌ ដែលជាអតីកីឡាករបាល់ទាត់ជាអ្នកបង្ហាត់។ ខ្ញុំត្រូវបានគេអោយចាប់បាល់ដដែល។ កាលណោះ ខ្ញុំត្រូវបានគេអោយរហ័សនាមថា ប៉ាំងឡង។ ២០០១ ២០០២ ខ្ញុំបានប្តូរ role មកលេងជាកីឡាករបម្រើកណ្តាល តែលេងក្នុងតារាងតូចទេ ហលយបើតារាងធំវិញ ខ្ញុំលេងជាអ្នកចាំទីដដែល។ កាលណោះ idol របស់ខ្ញុំ គឺមិនមែន Beckham ទេ គឺអ្នកគេមិនសូវស្គាល់ គឺកីឡាករក្លឹប westham united គឺកីឡាករ Paolo Dicanio, Mc Manaman និង Rubbie Fowler ក្លឹបហង្សក្រហម ទាំងពីរនាក់។

ច្បាប់ស្រី

 ច្បាប់ស្រី!

ខ្ញុំធ្លាប់បាន download ច្បាប់ស្រី ជាសម្លេងបានកាលពីឆ្នាំ២០១១។ ខ្ញុំបានចាក់វាស្តាប់ស្ទើរតែរៀងរាល់ចុងសប្តាហ៏ គឺនៅពេលខ្ញុំសម្រាកពីការងារហើយធ្វើការងារផ្ទះមួយចំនួន។ ស្តាប់វា ធ្វើអោយខ្ញុំនឹកឃើញអនុស្សាវរីយ៏កាលពីខ្ញុំនៅកុមារ ដែលកាលណោះខ្ញុំរៀនថ្នាក់ទី៤។ បងប្រុសខ្ញុំរៀនថ្នាក់ទី៦ ដែលជំនាន់នោះ បងខ្ញុំបានចេះវា ហើយសូត្រអោយខ្ញុំស្តាប់។ គាត់ថាកំណាព្យនោះជាប្រភេទបទភុជ្ជង្គលីលា ដែលជាបទមួយមានចង្វាក់គួរអោយចូលចិត្ត។ គាត់បានសូត្រអោយខ្ញុំស្តាប់ ដោយមើលសៀវភៅ។ ដោយទាក់ចិត្ត ខ្ញុំក៏យកវាមកសូត្រតាមសៀវភៅ ហើយក៏ត្រូវបានលើកទឹកចិត្តដោយម្តាយរបស់ខ្ញុំដូចគ្នា។ គាត់ថាកំណាព្យនោះល្អណាស់ គាត់ក៏ធ្លាប់ចេះចាំកាលពីគាត់នៅរៀនអនុវិទ្យាល័យដូចគ្នា។ គាត់ថា ឳពុកគាត់តឹងតែងណាស់ បង្ខំអោយកូនៗរបស់គាត់ដែលភាគច្រើនគឺជាស្រី សូត្រនូុវកំណាព្យទាំងនោះ ព្រោះគាត់ដឹងថាវាល្អសម្រាប់កូនស្រី។

ក្រោយមកនៅពេលដែលខ្ញុំចូលមកថ្នាក់អនុវិទ្យាល័យ ខ្ញុំធ្វើរឿងសូត្រកំណាព្យនោះបានយ៉ាងល្អ ហើយត្រូវបានអ្នកគ្រូខ្មែរកោតសសើរ មិនថាអោយខ្ញុំត្រូវសូត្រនូវល្បះណាមួយក៏ខ្ញុំអាចសូត្រនិងចាំបានយ៉ាងល្អៗ

មកទល់ពេលនេះ ខ្ញុំនៅតែចាំបានមួយចំនួនអំពីកំណាព្យនោះ ហើយនៅតែអោយតម្លៃទៅលើវា។ ចិត្តខ្ញុំនៅតែរំពឹងថា ពេលកូនស្រីទាំងពីររបស់ខ្ញុំធំឡើង ខ្ញុំនឹងចាក់កំណាព្យនេះអោយគ្នាស្តាប់ដើម្បីអោយគ្នាបដិបត្តិតាម ដោយខ្ញុំមិនមានការសង្ស័យសោះឡើយថា ច្បាប់ស្រី នេះគឺជាមើលងាយមើលថោកស្ត្រី ឬក៏ជំរុញអោយស្ត្រីនៅក្រោមបុរសនោះទេ។ គ្មានឳពុកណាចង់អោយកូនស្រីរបស់ខ្លួនអាក្រក់នោះទេ គ្មានឳពុកម្តាយណា ចង់អោយកូនស្រីខ្លួនត្រូវគេមើលងាយនោះឡើយ គឺមានតែចង់អោយកូនស្រីបានខ្ពង់ខ្ពស់ រស់នៅដោយសុខសន្តិភាព ព្រោះខ្លួនជាឳពុក ដែលជាប្រុសម្នាក់ពិតជាយល់ច្បាស់ណាស់នូវអ្វីដែលខ្លួនចង់បានពីមនុស្សស្រី ដែលការអោយរបស់មនុស្សស្រីនោះនឹងធ្វើអោយខ្លួនជាបុរសមានការក្រែងរអារចិត្ត អាណិត ស្រឡាញ់ គោរព ផ្តល់តម្លៃ ដល់ស្ត្រីវិញ។ ស្ត្រីដែលអាចបដិបត្តិតាមច្បាប់ស្រីនេះដោយខ្ជាប់ខ្ជួននោះ នោះពិតណាស់ នាងនឹងទទួលបាននូវការគោរព ស្រឡាញ់ ផ្តល់កិត្តយស ពីសំណាក់បុរសវិញមិនខាន ហើយក៏គ្មានបុរសពិតឯណា ដែលទៅមើលងាយ មើលថោកដល់ស្ត្រីដែលបដិបត្តិបានយ៉ាងខ្ជាប់ខ្ជួននូវច្បាប់ស្រីនេះទេ។

ជូនកូនស្រីមាសឳពុក ក្នុងនាមជាឳពុក នៅពេលកូនធំដឹងក្តីឡើង ប៉ាសូមអោយកូនជាបុគ្គលដែលមានសត្ថភាពយល់ដឹងនិងបដិបត្តិនូវច្បាប់ស្រីនេះ អោយបានកាន់តែច្រើនកាន់តែល្អ ពីព្រោះវានឹងនាំអោយកូនទទួលបាននូវតម្លៃមួយដែលមិនអាច មានអ្វីនឹងកាត់ថ្លៃបាន។ កូននឹងទទួលបាននូវការគោរព ស្រឡាញ់ លើកតម្កើង ព្រមទាំងទទួលបាននូវភាពសុខដុមរម្យនាពិតប្រាកដ សេចក្តីសុខពិតប្រាកដ និងសន្តិភាពពិតប្រាកដ។

តើអ្វីទៅជាបព្វហេតុនៃការរស់នៅរបស់អ្នក?

តើអ្វីទៅជាបព្វហេតុនៃការរស់នៅរបស់អ្នក?

លុយកាក់? មាសប្រាក់? ទ្រព្យសម្បត្តិ? កិត្តិយស?

ដោយសារវីដេអូមួយនេះហើយ បានធ្វើអោយខ្ញុំសម្រេចចិត្តទិញធានារ៉ាប់រងអាយុជីវិតរបស់ខ្ញុំ ដើម្បីអាចអោយខ្ញុំអាចបន្តបុព្វហេតុនៃការរស់នៅក្នុងភាពជាមនុស្សរបស់ខ្ញុំ ដោយខ្លួនឯងក្លាយជាបង្អែកសម្រាប់អ្នកដទៃ។

រង់ចាំ

 

រងចាំ!

មានសុភមង្គល មានគ្រួសារគឺជាក្តីប្រាថ្នារបស់មនុស្សគ្រប់រូប។ តាមរូបសម្បត្តិ សមត្ថភាព និង ជីវភាពគ្រួសាររបស់ខ្ញុំ ខ្ញុំអាចជ្រើសរើសនារីស្អាតមកធ្វើជាភរិយាបានយ៉ាងងាយ ប៉ុន្តែខ្ញុំបែរជាបោះបង់ភាពជាយុវវ័យ បោះបង់ចោលនូវឱកាស សាងគ្រួសារដោយមិន ដឹងខ្លួន អស់រយៈពេលជាង២០ឆ្នាំហើយ។ នេះមិនមែនមកពីខ្ញុំវក់នឹងការងារ ឬ ការសប្បាយនោះទេ គឺខ្ញុំ កំពុងតែរង់ចាំនារីម្នាក់ដែលខ្ញុំមិនធ្លាប់គិតថាស្រឡាញ់ ហើយខ្ញុំក៏មិនដឹងខ្លួនថាខ្ញុំមានចិត្តស្រឡាញ់នាង ឬក៏អត់នោះដែរ។ ខ្ញុំ តែងតែប្រាប់ខ្លួនឯងថា ខ្ញុំខឹងនឹងនាងណាស់ ហេតុអ្វីនាងមិនមកជួបខ្ញុំតាមការ ណាត់ បើនាងចង់ ទៅចោលខ្ញុំហេតុអ្វីមិនប្រាប់ អោយខ្ញុំដឹង ជាង២០ឆ្នាំហើយថ្ងៃណាក៏ខ្ញុំទៅចាំ

នាងនៅមុខមន្ទីពេទ្យកាល់ម៉ែត ដែល ពីព្រោះវាជាកន្លែងដែលនាងណាត់ជួបខ្ញុំ លើកចុងក្រោយ ប៉ុន្តែនាងបែរជាមិនមក នាងទុកអោយខ្ញុំរង់ចាំនាង ចាំហើយចាំទៀត មួយថ្ងៃ មួយខែ មួយឆ្នាំ រហូតដល់ជាង ២០ឆ្នាំ ។នាងខឹងនឹងខ្ញុំដែលបោក ប្រាស់ នាងមែនទេ? នាងចងសងសឹកមែនទេ ? ទេខ្ញុំជឿជាក់លើចិត្តស្រឡាញ់របស់នាង

ចំពោះខ្ញុំ ទោះស្នេហានេះមានរយៈពេលខ្លីក៏ដោយ ខ្ញុំចេះតែមានអារម្មណ៍ មួយថានាងកំពុងតែរង់ចាំខ្ញុំនៅទីនោះ ។ ខ្ញុំចាំថាកាលពី ២០ឆ្នាំមុន ខ្ញុំឋិតក្នុងវ័យ ២២ឆ្នាំ ជានិសិត្សមហាវិទ្យាល័យ ខ្ញុំមានរូបរាងសង្ហាជាកូនអ្នកមានទ្រព្យ សម្បត្តិ មានប្រាក់ចាយមិនខ្វះ ខ្ញុំអាចទាក់ទងស្រីស្អាតបានជាច្រើន ប៉ុន្តែស្នេហាសំរាប់ខ្ញុំ

បីដូចជាការញ៉ាំអំពៅ គឺពេលដែលអស់ រស់ជាតិហើយ ខ្ញុំនឹងខ្ជាក់វាចោលដោយគ្មានស្រណោះ ។ ព្រហ្មលិខិតបានតំរូវអោយខ្ញុំស្គាល់នារីម្នាក់ ឈ្មោះ នីតា ដែលនាង ទើបតែផ្លាស់មកពីខេត្ត ចូលមករៀនថ្នាក់ជា

មួយនឹងខ្ញុំ មើលទៅនាងក៏ស្អាតណាស់ដែរ តែសំរស់របស់នាងត្រូវបិទបាំងដោយ ទឹកមុខស្លេកៗ មើលទៅដូចជា

អ្នកជំងឺ បើអោយខ្ញុំស្រឡាញ់នោះ ប្រហែលជាទៅមិនរួចទេ តែមើលលេងសើចអាចខ្លះ ។

នៅថ្ងៃដំបូងដែលនាងបានបង្ហាញខ្លួននៅក្នុងថ្នាក់របស់ខ្ញុំ កែវភ្នែកទាំងគូរបស់នាងតែងតែលួចសំលឹងមកខ្ញុំ

ដែលអាច បញ្ជាក់អោយឃើញថា នាងកំពុងតែចាប់អារមìណ៍មកលើខ្ញុំ វារិតតែធ្វើអោយខ្ញុំបានចិត្ត

និងមើលស្រាលចំពោះនាង ។ រាល់ថ្ងៃ សង្កេតមើលនាងយូរទៅនាងហាក់បីដូចជាមនុស្សចំលែក មើលទៅរាងកាយ

នាងដូចជាទន់ខ្សោយ តែចិត្តរបស់នាងរឹងមាំ ណាស់ នាងជាមនុស្សរួសរាយ រាក់ទាក់ នាងធ្វើខ្លួនហាក់បីដូច

ជាស្រឡាញ់ពិភពលោកនេះណាស់ មិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំអ្នកណា ក៏ស្រឡាញ់ចូលចិត្តនាងដែរ តែសំរាប់រូបខ្ញុំនាង

ដូចជាគìនាអ្វីអស្ចារ្យនោះទេ ពីព្រោះខ្ញុំយល់ថានាងក៏ដូចជាស្រីៗដទៃអញ្ចឹងដែរ គឺ លង់ស្នេហ៍កំលោះសង្ហាដូចជា

រូបខ្ញុំនោះដូចតែគ្នា ។ ថ្ងៃមួយខ្ញុំបានភ្នាល់ជាមួយមិត្តខ្ញុំថា ខ្ញុំនឹងធ្វើអោយនាងស្រឡាញ់ខ្ញុំក្នុងរយៈ ពេលបីខែ

ហើយនាងនឹងយំអង្វរខ្ញុំនៅពេលដែលខ្ញុំបោះបង់នាងចោល។

- ពួកឯងជឿទេ គ្នាអាចធ្វើអោយស្រីមុខស្លេកម្នាក់នេះលង់ស្នេហ៍គ្នាបាន (ខ្ញុំនិយាយដោយភាពជឿជាក់)

។

- អ្ហេ ឬមួយក៍ឯងចាប់អារមìណ៍នឹង នីតា បានជានឹកចង់ទាក់ទងនាង តែមើលទៅនាងដូចជា

មិនត្រូវនឹង ចំណូលចិត្តឯងសោះ ។

- គ្រាន់តែចង់លោលេងទេ ពីព្រោះលឺល្បីថានាងចិត្តរឹងណាស់។

- អូខេ បើឯងឈ្នះ ពួកគ្នានឹងប៉ាវឯងចូលខារ៉ាអូខេ...។

ខ្ញុំចាប់ផ្តើមទាក់ទងនាងដោយសុំលេខទូរស័ព្ទរបស់នាងពីមិត្តនាង ។ ថ្ងៃដំបូងដែលខ្ញុំបានទូរស័ព្ទទៅនាង

ខ្ញុំបានសួរនាំ នាងទៅតាមវិធីរបស់ខ្ញុំ មើលទៅនាងដូចជាសប្បាយចិត្តណាស់ពេលបាននិយាយជាមួយខ្ញុំ ការពិតទៅ

នាងដូចជាចិត្តងាយ ណាស់ បែបនេះដូចជាមិនសូវសប្បាយ តែចាត់ទុកថា លេងកែអជ្សុកទៅចុះ។

ថ្ងៃទីបីនៃល្បែងរបស់ខ្ញុំ....

-នីតា ដឹងទេខ្ញុំពិតជាពេញចិត្តនាងណាស់ ។ គឺខ្ញុំ..ខ្ញុំស្រលាញ់នាង..

- ខ្ញុំក៍ស្រលាញ់លោកដែរ គឺស្រលាញ់យ៉ាងពិតប្រាកដ។

នេះជាចំលើយដែលធ្វើអោយខ្ញុំសìនាមិនដល់ វាហាក់បីដូចជាលឿនពេកហួសពីគំរោងរបស់ខ្ញុំ ...

-នីតាមិនគិតមើលសិនទេ អ្ហេ ?

- សំរាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំមិនស្តាយក្រោយ និង មិនបណ្តែតបណ្តោយពេលវេលាឡើយចំពោះការនិយាយពាក្យ

ថាស្រឡាញ់ទៅ មនុស្សដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ បើខ្ញុំដឹងថាខ្ញុំស្រលាញ់គេពិតប្រាកដហើយនោះ ខ្ញុំមិនចង់អោយពេលវេលា

សូម្បីតែមួយវិនាទីកន្លង ហួសទៅឡើយចំពោះស្នេហា ខ្ញុំនឹងស្រលាញ់លោកអស់មួយជីវិត ។

ពេលនិយាយចប់នាងក៍សុំបិទទូរស័ព្ទ ទុកអោយខ្ញុំនៅភាំងម្នាក់ឯង នេះជាលើកទីមួយហើយដែលមនុស្ស

ស្រីធ្វើអោយ ខ្ញុំស្លុងអារមìណ៍នឹងពាក្យថាស្នេហាពិត បើទោះជានាងមិនមែនជាស្រីទីមួយឡើយដែលនិយាយ

ថាស្រឡាញ់ខ្ញុំពិតនោះ តែមិន ដឹងថាហេតុអីបានជាបេះដូងរបស់ខ្ញុំលោតញាប់នៅពេលដែលបានលឺពាក្យ

ស្រលាញ់េនេះចេញពីមាត់មនុស្សស្រីម្នាក់ដែលខ្ញុំចាត់ ទុកជាល្បែងភ្នាល់គ្នាលេង។មិនអាចទេ ខ្ញុំមិនអាចធ្វើអោយ

អារមìណ៍របស់ខ្ញុំយ៉ាងនេះទេ នីតានាងគìនាសំណាងធ្វើជាមនុស្ស ដែលខ្ញុំស្រឡាញ់ពិតប្រាកដបានទេ នាងអាចនៅ

ក្បែរខ្ញុំបានតែបីខែប៉ុណ្ណោះ ។

ខ្ញុំបានបំពេញកិច្ចការគួរអោយធុញទ្រាន់មួយ គឺធ្វើជាទន់ភ្លន់ ផ្អែមល្ហែម យកចិត្តមនុស្សស្រីម្នាក់

ដែលខ្ញុំមិនពេញ ចិត្តបន្តិចទាល់តែសោះ មើលទៅនាងពិតជាស្រឡាញ់ខ្ញុំខ្លាំងណាស់ តែអ្វីដែលចំលែក

នោះត្រឹមតែខែដំបូងនាងបានធ្វើចិត្តខ្ញុំ ផ្លាស់ប្តូរដោយមិនដឹងខ្លួនចំពោះទស្សនៈស្នេហា នាងបានផ្តល់នូវអារមìណ៍

ចំឡែកជាច្រើនដែលខ្ញុំពុំធាប់ជួបជាមួយនារីផ្សេង។ ពេលវេលាផ្លាស់ប្តូរពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ នាងកាន់តែមាន

ស្នេហាជ្រាលជ្រៅចំពោះខ្ញុំ នាងបានផ្តល់ឱកាសអោយខ្ញុំស្និទ្ធស្នាល ជាមួយនាង នាងបានផ្តល់ភាពសំខាន់អោយខ្ញុំ

នាងស្ទើរតែធ្វើអោយខ្ញុំភ្លេចខ្លួនថាខ្ញុំកំពុងតែលេងល្បែងទៅហើយ ពាក្យថាធុញ ទ្រាន់ដែលខ្ញុំ ធ្លាប់និយាយពីដំបូង

ក៍រលាយបាត់ នាងតែងតែរៀបរាប់រឿងរបស់នាងអោយខ្ញុំស្តាប់ ដូចជា រឿងគ្រួសារនាង ស្តាប់ទៅដូចជា

រីករាយណាស់ តែខ្ញុំបែរជាមានអារមìណ៍ថាអាណិតនាងទៅវិញ ទោះជានាងសើច នាងញញឹមមិនដែលស្រពោន

ក៍ដោយ។

- មើលទៅអូនចូលចិត្តថតរូបណាស់ ណ្ហ៎

- អូនចង់ផ្តិតយកពេលវេលាដែលអូននៅក្បែរបងអោយក្លាយជាអមតៈវាជាការថែរក្សាអនុស្សាវរីយ៍ដ៍ល្អ

មួយ ។

ខ្ញុំយកដៃទាញក្បាលនាងមកផ្អឹបនឹងដើមទ្រូង...

- មួយជីវិតអូននេះតើអូនខ្លាចអ្វីជាងគេ?

- គឺសេចក្តីស្លាប់ អូនពិតជាខ្លាចខ្លាំងណាស់

- កេìងល្ងង់ អ្នកណាក៍គេខ្លាចដែរ ។ អញ្ចឹងមិនខ្លាចបាត់បងទេ អ្អេ ?

- អ្វីៗវាសនាបានកំណត់រួចហើយ ។....បានហើយយើងទៅវិញទៅអូនអស់កំលាំងណាស់ ។

ល្ខោនស្នេហារបស់ខ្ញុំបានចាប់ដំណើរការទៅយ៉ាងល្អ ប៉ុន្តែនៅជិតនាងកាន់ច្រើនកាន់តែយល់ថានាងចំលែក

តែភាព ចំលែករបស់នាងពិតជាទាក់ទាញណាស់។ អស់រយៈពេលពីរខែកន្លងផុតទៅហើយសំរាប់ល្បែងមួយនេះ

ខ្ញុំស្ទើរតែភ្លេចខ្លួនបាត់ ទៅហើយថាវាគ្រាន់តែជាល្ខោនរយៈពេលខ្លីមួយ ខ្ញុំហាក់ដូចជាមិនដាច់ចិត្តសោះក្នុងការ

បំផ្លាញបេះដូងរបស់នាង ខ្ញុំបាន ព្យាយាមដាស់ខ្លួនឯងជានិច្ចដើម្បីកុំអោយលង់លក់ក្នុងល្បែងមួយនេះ ពិតមែន

ហើយនាងមិនមែនជានាងដែលខ្ញុំប្រាថ្នានោះទេ នាងមិនសាកសមនឹងខ្ញុំទេ មានស្រីស្អាតច្រើនណាស់ដែលនៅ

រង់ចាំខ្ញុំ ។

ពេលនេះខ្ញុំចាប់ផ្តើមបញ្ចោញភាពព្រងើយកន្តើយដាក់នាង ពេលខ្លះខ្ញុំធ្វើជាទាក់ទងស្រីផ្សេងនៅចំពោះ

មុខនាង ហើយ នាងក៍តែងតែបញ្ចោញអាការៈប្រច័ណ្ឌខ្ញុំព្នេលនៅចំពោះមុខមិត្តរបស់ខ្ញុំ តែពេលផុតពីមុខគេនៅតែពីរ

នាក់នាងធ្វើហាក់បីដូចជា គ្នារឿងអ្វីកើតឡីង ខ្ញុំពិតជាឆ្ងល់ណាស់ ការពិតនាងកំពុងគិតអ្វី ខ្ញុំឧស្សាហ៍រក

រឿងនាងណាស់ ប៉ុន្តែនាងក៍ខំកែប្រែនូវអ្វីដែលខ្ញុំ មិនពេញចិត្ត រហូតដល់ខ្ញុំមិនដឹងថាគួររកអ្វីមកចាប់កំហុសនាង។

- ហេតុអ្វីក៍នាងធ្វើតាមចិត្តខ្ញុំម្លេះ ?

- ខ្ញុំស្រលាញ់បង ខ្ញុំមិនចង់អោយរឿងតិចតួចធ្វើអោយខកខានភាពរីករាយដល់ស្នេហារបស់ខ្ញុំឡើយ ។

- ចុះបើថ្ងៃណាមួយបងក្បត់អូន អូនធ្វើយ៉ាងម៉េច?

- ចុះបើថ្ងៃណាមួយអូនទៅឆ្ងាយចោលបង បងធ្វើយ៉ាងម៉េច? (នាងនិយាយបណ្តើរ

យកដៃអង្អែលថ្ពាល់របស់ដាវិត ថ្នមៗ ) ។

- នោះជារឿងល្អហើយ ( ខ្ញុំគ្រាន់តែគិតក្នុងចិត្តប៉ុណ្ណោះ )

- ជិតដល់ពេលហើយ

- ជិតដល់ពេលអី ? (ខ្ញុំសួរនាង )

នាងនៅស្ងៀមមួយសន្ទុះ ...

- អ្ហេ គិតអីហ្នឹង ?

- គឺ គឺជិតដល់ពេលជប់លៀងនៅសាលាយើងនឹងណា៎ ។

- មែនហើយជិតដល់ពេលហើយ។

អ្នកទាំងពីរសំលឹងរកគ្នាដោយបង្កប់នូវភាពស្រពាប់ស្រពោន ដាវីតយកដៃទៅអង្អែលក្បាលនីតាថ្នមៗ

- បើបងធ្វើអ្វីខុសចំពោះអូន អូនស្អប់បងទេ?

- អត់ទេ គìនាថ្ងៃដែលអូនស្អប់បងនោះទេ វីត ។

......................

-អ្ហេ យ៉ាងម៉េចហើយ អ្នកប្រុសវីត ឥឡូវដូចជាសុភាពដល់ហើយវើយ តិចលង់ស្នេហ៍នីតាមែនទែនទៅ។

- កុំសង្ឃឹម គ្នាគ្រាន់តែសំដែងអោយចប់ចុងចប់ដើមតែប៉ុណ្ណោះ ជិតមានសេរីភាពហើយ

រាល់ថ្ងៃធុញសឹងស្លាប់ ។

ស្អែកអ្វីៗត្រូវបញ្ចប់ហើយ ត្រៀមលុយទុកទៅអាពួកម៉ាក ។

ទីបំផុតថ្ងៃជប់លៀងក៍មកដល់ តែអារមìណ៍ដូចជាមិនល្អសោះ ខ្ញុំសូមសារភាពថាខ្ញុំនឹកដល់នាង

នឹកអនុស្សាវរីយ៍ទាំង ឡាយរវាងខ្ញុំ និង នាង។

- យើងទៅដើរលេងកន្លែងនោះវិញល្អទេ ? (ខ្ញុំបបួលនាងទៅកន្លែងដែលមិត្តភ័ក្តរបស់ខ្ញុំនៅពួនចាំស្តាប់ )

- ចាស៎

យើងទាំងដើរបណ្តើរគ្នា ដោយមិននិយាយមួយម៉ាត់ រហូតដល់កន្លែងនោះ នាងក៍ឈប់ដើរទៅមុខទៀត

ខ្ញុំសំលឹង មើលមុខនាង បេះដូងរបស់ខ្ញុំចាប់ផ្តើមឈឺនៅពេលដែលខ្ញុំបានឃើញតំណក់ទឹកភ្នែករបស់ស្រីម្នាក់នេះ

នេះជាលើកទីមួយហើយ ដែលនាងយំ នាងបែរមកអោបខ្ញុំយ៉ាងណែន

ទឹកភ្នែករបស់នាងបានជ្រាបចូលទៅដល់បេះដូងរបស់ខ្ញុំទៅហើយ។

-ដាវីត អូនស្រលាញ់បង អូនមិនចង់បាត់បង់បងទេ ។

ខ្ញុំហាក់ដីដូចជានិយាយអ្វីមិនចេញសោះ នាងកំពុងធ្វើអ្វីហ្នឹង ? រាត្រីដ៍អ៊ូអរ តន្ត្រីលាន់លឺរំពង គ្រប់គ្នាពិតជា

រីករាយ ប៉ុន្តែសំរាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំទទួលអារមìណ៍ថាវាស្ងាត់ខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំមើលមិនឃើញភាពសប្បាយសូម្បីតែបន្តិច

ខ្ញុំបែរជាខ្លាច ខ្លាចរង្វង់ដៃ ដែលកំពុងអោបខ្ញុំនេះរលាចេញទៅ។

ក្រែងនេះជាលទ្ធផលដែលខ្ញុំចង់បានមែនទេ? តែខ្ញុំមិនបាននិយាយអ្វីជាមួយនាងមួយម៉ាត់ផង ហេតុអ្វីនៅ

សុខៗនាង ធ្វើបែបនេះ?

មិត្តភ័ក្តខ្ញុំយល់ថាខ្ញុំឈ្នះហើយ ពួកយើងនាំគ្នាទៅច្រៀងខារ៉ាអូខេ យ៉ាងសប្បាយ តែការពិតចិត្ត

របស់ខ្ញុំនៅតែគិតដល់ នាង គិតដល់ទឹកភ្នែករបស់នាង មិនបានទេខ្ញុំត្រូវតែផឹក ផឹក ផឹកអោយភ្លេចអ្វីគ្រប់យ៉ាង

.....។

ថ្ងៃនេះមិនដូចពីម្សិលមិញទេខ្ញុំបានតាំងចិត្តបំភ្លេចនាងហើយ

ខ្ញុំនឹងបំភ្លេចអ្វីៗទាំងអស់ដែលធ្លាប់មានជាមួយនាង ខ្ញុំ ត្រូវការសេរីភាពនៃយុវវ័យរបស់ខ្ញុំមកវិញ ខ្ញុំមិនចង់គិតដល់

ចិត្តអ្នកណាពេលដែលខ្ញុំត្រូវការសប្បាយនោះទេ សុំទោសណា៎នារី ដ៍គួរអោយអាណិត 1

បីថ្ងៃក្រោយនាងបានទូរស័ព្ទមករកខ្ញុំ នាងធ្វើហាក់បីដូចជាគìនាអ្វីកើតឡើង មែនហើយការពិតទៅយប់

នោះខ្ញុំមិនទាន់ បាននិយាយ អ្វីជាមួយនាងផង .....

- ល្ងាចនេះម៉ោង 5ៈ០០ បងទំនេរទេ? មកអាចមករកអូននៅមុខមន្ទីរពេទ្យកាល់ម៉ែត្របានទេ។

- បាទ បាន ប៉ុន្តែកន្លែងណាត់របស់អូនដូចជាចំលែកបន្តិច។

- អូនសង្ឃឹមថាបងប្រាកដជាទៅជួបអូន

- អូខេ បងនឹងទៅជួបអូន ការពិតបងក៍មានរឿងចង់និយាយដែរ

- អរគុណណាស់ ចាំណាថាអូនស្រលាញ់បងទោះជាមានរឿងអ្វីកើតឡើងក៍ដោយ ។

....................

ដប់នាទីនៃការរង់ចាំបានកន្លងផុតទៅ មួយម៉ោង ពីរម៉ោង ការអត់ធìត់របស់ខ្ញុំក៍រលាយអស់

ខ្ញុំខឹងនាងខ្លាំងណាស់ នាង ហ៊ានកុហកខ្ញុំ ខ្ញុំទូរស័ព្ទទៅក៍មិនចូល ទូរស័ព្ទទៅមិត្តនាងក៍គìនាអ្នកណាដឹង ខ្ញុំឈប់ខ្វល់

ហើយ នាងគìនាតំលៃអ្វីសំរាប់ខ្ញុំទៀតទេ ខ្ញុំក៍មិនចង់ចំណាយពេលវេលារបស់ខ្ញុំទៅចាំស្រីឆ្កួតម្នាក់ នោះដែរ

ប៉ុន្តែខ្ញុំឆ្ងល់ណាស់នាងមិនដែលធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំទេ ខ្ញុំនៅតែ ជឿជាក់លើទឹកចិត្តរបស់នាងចំពោះខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិន

អស់ចិត្តទេ ខ្ញុំបានទៅរកនាងដល់ផ្ទះជួលរបស់នាង គេថានាងរើចេញហើយ ក្នុងចិត្តខ្ញុំពេលនេះគឺបើបានជួបនាង

ខ្ញុំនឹងសំលាប់នាង ខ្ញុំស្អប់នាងខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំមិនដែលរងចាំស្រីណាម្នាក់ឡើយ ហើយក៍គìនា អ្នកណា

ហ៊ានធ្វើបែបនេះដាក់ខ្ញុំដែរ ។

យប់នេះខ្ញុំគេងមិនលក់សោះ ខ្ញុំខំព្យាយាមឈប់គិតតែខួរក្បាលចំកួតរបស់ខ្ញុំនៅតែគិត..

- នីតាហេតុអ្វីបានជាធ្វើបែបនេះ តែក៍ល្អដែរនាងទៅបាត់ ខ្ញុំមិនចាំបាច់បកស្រាយអ្វីច្រើន ក៍មិនបាច់ក្លាយ

ជាជនបោក ស្នេហ៍គេដែរ ហើយឈប់ខ្វល់ហើយ ។

មិនដូចជាការគិតរបស់ខ្ញុំសោះ គìនានាងខ្ញុំមានអារមìណ៍ថាហាក់បីដូចជាបាត់អ្វីម៉្យាងក្នុងជីវិត សព្វថ្ងៃនេះ

ខ្ញុំបានទាក់ ទងស្រីស្អាតៗជាច្រើន គួរអោយអស់សំណើចណាស់គìនាអ្នកណាអាចលប់រូបនីតាចេញពីបេះដូងខ្ញុំសោះ

។ ខ្ញុំនៅតែគិតថាខ្ញុំ គìនាចិត្តលើស្រីម្នាក់នោះទេ តែមិនដឹងហេតុអីថ្ងៃណាក៍ខ្ញុំបើឡានេ ទៅឈប់នៅមុខមន្ទីរពេទ្យ

កាល់ម៉ែត្រ ការពិតខ្ញុំចង់ជួបនាង ខ្លាំងណាស់ ខ្ញុំហាក់បីដូចជាមានពាក្យជាច្រើនចង់និយាយប្រាប់នាង។ ក្នុងមួយ

ថ្ងៃៗកិច្ចការទីមួយដែលខ្ញុំនឹកឃើញមុនគេគឺ រង់ចាំនាង។

.................................

ពេលវេលាពិតជាលឿនណាស់ ក្រោយពីបញ្ចប់ការសិក្សា ខ្ញុំមានការងារល្អធ្វើ

ប៉ាម៉ាក់របស់ខ្ញុំបានស្តីដណ្តឹងកូនស្រី អ្នកមានអោយខ្ញុំ តែខ្ញុំបដិសេធ អស់ពីមួយទៅមួយរហូតដល់ពួកគាត់

ឈប់ខ្វល់ពីរឿងខ្ញុំ។ ខ្ញុំដឹងថាទាំងគ្រួសារខ្ញុំ នឹង មិត្តភ័ក្ត របស់នាំគ្នាឆ្ងល់នឹងខ្ញុំ មែនហើយខ្ញុំផ្លាស់ប្តូរច្រើនណាស់

ខ្ញុំឈប់ចង់សប្បាយ ឈប់មើលងាយសេចក្តីស្នេហា ខ្ញុំហាក់បីដូចជាកំពុង រស់នៅលើលោកនេះតែម្នាក់ឯង

ជាមួយនឹងការរងចាំ ខ្ញុំមិនសោកស្តាយភាពជាយុវវ័យដែលកន្លងទៅទេ តែខ្ញុំស្តាយដែលមិន បានជួបនិយាយជា

មួយនាង ខ្ញុំស្តាយបើបាត់បង់អ្វីៗដែលនាងធ្លាប់អោយខ្ញុំ នីតាពេលនេះនាងនៅទីណា? នាងកំពុងធ្វើអ្វី?

ថ្ងៃមួយខ្ញុំមានជំងឺត្រូវចូលមន្ទីពេទ្យ ខ្ញុំសំរាកនៅមន្ទីរពេទ្យកាល់ម៉ែត្រ ពេលនោះខ្ញុំបានជួបវេជ្ជបណ្ឌិត

ស្រីម្នាក់ ដែល មានវ័យប្រហែលជាបងខ្ញុំ ពីរ ឬ បីឆ្នាំ គាត់យកចិត្តទុកដាក់នឹងខ្ញុំណាស់ ហាក់បីដូចជាស្គាល់ខ្ញុំយូរ

ណាស់មកហើយ។ ថ្ងៃចុង ក្រោយដែលខ្ញុំសំរាកនៅមន្ទីរពេទ្យគាត់បានមកនិយាយជាមួយខ្ញុំ...

- ខ្ញុំឃើញលោកមកមុខមន្ទីពេទ្យនេះស្ទើររាល់ថ្ងៃ លោករកអ្នកណា ឬ ចាំអ្នកណាមែនទេ?

បើពិតមែន លោកគួរឈប់ចាំទៅ បើគេអាចមករកលោក គេមិនអោយលោកចាំគេយូរយ៉ាងនេះទេ ។

- មានរឿងខ្លះសូម្បីតែខ្លួនយើងក៍មិនដឹងច្បាស់ដែរ ។

- ថ្ងៃណាក៍ខ្ញុំឃើញលោកដែរ លោកមិនយល់ថាវាខាតពេលច្រើនណាស់ទេ មែនទេ? អ្នកនោះសំខាន់

យ៉ាងណាទៅ បានជាលោកធ្វើបែបនេះ?

- ខ្ញុំពិតជាមិនដឹងខ្លួនឯង ថាហេតុអ្វីនោះទេ ហើយក៍មិនដឹងថាខ្ញុំធ្វើបែបនេះព្រោះអ្វីដែរ ខ្ញុំចាំនាងមែន

ខ្ញុំពិតជាមិន សោកស្តាយពេលវេលាមែន ខ្ញុំក៍មិនធ្លាប់គិតថាស្រលាញនាងនោះដែរ តែពេលបាត់នាង ជីវិតខ្ញុំហាក់បី

ដូចជាបាត់អ្វីម៉្យាងដែល សំខាន់បំផុត ខ្ញុំធ្លាប់បានព្យាយាមបំភ្លេចរឿងរ៉ាវទាំងនោះហើយ នៅទីបំផុតគឺនៅតែដដែល

។

អ្នកគ្រូពេទ្យគាត់សំលឹងមកខ្ញុំដោយខ្សែរភ្នែកស្រងួតស្រងាត់ និង និយាយមករកខ្ញុំយ៉ាងទន់ភ្លន់...

- លោកដឹងខ្លួនទេថាលោកស្រលាញ់នាងខ្លាំងណាស់ លោកជាមនុស្សប្រុសដ៍សេìត្រាះង់ម្នាក់គួរអោយ

សរសើរ តែ លោកបំភ្លេចគេចោលទៅ ពេលនេះប្រហែលជាគេរៀបការមានកូនបាត់ទៅហើយ លោកអាយុច្រើន

ណាស់ហើយគួររក សុភមង្គលសំរាប់ខ្លួនទៅ ។

- អ្នកគ្រូមិនយល់ទេ

- ពីរថ្ងៃទៀតខ្ញុំត្រូវត្រឡប់ទៅបារាំងវិញហើយខ្ញុំមកនេះតាមការអញ្ជើញរបស់ប្រធានមន្ទីរពេទ្យនេះតែ

ពីរខែ ប៉ុណ្ណោះ។

គាត់ដើរទៅជិតមាត់បង្អួចសំលឹងចេញទៅក្រៅ រួចនិយាយដោយមិនបែរមករកខ្ញុំ ....

- ខ្ញុំនិយាយរឿងនិទានមួយអោយលោកស្តាប់ ....... កាលពីខ្ញុំនៅជាគិលានុបដ្ឋាយិកានៅទីនេះ កាលពី

២០ឆ្នាំមុន មានកេìងស្រីម្នាក់មានជំងឺមហារីកខួរក្បាល ដល់ដំណាក់កាលចុងក្រោយដែលត្រូវវះកាត់

ខ្ញុំជាអ្នកថែទាំនាងមុននឹងនាងស្លាប់ នាងគìនាអ្នកណាទេ នាងជាកូនកំព្រា ដែលរស់ក្រោមការឧបត្ថម្ភរបស់អង្គការ

ក្រៅរដ្ធាភិបាលមួយ គេជាកេìងស្រីម្នាក់រឹងម៉ាំ ណាស់ ទោះឋិតក្នុងដំណាក់កាលចុងក្រោយនៃជីវិតនាងក៍ដោយ

ប៉ុន្តែនាងប្រាប់ខ្ញុំថានាងមិនចង់ស្លាប់ទេ នាងសុំអោយពួកយើង ជួយនាងទោះតាមវិធីណាក៍ដោយ

ពាក្យអង្វររបស់នាងធ្វើឱ្យគ្រូពេទ្យម្នាក់ៗខ្លោចផ្សារណាស់ ពីព្រោះនាងតែងតែញញឹម និង និយាយយ៉ាងទន់ភ្លន់មក

រកពួកយើង ពួកយើងពិតជាចង់ជួយនាងណាស់ ពួកយើងមិនត្រូវការប្រាក់ពីនាងសូម្បីតែមួយកាក់។ មុនវះ

កាត់បីថ្ងៃ នាងត្រូវកោរសក់ចេញទាំងអស់ នាងកាន់តែខ្សោយទៅហើយ ថ្ងៃមួយនាងបានអោយខ្ញុំរុញនាង

ទៅក្បែររបង មុខមន្ទីរពេទ្យ នាងហាក់ដូចជាសប្បាយចិត្ត នៅពេលបានឃើញបុរស ម្នាក់ដែលកំពុងឈររ៉េរ៉ៗដូចជា

កំពុងរង់ចាំអ្នកណាម្នាក់ នាងសំលឹងទៅបុរសនោះទាំងទឹកភ្នែកនឹងស្នាមញញឹមដ៍កំសត់ នាងប្រាប់ខ្ញុំថាគេជាបុរស

ម្នាក់ដែលនាងស្រឡាញ់បំផុតក្នុងជីវិត ខ្ញុំសួរនាងថាហេតុអ្វីមិនប្រាប់បុរសនោះពីជំងឺរបស់នាង នាងនិយាយថា

នាងដឹងថាបុរសនោះមិនស្រលាញ់នាងទេ ហើយគេចង់ អោយគេស្រលាញ់នាងជាងអាណិតនាង ប៉ុន្តែនាងសង្ឃឹមថា

គេនឹងមិនស្រលាញ់នាង បើគេស្រលាញ់នាងគេអាចនឹងខូចចិត្ត នៅពេលដែលនាងឃ្លាតពីលោកនេះ

ទៅដោយគìនាថ្ងៃត្រឡប់។ មុនពេលចូលវះកាត់នាងអង្គុយលើកៅអីរុញសំលឹងតាមមាត់បង្អួច សំដៅទៅកន្លែងដែល

បុរសនោះធ្លាប់ នាងផ្តាំខ្ញុំថាបើថ្ងៃស្អែកនាងមិនមានឱកាសមកសំលឹងមើលគេទេ ហើយគេនៅតែមកឈរ

នៅទីនោះទៀត នាងសុំអោយខ្ញុំទៅប្រាប់ម្នាក់នោះថា នាងរៀបការទៅនៅប្រទេសក្រៅបាត់ទៅហើយ ។

នាងពិតជាគìនាសំណាងមែន ពួកគ្រូពេទ្យទាំងអស់ស្តាយនាងណាស់ ពួកយើងមិនដែលស្រក់ទឹក

ភ្នែកនិងឈឺចាប់ខ្លាំង បែបនេះទេ នៅពេលមានអ្នកជំងឺស្លាប់ ជីវិតនាងឯកាណាស់ ហើយក៍ត្រូវស្លាប់ក្នុងភាពឯកា

ខ្ញុំស្តាយស្នាមញញឹមកេìងស្រីម្នាក់ នេះណាស់ តែខ្ញុំមិនបានធ្វើតាមបណ្តាំចុងក្រោយរបស់នាងទេ

បើទោះជាខ្ញុំបានឃើញបុរសម្នាក់រាល់ថ្ងៃក៍ដោយ ខ្ញុំមិនថាខ្លួនឯង ធ្វើខុស ឬ ត្រូវនោះទេ តែខ្ញុំយល់ថាបើនិយាយ

តាមការសុំរបស់នាងវាហាក់បីដូចជាអយុត្តិធ៌មចំពោះទឹកចិត្តនាងណាស់។

- រឿងនិទានរបស់បងចប់ហើយមែនទេ?

(និយាយទៅកាន់អ្នកគ្រូពេទ្យម្នាក់នោះទាំងមិនដឹងថាទឹកភ្នែករបស់ខ្ញុំហូរ មកតាំងពីពេលណា )

គាត់ដើរមកជិតខ្ញុំ ក្នុងខណៈដែលខ្ញុំកំពុងយកដៃខ្ទប់មុខ គាត់អោនក្បាលដាក់ខ្ញុំរួចនិយាយថា ៖

- ខ្ញុំសុំទោស ដែលពេលនោះខ្ញុំមិនបានប្រាប់ការពិតដល់លោកនៅពេលនោះ លោកជាបុរសល្អណាស់

ស្តាយណាស់ ដែលនាងមិនបានដឹងថា នាងសំខាន់សំរាប់លោកយ៉ាងនេះ ។ ខ្ញុំពិតជាសុំទោសលោក ។

និយាយចប់គាត់ក៍ដើរចេញទៅទុកអោយខ្ញុំនៅម្នាក់ឯងជាមួយនឹងរឿងនិទានរបស់គាត់

ខ្ញុំដឹងច្បាស់ណាស់ថាគាត់ និទានពីរឿងរបស់អ្នកណា ។ គាត់បាននាំខ្ញុំទៅគោរពផ្នូររបស់មនុស្ស ស្រីដែលនៅក្នុង

រឿងនិទានរបស់គាត់ ខ្ញុំបានសំលឹងផ្នូរ នោះយ៉ាងយូរ ។ ពេលត្រឡប់ទៅដល់ផ្ទះខ្ញុំបានប្រមូលវត្ថុអនុស្សាវរីយ៍

ទាំងអស់ដែលនាងបានជូនមកខ្ញុំ រួមទាំងរូបថតរបស់ ពួកយើងទៅដុតចោលទាំងអស់ ខ្ញុំដឹងខ្លួនច្បាស់ណាស់ថាខ្ញុំ

កំពុងធ្វើអ្វី វាគìនារបស់អ្វីគួរអោយស្តាយស្រណោះទៀតនោះទេ ព្រោះថា របស់ដែលខ្ញុំខំរង់ចាំ របស់ដែលគួរ

អោយស្តាយបំផុតក្នុងជីវិតនេះវាបាត់ទៅហើយវាគìនាថ្ងៃនឹងត្រឡប់ឡើយ អ្វីដែល ជារបស់នាងគួរតែទៅតាមនាង

។

ថ្ងៃមួយនៅចំពោះមុខផ្នូររបស់នាង ខ្ញុំបានគិតដល់រឿងរ៉ាវទាំងឡាយរវាងខ្ញុំ និង នាង ខ្ញុំលើកស្រាមួយដប

ផឹកដើម្បី អបអរសាទរដែលខ្ញុំឈប់ល្ងង់ចាំនាង។

- នីតា តើនាងចង់ដឹងពីចិត្តរបស់ខ្ញុំចំពោះនាងទេ ? បន្តិចទៀតខ្ញុំនឹងទៅជួបនាង នាងឈប់ឯកាហើយ។

កុំឆ្ងល់អីថាហេតុអ្វីបានជាខ្ញុំធ្វើបែបនេះ ចាត់ថាខ្ញុំល្ងង់រឺក៍ឆ្កួតទៅចុះ ពីព្រោះខ្ញុំឆ្កួតទៅលេងជាមួយនាង

ឆ្កួតទៅរង់ចាំ នាងពេលនេះខ្ញុំឆ្កួតជាលើកចុងក្រោយដើម្បីបញ្ចប់ភាពឈឺចាប់។

ចម្លងចេញពីកាសែតកោះសន្តិភាព ឆ្នាំ២០០៩

ឳពុកអ្នកក្រ

រឿងឳពុកអ្នកក្រ៖

ថ្ងៃមួយកូនស្រីដែលមានអាយុប្រាំឆ្នាំបានសួរទៅកាន់បុរសម្នាក់ដែលជាឳពុករបស់ខ្លួន៖

កូនស្រី៖ ប៉ាប៉ា ម៉េចបានជាយើងអត់មានឡានជិះហ្នឹងគេ?

ឳពុក៖ មកពីប៉ាជាប៉ាអ្នកក្រ ប៉ាអត់មានលុយទិញឡានជិះទេ ហើយបើមានឡានវិញ ក៏គ្មានលុយចាក់សាំងគ្រប់ដែរ។

កូនស្រី៖ ប៉ុន្តែបើប៉ាសន្សំលុយ ហើយទិញវានោះគឺពិតជាបានជាមិនខាន។

ឳពុក៖ បើប៉ាសន្សំ គឺពិតជាទិញបានមិនខានមែន។ ប៉ុន្តែតើឡានពិតជាសំខាន់មែនអត់?

កូនស្រី៖ មានឡាន គឺយើងអាចធ្វើដំណើរដោយសុវត្ថិភាពបាន

ឳពុក៖ ជិះម៉ូតូចាស់ដូចប៉ា ក៏មានសុវត្ថិភាពដែរកូន។ ម៉ូតូប៉ាវាចាស់ហើយ វាបើកអត់បានលឿនទេ ដូច្នេះមានអីត្រូវបារម្ភពីរឿងគ្រោះថ្នាក់នោះ?

កូនស្រី៖ ប៉ុន្តែចុះពេលមេឃភ្លៀងនោះ? មិនទទឹកភ្លៀងហើយ?

ឳពុក៖ ពិតមែនហើយ ពេលភ្លៀងមកអ្នកជិះឡានគឺពិតជាមិនទទឹកទេ ហើយយើងជិះម៉ូតូក៏មិនទទឹកដែរ។ យើងអាចទៅជ្រកភ្លៀងនៅកន្លែងណាមួយបាន ដូចជាតាមការ៉ាស់សាំង តាមកន្លែងសាធារណះដទៃ។ 

កូនដឹងទេ អ្នកជិះឡាន គឺពួកគេគ្មានថ្ងៃបានស្គាល់ពីធម្មជាតិនៃទឹកភ្លៀងដូចអ្នកក្រដែលជិះម៉ូតូបានឡើយ។ 

ពេលជ្រកភ្លៀង ពួកគេអាចរីករាយជាមួយនឹងសម្លេងទឹកភ្លៀង ភាពត្រជាក់នៃទឹកភ្លៀង ព្រមទាំងសម្លេងជជែកគ្នានៃមនុស្សដែលមកជ្រកភ្លៀងជាមួយយើង។ កូនសាកគិតទៅមើល តើវាសប្បាយប៉ុណ្ណានៅពេលដែលជ្រកភ្លៀងជាក្រុមនោះ?

កូនស្រី៖ ពេលគ្មានឡាន ហើយចង់ទៅឆ្ងាយគឺមិនសូវស្រួលទេ ពិបាកណាស់ប៉ាប៉ា។

ឳពុក៖ មានប្រយោជន៏អីទៅកូន នៅពេលទៅឆ្ងាយកូននៅក្នុងឡានលេងជាមួយប្អូន ចំណែកប៉ាជាអ្នកបើក ធ្វើម្តេចប៉ាអាចអង្គុយនិយាយលេងជាមួយកូននិងប្អូនបាន? ធ្វើម្តេចប៉ានឹងអាចនិយាយប្រាប់កូនពីសត្វនានាដែល ឬទីកន្លែងនានាដែលកូនបានឃើញតាមផ្លូវបាន? កូនស្រីរបស់ប៉ា យើងអាចជិះឡានក្រុងជំនួសបានដែរតើ មិនចាំបាច់ហត់អស់កម្លាំង ហើយប៉ាអាចមានពេលនិយាយនិងលេងជាមួយកូននិងប្អូន ប៉ាះអាចរៀបរាប់ប្រាប់កូនពីឈ្មោះនៃទីកន្លែង និងសត្វនានាដែលកូនមិនដែលបានស្គាល់ពីមុនមក។ កូនគិតទៅមើលថា ជិះឡានផ្ទាល់ខ្លួន និងឡានក្រុង តើមួយណាសប្បាយជាង?

ឳពុកបានបន្តទៀតថា៖

ឳពុក៖ ជិះឡានគឺពិតជាល្អហើយ ប៉ុន្តែកូនសាកគិតទៅមើល ថាវានឹងចំណាយច្រើនប៉ុណ្ណា?​ 

ជិះឡានជូនកូនទៅរៀន អាចនឹងយឺត ដូច្នេះកូនត្រូវក្រោកពីព្រឹកដើម្បីទៅអោយទាន់សាលារៀន ហើយបើពុំដូច្នោះទេ កូននឹងទៅយឺតព្រោះតែស្ទះចរាចរណ៏។ 

ពេលស្ទះម្តងៗគឺចំណាយពេលយូរនិងអស់លុយច្រើនណាស់ជាពិសេស ធុញថប់ផងដែរ។ ជិះម៉ូតូជាមួយប៉ាទៅរៀន កូនមិនចាំបាច់ត្រូវក្រោកពីព្រឹកទេ កូនអាចគេងបានយូរ និងអាចញាំអាហារពេលព្រឹកជាមួយប៉ានិងប្អូនបាន ហើយកូននឹងទៅទាន់ពេលវេលាដូចគ្នា។

កូនស្រី៖ ពេលយើងមានឡាន គឺមានន័យថាយើងជាអ្នកមាន

ឳពុក៖ កូនស្រីមាសឳពុក មានឬក្រ គឹមិនអាចយកសម្ភារះដូចជាម៉ូតូ ឡាន ទូរស័ព្ទ ឬផ្ទះមកវាយតម្លៃបានទេ។ 

មានឬក្រគឺអាស្រ័យទៅដោយសមានចិត្តរបស់កូន ថាតើចិត្តរបស់កូន បរិសុទ្ធនិងល្អផូរផង់ប៉ុណ្ណា? 

វត្ថុទាំងនោះគឺគ្រាន់តែជារបស់ក្រៅខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ​ វាមិនអាចនឹងស្ថិតនៅជាមួយយើងរហូតទេ វានឹងទៅបាត់ពីយើងនៅពេលណាមួយមិនខាន។ ហើយអ្វីដែលនៅជាមួយយើងបានស្ថិតស្ថេរនោះគឺ សេចក្តីល្អរបស់កូន ជាពិសេសគឺគុណធម៌ និងភាពស្មោះត្រង់របស់កូនតែម្តង។ កូនមានគុណធម៌ កូនមានសេចក្តីស្មោះត្រង់ កូនមានសណ្តានចិត្តដ៏បរិសុទ្ធ ប៉ុន្តែកូនគ្មានទ្រព្យសម្បត្តិនោះ ក៏រាប់ថាកូនជាអ្នកមានផងដែរ គឺកូនមាននូវអ្វីដែលមនុស្សដទៃទៀតគ្មាន។ កូនត្រូវចាំថា អ្នកដែលមានឡានជិះទាំងអស់នោះ គឺមិនប្រាកដថាជាអ្នកមានទ្រព្យសម្បត្តិស្តុកស្តមនោះទេ ជួនកាលពួកគេហ៊ុំព័ទ្ធទៅដោយវិបត្តិ បំណុល និងការចំណាយនានាជាច្រើនដើម្បីបំពេញនូវអ្វីដែលហៅថាមានក្រៅខ្លួន។ ជិះម៉ូតូចាស់ ប៉ុន្តែអាចរសនៅដោយគ្មានការគិតបារម្ភ គឺជាសេចក្តីសុខពិតណាសទៅហើយ។

កូនស្រី៖ អញ្ចឹងមានន័យថាឡានពិតជាមិនចាំបាច់មែនទេ?

ឳពុក៖ សម្រាប់ពេលនេះ ឡានគឺមិនចាំបាច់សម្រាប់យើងនោះទេ។

សូមកូនកុំព្រួយ កូននឹងទទួលបានវានៅពេលណាមួយ។ ប៉ាសូមអោយកូនរីករាយនូវអ្វីដែលកូនមាននៅពេលនេះ ដូច្នេះកូននឹងមិនលិចលង់ទៅនឹងអ្វីដែលអាចធ្វើអោយកូនមិនអាចឈានទៅមុខបាន។ ហើយអ្វីដែលសំខាន់ជាងគេនៅពេលនេះ គឺការអប់រំរបស់កូន ហើយនឹងប្អូន។ កូនត្រូវចាំថា មានតែការអប់រំនោះទេ ទើបអាចនាំអោយកូនទទួលបាននូវអ្វីដែលកូនចង់បាន។ ប៉ាជាអ្នកក្រ ប៉ាគ្មានលុយទិញរបស់របរ និងឡានសម្រាប់ជូនកូនទៅណាទៅណីនោះទេ ប៉ុន្តែប៉ានឹងមានគ្រប់យ៉ាងដើម្បីសម្រេចក្តីបំណងនៃការសិក្សារបស់កូន។ 

សូមទោសផង ព្រោះប៉ាជាប៉ាអ្នកក្រ!

កូនស្រី៖ សម្រាប់កូន ប៉ាគឺជាប៉ាអ្នកមាន។ ប៉ាមានអ្វីអោយកូននិងប្អូន ក្នុងខណៈពេលដែលអ្នកដទៃគ្មានវាទាល់តែសោះ។

=====

ដោយ​ លោក​ វង្ស​ ភគីនី

ឆ្កែស្រុក និងឆ្កែព្រៃ

រម្លឹកនិទានដែលបានដក់ជាប់នៅក្នុងអារម្មណ៏របស់ខ្ញុំតាំងពីតូច៖

ឆ្កែស្រុក និងឆ្កែព្រៃ៖

ថ្ងៃមួយបុរសម្នាក់បានដើរចេញទៅបរបាញ់សត្វព្រៃ គាត់បានបណ្តើរឆ្កែរបស់គាត់មួយក្បាលទៅជាមួយផងដែរ គ្រាន់បាននឹងជួយម្រួលការងារគាត់។ ទៅដល់ក្នុងព្រៃជ្រៅទៅ ឆ្កែនោះក៏វង្វេងម្ចាស់ ដោយមិនដឹងថាម្ចាស់របស់ខ្លួននៅទីណា។ គ្នាក៏បានដើររកម្ចាស់ រកហើយរកទៀត រកមិនឃើញទាល់តែសោះ។ ហើយគ្នាក៏បានដើររហូតដល់បានពើបប្រទះនឹងឆ្កែព្រៃមួយក្បាលដែលមានរូបរាងកាយស្គម ដងខ្លួនប្រឡាក់ដីយ៉ាងស្រម៉េមស្រម៉ាម។ ឃើញដូច្នោះឆ្កែទាំងពីរក៏បាននិយាយគ្នា ហើយសុំរាប់អានគ្នាជាមិត្ត។ ពួកគេទាំងបានសាកសួរអំពីគ្នាជាច្រើន៖

ឆ្កែស្រុក៖ សម្លាញ់ តើរាល់ថ្ងៃសម្លាញ់ឯងបានអីចិញ្ចឹមជីវិតទៅ? មើលទៅរូបរាងសម្លាញ់ឯង ហាក់បីដូចជាស្គមណាស់។

ឆ្កែព្រៃ៖ ខ្ញុំបានរៀននិងមានភាពស៊ាំជាមួយនឹងការរស់នៅតាមរបៀបជាសត្វព្រៃ។ ខ្ញុំបានរកស៉ីដោយការចាប់សត្វនានាមកធ្វើជាអាហារ ឆ្កែព្រៃដូចជាពួកខ្ញុំ ស៉ីអាហារមិនរើសទេ មានអីស៉ីហ្នឹង ជួបអីចាប់ហ្នឹង។ ជួនកាលពួកខ្ញុំត្រូវប្រយុទ្ធដណ្តើមអាហារគ្នារហូតដល់មានរបួសធ្ងន់ធ្ងរទាំងសង្ខាង។ ជួនកាលអាហារដែលខ្ញុំរកបានហើយ បែរជាត្រូវសត្វធំៗដូចជា ខ្លា តោ មកឆក់ដណ្តើមយកទៅបាត់ក៏មាន។ ម្លោះហើយរឿងការហូបចុករបស់ពួកខ្ញុំដូចជាមិនគាប់ប្រសើរណាស់ណាទេ។ ជួនមានជួនអត់ អញ្ចឹងឯង។

ឆ្កែស្រុក៖ បងខុសពីខ្ញុំ។ រាល់ថ្ងៃខ្ញុំមានបាយម្ហូបស៉ីស្រាប់  ម្ចាស់របស់ខ្ញុំជាអ្នកថែរក្សារ៉ាប់រងមើលថែខ្ញុំ គាត់ដាក់បាយអោយខ្ញុំស៉ីគ្រប់គ្រាន់ មិនដែលខកខានទេ។

ឆ្កែព្រៃ៖ ចុះការងារឯងរាល់ថ្ងៃធ្វើអីខ្លះ?

ឆ្កែស្រុក៖ ការងាររបស់ខ្ញុំគឺត្រូវចាំផ្ទះ ម្ចាស់របស់ខ្ញុំដាក់ច្រវ៉ាក់អោយខ្ញុំដេកយាមផ្ទះ នឹងអាលផ្តល់ដំណឹងដល់គាត់នៅពេលមានមនុស្សចម្លែកចូលមក។ ម្តងម្កាល ម្ចាស់ខ្ញុំយកខ្ញុំចេញមកបរបាញ់សត្វដែរ។

ឆ្កែព្រៃ៖ ចុះម្ចាស់របស់ឯងមានដែលបង្អត់ចំណីឯងឬវាយធ្វើបាបឯងទេ?

ឆ្កែស្រុក៖ រឿងចំណីនោះម្តងម្កាលដែរ នៅពេលដែលគាត់រវល់ ឬភ្លេច គាត់ក៏មិនបានអោយ ប៉ុន្តែវាមិនមែនជារឿងធំដុំទេ អត់មួយពេលក៏មិនជាបញ្ហាអីដែរ។ ចំណែករឿងវាយដំខ្ញុំវិញគឺកម្រណាស់ ព្រោះខ្ញុំពូកែយកចិត្តគាត់ នៅពេលឃើញគាត់ដើរមករក ខ្ញុំក៏ហក់តោងកគាត់ លិតដៃគាត់ ប្រលែងលេងជាមួយគាត់ គឺគាត់ស្រឡាញ់ខ្ញុំណាស់។ មានពីរដងនោះ គាត់បានវ៉ៃខ្ញុំ ព្រោះតែខ្ញុំសប្បាយបានចេញទៅក្រៅរបង ហើយភ្លេចខ្លួនគាត់ហៅហើយចូលមកផ្ទះវិញយឺត ក៏ត្រូវគាត់ស្តីអោយ ហើយវាយខ្ញុំពីរបីដំបងដែរ។ 

ឆ្កែស្រុកបន្ត រឿងមួយទៀត នៅពេលមួយនោះ ខ្ញុំកំពុងតែរង់ចាំផ្លូវគាត់ត្រឡប់មកពីធ្វើការវិញ ឃើញដូច្នោះ ខ្ញុំបានស្ទុះទៅទទួលគាត់ដោយហក់តោងគាត់ និងលិតដៃគាត់ ដោយសង្ឃឹមគាត់នឹងសប្បាយចិត្តហើយលេងជាមួយខ្ញុំវិញ ប៉ុន្តែមានឯណា គាត់ស្រែកគំហកដាក់ខ្ញុំ ថែមទាំងទាត់ខ្ញុំមួយជើងរហូតដល់ខ្ញុំដួលខ្ពោកនឹងដីស្រែកញ៉េកៗ។ ចំណែកគាត់វិញក្រោយពីបានទាត់ខ្ញុំមួយជើងយ៉ាងដំណំហើយ គាត់មិនខ្ចីមើលខ្ញុំទេ គាត់បានដើរចូលផ្ទះហើយបិទទ្វាលឺសូរតែគ្រាំង។

ឆ្កែព្រៃ៖ នៅពេលគាត់ធ្វើដាក់ឯងដូច្នោះ តើឯងខឹងគាត់ដែរឬទេ?

ឆ្កែស្រុក៖ អត់ទេ! បើទោះបីជាខឹងក៏មិនហ៊ានខឹងដែរ ព្រោះសន្តានរបស់ឆ្កែស្រុក ម្ចាស់ធ្វើអ្វីក៏ដោយគឺត្រូវរហូត។ ទោះបីជាម្ចាស់វាយយើងដោយគ្មានហេតុផល ក៏គាត់នៅតែត្រូវដែរ ព្រោះគាត់ទំនងជាខឹងមកពីណាពីណី។ ណាមួយទៀត គាត់ជាអ្នកចិញ្ចឹមខ្ញុំ អោយចំណីខ្ញុំ បើខ្ញុំខឹងគាត់ ខ្ញុំដើរចេញពីគាត់ តើធ្វើម្តេចខ្ញុំអាចរស់បានទៅ? មានគាត់នៅជាមួយគាត់ថែរក្សាខ្ញុំ ធ្វើខ្ញុំមានសាច់មានឈាម ធាត់ស្អាត។ គាត់ខឹងនោះក៏ម្តងម្កាលដែរ ហើយក្រៅពីវាយខ្ញុំ យ៉ាងច្រើនបំផុត គាត់បង្អត់បាយខ្ញុំ ប៉ុន្តែនោះមិនអីទេ ព្រោះជាតិជាសត្វឆ្កែ គឺត្រូវស្រឡាញ់និងដឹងគុណម្ចាស់ យកចិត្តម្ចាស់ ដើម្បីបានសុខស្រួល។

ឆ្កែស្រុកបានបន្តទៀតថា៖

ឆ្កែស្រុក៖ និយាយអញ្ចឹង ខ្ញុំចង់អោយសម្លាញ់ឯងទៅនៅជាមួយខ្ញុំ ខ្ញុំធានាថាម្ចាស់ខ្ញុំនឹងស្រឡាញ់ឯង មើលថែឯង អោយអោយអាហារឯងស៊ីបានបរិបូរណ៏ ហើយឯងមិនបាច់នឿយហត់រកចំណី ឬត្រូវមានរបួសដោយសារការដណ្តើមចំណីគ្នាតទៅទៀតទេ។

ឆ្កែព្រៃ៖ អរគុណសន្តានចិត្តរបស់សម្លាញ់ណាស់ ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនអាចធ្វើទៅបាននោះទេ។ សន្តានសត្វព្រៃគឺមិនអាចនៅជាមួយនឹងមនុស្សបានឡើយ ហើយប្រសិនជានៅបានមែននោះ ក៏វាមិនមែនជារឿងខ្ញុំប្រាថ្នានោះឡើយ។ ខ្ញុំត្រូវការសេរីភាព ជាជាងយកសេរីភាពរបស់ខ្ញុំទៅដូរជាមួយអាហារ។ នៅក្នុងព្រៃ ខ្ញុំមិនចាំបាច់ចាំផ្ទះអោយគេ ខ្ញុំមិនចាំបាច់ព្រូសផ្តល់ដំណឹងអោយគេ ខ្ញុំមិនចាំបាច់នឹងចាំតែយកចិត្ត  ខ្ញុំមិនចាំបាច់នឹងរង់ចាំគេមកវិញ។ ខ្ញុំចង់មានសេរីភាពជាង បើរកបានអាហារក៏ហូបទៅ បើរកមិនបានក៏ហីទៅ បើថ្ងៃណាខ្ជិលទៅរកក៏ដេកទៅ។ ខ្ញុំមិនចាំបាច់នឹងស្តាប់បង្គាប់អ្នកណាទាំងអស់ ហើយខ្ញុំក៏មិនចាំបាច់ក្លាយទៅជា ឩបករណ៏រំសាយកំហឹងរបស់គេដែរ ហើយខ្ញុំរិតតែមិនចាំបាច់រៀបឬករៀបពារអោយសមរម្យនោះ ក៏ទេដែរ។ ខ្ញុំត្រូវការសេរីភាពជាជាងដុំអាហារដែលបានប្តូរដោយសេរីភាពនោះ។ សម្លាញ់ ខ្ញុំបានយល់និងដឹងអំពីសន្តានឆ្កែស្រុកដូចសម្លាញ់ណាស់ គ្មានឆ្កែស្រុកឯណាមួយដែលមិនដែលត្រូវបានម្ចាស់វាយដំនោះទេ។ បើទោះបីជាគេវាយដំយើងយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏យើងនៅតែចាត់ទុកថាគេត្រូវរហូត ព្រោះបើគ្មានគេ ឆ្កែស្រុកទាំងនោះនឹងត្រូវស្លាប់ដោយអត់អាហារ។

អាគី...អាគី...! សម្លេងម្ចាស់ឆ្កែស្រុកបានបន្លឺឡើងនៅកៀកនឹងកន្លែងដែលឆ្កែទាំង២បានជជែកគ្នា៖

ឆ្កែព្រៃ៖ នោះហ្ន! ម្ចាស់ឯងកំពុងតែរកឯងហើយ ឯងត្រឡប់ទៅរកម្ចាស់ឯងវិញចុះ។ យើងបែកគ្នាត្រឹមហ្នឹងបានហើយ!

ថាហើយ ឆ្កែព្រៃក៏បានធ្វើដំណើរមួយៗយឺតៗចូលទៅក្នុងស្រទាបអាប់ក្រាស់ឃ្មឹក ក្រោមក្រសែភ្នែកតាមសម្លឹងរបស់ឆ្កែស្រុកថោយអាការះងឿងឆ្ងល់។

***********************************************************

និទានតាមការចងចាំនិងប្រែសម្រួលដោយរូបខ្ញុំបាទ គីនី។ រឿងនេះ ខ្ញុំធ្លាប់បានអានវាតាំងតែខ្ញុំរៀនថ្នាក់ទី២ទី៣មកម្លេះ។ រឿងនេះបានដក់ជាប់នៅក្នុងខួរក្បាលខ្ញុំរហូតមក។

ជូនអ្នកទាំងអស់គ្នាអានកំសាន្ត និងទុកជាការពិចារណា៕

សូមអរគុណ

ឪពុកនិងកូនស្រី៖ ភាគទី៦ - ស្រឡាញ់កូន

 ឪពុកនិងកូនស្រី៖

ភាគទី៦៖ ស្រឡាញ់កូន

នៅក្នុងក្រសែភ្នែកកូនខ្ញុំទាំងពីរ ខ្ញុំប្រហែលជាជាខុសពីឳពុកម្តយដទៃ។ ពួកគេទាំងពីរអាចនឹងកត់សម្គាល់បានថា ខ្ញុំជាឳពុកដែលមិនដែលជួយពួកគេឡើយ។ ខ្ញុំនៅចាំបានរឿងជាច្រើនអំពីទំនាក់ទំនងខ្ញុំនិងកូនស្រីទាំងពីររបស់ខ្ញុំដូចជាកាលពីថ្ងៃមួយ ខ្ញុំអត់ចាំខែទេ ហើយប្រហែលជាក្នុងអំឡុងឆ្នាំ ២០១៦ឬ២០១៧ នៅពេលដែលអូនសួស្តី មានអាយុប្រមាណជាជាង២ឆ្នាំ។ កាលណោះ ខ្ញុំនាំកូនស្រីខ្ញុំទាំងពីរទៅលេងនៅ  playground។ អ្នកទាំងពីរសប្បាយរីករាយណាស់នៅពេលដែលទៅដល់កន្លែងលេង។ គេក៏រត់ទាំងត្រសងឆ្ពោះទៅកាន់ទីកុមារលេង។ ខ្ញុំក៏ដើរយ៉ាងលឿន ដើម្បីធានាថាអោយទាន់គេ ។ អូនសួស្តូរត់ត្របាញ់ជើងយ៉ាងលឿន ហើយក៏ជំពប់ជើងដួលនៅមុខគូសង្សារក្មេងៗមួយគូ។ ឃើញភ្លាម ពួកគេទាំងពីរក៏ស្ទុះទៅរកអូនសួស្តីក្នុងបំណងជួយលើក។ ឃើញដូច្នោះ ខ្ញុំក៏បានស្រែកឃាត់ពួកគេទាំងពីរថា "កុំលើកគាត់អី ទុកអោយកូនខ្ញុំងើបដោយខ្លួនឯង" ពួកគេទាំងពីរនៅពេលលឺដូច្នោះ ក៏ទុចដំណើរហើយក្រឡេកមើលមកខ្ញុំទាំងទឹកមុខងឿងឆ្ងល់ ស្របពេលដែលអូនសួស្តីក៏ក្រឡេកមើលមកខ្ញុំដែរ។ អូនសួស្តីហាក់បីដូចជាដឹងបំណងខ្ញុំច្បាស់ នាងក៏ក្រោកឡើង បោសដីបហរឡាក់នៅពីលើផ្នែកខាងទ្រូងនិងពោះពីរបីឆាច់ ហើយក៏បន្តការរត់របស់នាងទៀតទាំងទឹកមុខរីករាយ ឆ្ពោះទៅកាន់ទីកន្លែងក្មេងលេង។ ខ្ញុំក៏បាន និយាយពាក្យថា អរគុណ ដល់គូសង្សារទាំងពីរនោះ រួចក៏បន្តដំណើរយ៉ាងរហ័សពីក្រោយអូនសួស្តី ដែលនាំមុខដោយបងនាថ ក្រោមក្រសែភ្នែកមើលមកទាំងងឿងឆ្ងល់ពីសំណាក់គូសង្សារទាំងពីរូបនោះ។

ទម្លាប់របស់ខ្ញុំ នៅពេលដែលកូនខ្ញុំដើរដួល ជារឿយៗគឺខ្ញុំមិនដែលជួយលើកកូនខ្ញុំនោះទេ។ ជាធម្មតាខ្ញុំឈរនៅក្បែរនាង ហើយប្រាប់នាងអោយងើបដោយខ្លួនឯង។ បើមើលទៅរាងធ្ងន់បន្តិច ខ្ញុំធ្វើយ៉ាងច្រើន គឺហុចដៃអោយនាងតោង ហើយនាងគឺជាអ្នកតោងដៃរបស់ខ្ញុំ ហើយងើបពីដីដោយខ្លួនឯង។ បើនាងចង់ឡើងទីកន្លែងណាមួយខ្ពស់ដែលតម្រូវអោយតោងឡើង គឺគ្មានសូម្បីតែមួយដងដែលខ្ញុំលើកពួកគេឡើង គឺខ្ញុំគ្រាន់តែដាក់ដៃនឬភ្លៅ ឬខ្ញុំត្រូវក្រាបដើម្បីអោយពួកគេជាន់ខ្ញុំ ដើម្បីឡើងតែប៉ុណ្ណោះ។ បើសិនជាកន្លែងណាមានកំពស់សមល្មមដោយមិនត្រូវការជំនួយពីខ្ញុំ គឺខ្ញុំគ្រាន់តែលើកទឹកចិត្តគេអោយហ៊ានធ្វើវា ហើយខ្ញុំបានឈរនៅក្បែរនិងប្រុងប្រយ័ត្នជាប្រចាំ ដើម្បីធានាថាពួកគេមានសុខសុវត្ថិភាព។ គ្មានឡើយការជួយលើក ជួយគ្រាអំពីខ្ញុំដែលជាឳពុក។

ក្នុងក្រសែភ្នែកកូនខ្ញុំ និងអ្នកដទៃ គេប្រហែលជាគិតថាខ្ញុំមិនបានស្រឡាញ់កូនទេ ព្រោះពេលកូនដួលសូម្បីតែលើកក៏ខ្ញុំមិនខ្ចីលើកដែរ។ សម្រាប់ខ្ញុំ ការគិតនោះគឺខុស ទង្វើរបស់ខ្ញុំ គឺជាការជួយពួកនាងអោយចាប់ផ្តើមធ្វើអ្វីដោយខ្លួនឯង ដោយមិនចាំបាច់មានការជួយជ្រោមជ្រែងពីខ្ញុំឡើយ។ ជាទូទៅនាងធ្វើវាបានយ៉ាងល្អប្រសើរ។ នាងដើរដួល រត់ដួល គឺនាងមិនដែលយំទេ នាងបានក្រោកឡើងដោយខ្លួនឯង ហើយបោសដៃនិងបោសអាវដែលប្រឡាក់ រួបបន្តដំណើរទៅមុខទៀត។ ខ្ញុំសូវអោយនាងយល់ខុសអំពីខ្ញុំ ជាជាងពួកគេទាំងពីរក្លាយជាមនុស្សដែលពិបាកនឹងរស់ដោយខ្លួនឯង។

#នៅពេលដែលអ្នកត្រូវបានគេព្រងើយកន្តើយដាក់ ភាពរឹងមាំចំពោះការសម្រេចចិត្តរបស់អ្នកនឹងកាន់តែប្រសើរ។ កុំមើលទង្វើររបស់មនុស្សដោយកែវភ្នែក ត្រូវមើលទង្វើររបស់គេបេះដូង និងខួរក្បាល។

ចំការដូង ថ្ងៃសុក្រ ទី១៧ ខែមករា ឆ្នាំ២០២០ វេលាម៉ោង ២១:៤៨នាទី

គីនី

ឪពុកនិងកូនស្រី៖ ភាគទី៥ - បាក់ស្បាត (ការចិញ្ចឹមកូនរហូតធ្វើអោយកូនបាក់ស្បាត)

 ឪពុកនិងកូនស្រី៖

ភាគទី៥: បាក់ស្បាត - ការចិញ្ចឹមកូនរហូតធ្វើអោយកូនបាក់ស្បាត

ថ្ងៃនេះ ថ្ងៃអង្គារ៍ ទី១៤ ខែមករា ឆ្នាំ២០២០ គឺរយៈពេល២សប្តាហ៍គត់ដែលខ្ញុំបានទៅធ្វើការនៅកន្លែងការងារថ្មី។ មានអារម្មណ៍ថាហាក់បីដូចជាស្ត្រេសខ្លាំង ប៉ុន្តែទម្លាប់របស់ខ្ញុំមួយ គឺនៅពេលណាខ្ញុំមិនសប្បាយចិត្ត ឬស្ត្រេសខ្លាំង ខ្ញុំតែងតែធ្វើរឿងមួយឬពីរដូចជា ស្តាប់ចម្រៀង និងសសេរអំពីការចងចាំរបស់ខ្ញុំ។ ដូចសព្វមួយដង ខ្ញុំតែងតែលើកយកប្រធានបទនៃការសសេររបស់ខ្ញុំទាក់ទងទៅនឹងកូនស្រីខ្ញុំ ហើយប្រធានបទថ្ងៃនេះគឺចង់រម្លឹកលោកអ្នកអំពីការចិញ្ចឹមកូនដែលធ្វើអោយកូន "បាក់ស្បាត"។

ខ្ញុំនៅចាំបានថា កាលណោះជាថ្ងៃសៅរ៍ ក្នុងឆ្នាំប្រមាណជា ២០១៣ ដែលកាលណោះបងនាថ មានអាយុជាង២ឆ្នាំ ជាពេលដែលនាងចេះដើរ ចេះរត់ ចេះលេង ចេះស្តាប់យល់ ចេះនិយាយជាមួយឪពុកម្តាយបានខ្លះៗ។ ថ្ងៃនោះមកពីផ្សារ lucky វិញ ខ្ញុំទិញបានសាច់ ហ្សាំប៊ុងមួយកញ្ចប់ ហើយយកមកញាំជាមួយបាយ និងម្ហូបមួយមុខទៀតដែលជាសម្លរ។ ខ្ញុំបានកាត់កញ្ចប់សាច់នោះ ហើយយកសាច់ដាក់ចូលចាន ចំណែកកញ្ចប់នោះខ្ញុំទុកវាក្នុងថាស។ កាលណោះខ្ញុំនិងអតីតភរិយាខ្ញុំបណ្តោយអោយកូនរៀនញាំដោយខ្លួនឯង ដោយយើងបានដួសសម្លរដាក់ចានអោយនាង ទុកអោយត្រជាក់ ដូច្នោះនាងអាចញាំដោយខ្លួនឯងបាន។ សារជាតិជាក្មេង បើមិនលួងលោម សម្លុត បោកបញ្ឆោតអោយញាំ គឺគ្នាមិនញាំទេ ញាំមួយម៉ាត់លេងមួយសន្ទុះធំ ទើបញាំទៀត។ ដូចក្មេងទូទៅដែរ បងនាថ ញាំមួយម៉ាត់ក៏លេងម្នាក់ឯង ហើយនាងក៏ឃើញថង់សាច់ហ្សាំប៊ុងដែលខ្ញុំទុកលើថាសនោះ ហើយក៏យកមកលេង ដោយបោះឡើងលើអោយវាធ្លាក់ចុះមកវិញ រួចក៏សើចលេង។ ខ្ញុំបានតឿន ក៏ដូចជាលើកទឹកចិត្តអោយនាងញាំ ហើយនាងមិនខ្ចីស្តាប់ក៏នៅតែងលេងបោះថង់នោះដដែល។ បានមួយស្របក់ ថង់ដែលនាងបោះទៅលើនោះក៏ស្រាប់តែធ្លាក់ចូលចានសម្លរ។ ឃើញដូច្នោះ ខ្ញុំក្រឡេកមើលទៅនាងភ្លាម ហើយអ្វីដែលធ្វើអោយខ្ញុំភ្ញាក់ដូចត្រូវបានគេវាយក្បាលនឹងព្រនង់ដ៏ធំនោះគឺ នាងបានបង្ហាញនូវភាពតក់ស្លុតតាមរយៈទឹកមុខ និងកែវភ្នែករបស់នាង។ ឃើញសភាពនោះ វាបានធ្វើអោយខ្ញុំដឹងយ៉ាងច្បាស់អំពីអារម្មណ៍នាង ព្រោះវាធ្លាប់បានកើតឡើងចំពោះខ្ញុំដែរនោះគឺ "បាក់ស្បាត"។ ខ្ញុំធ្លាប់ទទួលរងនូវសម្ពាធ ឬអារម្មណ៍បាក់ស្បាតនេះពីមនុស្សដែលនៅក្បែរខ្លួនខ្ញុំបំផុត ជាច្រើនដង ច្រើនគ្រា ខ្ញុំដឹង ខ្ញុំយល់ អំពីកែវភ្នែកដែលសម្លឹងមកខ្ញុំក្នុងន័យមិនពេញចិត្តរង្គៀសចិត្តនូវសកម្មភាពដែលខ្ញុំបានធ្វើ ហើយខ្ញុំក៏បានបញ្ចេញទឹកមុខ និងកាយវិការដូចដែលកូនស្រីខ្ញុំបញ្ចេញមកអោយខ្ញុំឃើញ ពេលនាងដឹងថាថង់ដែលនាងបោះលេងនោះបានហើរចូលចានសម្លរ។

មែនហើយ ខ្ញុំបានចិញ្ចឹមកូន អោយកូនក្លាយជាមនុស្សបាក់ស្បាត។ ការស្រែកគំហក សម្លុត វាយដំ និងបង្ហាញអាការៈមិនពេញចិត្តចំពោះសកម្មភាពកូន ទាំងនោះយូរៗទៅបានធ្វើអោយកូនខ្ញុំក្លាយជាក្មេងបាក់ស្បាត។ កែវភ្នែក និងកាយវិការដែលនាងស្តែងឡើងចំពោះមុខខ្ញុំនោះ បានធ្វើអោយខ្ញុំដឹងខ្លួនឯងថា "ខ្ញុំកំពុងចិញ្ចឹមកូនខុសហើយ។ ខ្ញុំបានធ្វើអោយកូនខ្ញុំបាក់ស្បាតដោយសារខ្ញុំហើយ។ ខ្ញុំជាឪពុកចិញ្ចឹមកូនមិនបានល្អទេ"។ យល់ឃើញដូច្នោះភ្លាម ខ្ញុំបានបង្វែរស្ថានការណ៍ ហើយងាកមកមើលអតីតភរិយាខ្ញុំដើម្បីចង់ដឹងពីឥរិយាបទរបស់នាង ប៉ុន្តែផ្ទុយទៅវិញនាងក៏បានចាំមើលការតបតរបស់ខ្ញុំទៅកាន់កូនខ្ញុំវិញដូចគ្នា។ ខ្ញុំបានចាប់ថង់នោះពីចានសម្លរ រួចដាក់ក្នុងថាសវិញ ហើយក៏យកដៃអង្អែលក្បាលនាងថ្នមៗហើយនិយាយថា "កូន កុំលេងអញ្ចឹងទៀត អត់ល្អទេ របស់នោះគគ្រិចណាស់ ហើយកូនយកមកបោះលេងហើយហើរចូលចានសម្លរអញ្ចឹង គឺអត់ល្អទេ។ មោះ! កូនឈប់លេង ហើយញាំបាយអោយអស់សិន សឹមលេងទៀត អូខេ?"។ ស្ថានការណ៍បានប្រែមកជាប្រក្រតីឡើងវិញ នាងបានបង្ហាញអាការៈរីករាយ ឈប់មានសម្ពាធ ហើយក៏បានអង្គុយញាំបាយដោយភាពរីករាយរហូតទាល់តែអស់។

ចាប់តាំងពីថ្ងៃនោះមក ខ្ញុំបានឈប់ទាំងស្ទើរតែទាំងស្រុងអំពីទង្វើស្រែកគំហក វាយដំ ឬបង្ហាញសកម្មភាពមិនពេញចិត្តចំពោះទង្វើកូនខ្ញុំដោយជំនួសមកវិញនូវការពន្យល់នាង អំពីហេតុដែលមិនត្រូវធ្វើរឿងទាំងនោះ និងផលដែលអាចនឹងទទួលបានពីការប្រព្រឹត្តិរឿងទាំងនោះដូចគ្នា។

***

សេចក្តីបន្ថែមអំពីខ្ញុំ៖ អត្ថបទនេះហាក់បីដូចជាការក្រើនរម្លឹកដល់លោកអ្នកដែលជាមាតាបិតារបស់បុត្រធីតា កុំអោយមានការធ្វេសប្រហែសចំពោះទង្វើបន្តិចបន្តួចទៅលើកូនដែលយើងមិនចាប់អារម្មណ៍ ឬមិនយកចិត្តទុកដាក់ ដូចជា គំហក វាយដំ ឬប្រើប្រាស់ទឹកមុខ កាយវិការមិនពេញចិត្តលើសកម្មភាពរបស់កូន។ សូមលោកអ្នកមេត្តាព្យាយាមសង្កេតដោយយកចិត្តទុកដាក់ និងយកបេះដូងខ្លួនឯងដាក់ក្នុងស្ថានភាពកូន។ 

ចំការដូង ថ្ងៃអង្គារ ទី១៤ ខែមករា ឆ្នាំ២០២០ វេលាម៉ោង ២១:៥២នាទី

គីនី

ឪពុកនិងកូនស្រី៖ ភាគទី៤ - ការយកចិត្តកុមារដាក់ក្នុងចិត្តយើងដែលជាឪពុកម្តាយ (The art of understanding)

 ឪពុកនិងកូនស្រី៖

ភាគទី៤: ការយកចិត្តកុមារដាក់ក្នុងចិត្តយើងដែលជាឪពុកម្តាយ (The art of understanding)

នៅថ្ងៃនេះ ខ្ញុំក៏ search Facebook ចង់ដឹងថាតើមានអ្នកណាយកអត្ថបទខ្ញុំដែលបានសសេរ៣ភាគរួចមកហើយនោះយកទៅផូសបន្តដែរឬទេ។ កំពុងតែ search ក៏ស្រាប់តែខ្ញុំបានឃើញអត្ថបទខ្លីមួយដែលខ្ញុំធ្លាប់បានសរសេរកាលកាលពីថ្ងៃទី២៦ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១៦ ដែលផូសនោះមានខ្លឹមសារដូចតទៅ៖

ថ្ងៃមួយ កូនស្រីខ្ញុំ (បងនាថ) មានជម្ងឺរាគមួល។ នាងរាគផង រមួលពោះផង ហើយចេះតែអស់កម្លាំង។ ឃើញកូនខ្សោយដូច្នេះ ខ្ញុំបានព្យាយាមទិញភេសជ្ជះ និងអាហារផ្សេងៗអោយនាងញាំ។ បញ្ចុកបបរនាងបានពីរស្លាបព្រា នាងក៍ប្រាប់ថា អូនឈប់ញាំហើយ។ លឺដូច្នោះ ក្នុងនាមជាឪពុកម្តាយដែលស្រឡាញ់កូនបានព្យាយាមធ្វើយ៉ាងណាអោយកូនខ្លួនឯងញាំបានច្រើន គិតដូច្នោះខ្ញុំក៍បញ្ចុះបញ្ចូលកូនស្រីខ្ញុំអោយញាំទៀត នាងប្រកែកហើយប្រកែកទៀតថា ញាំទៅឈឺពោះ។ ខ្ញុំបានលួងលោមនាងថា "ញាំទៅអត់អីទេ អត់ឈឺទេ" ហើយ នាងក៍ព្រមញាំទាំងខ្លាចចិត្តខ្ញុំដែលជាឪពុក។ ញាំបានមួយស្លាបព្រាទៀត នាងក៍យំហើយប្រាប់ថា អូនឈឺពោះ។ លឺដូច្នោះ ខ្ញុំគិតថានាងប្រហែលជាកុហក់មិនចង់ញាំ ព្រោះខ្ញុំយល់ថាក្មេងៗគឺដូច្នោះឯង ខ្ញុំក៍ប្រាប់នាងថា "អត់អីទេ អត់ឈឺទេ កុំកុហក់"។ នាងញាំទៀត ហើយក៍យំទៀតដោយប្រាប់ថាឈឺពោះដដែល ហើយខ្ញុំក៏ឈប់បញ្ចុកនាងទៅ ដោយគិតថាប្រហែលជានាងធុញមិនចង់ញាំឬមិនឃ្លាន......។

ចំណេរកាលក្រោយមកខ្ញុំក៏បានរាគមួលម្តង ខ្ញុំព្យាយាមញាំបបរដើម្បីមានកម្លាំង។ ញាំហើយភ្លាមក៍ឈឺពោះភ្លាម។ មិនអស់ចិត្ត សាកញាំទៀត ក៍ឈឺទៀត។ ញាំប៉ុន្មាដងក៍នៅតែឈឺ ញាំអ្វីផ្សេងក៍នៅតែឈឺ...ពីបទពិសោធន៏នេះហើយ វាបានធ្វើអោយខ្ញុំនឹកដល់រឿងដែលខ្ញុំបញ្ចុកបបរកូនស្រីរបស់ខ្ញុំ។ ខ្ញុំមិនបានស្ថិតនៅស្ថានភាពដូចនាងទេ ខ្ញុំមិនបានយកចិត្តនាងដាក់ក្នុងចិត្តខ្ញុំឡើយ ហេតុដូច្នោះហើយបានជាខ្ញុំធ្វើវាទាំងងងើល គឺបង្ខំ បញ្ចុះបញ្ចូលអោយនាងញាំទាំងឈឺពោះ រហូតដល់ពេលមួយដែលខ្ញុំជួបស្ថានភាពដូចនាងទើបខ្ញុំដឹងខ្លួនឯង។

***

សេចក្តីបន្ថែមអំពីខ្ញុំ៖ ពិតណាស់ ជាតិជាឪពុកម្តាយគឺតែងតែស្រឡាញ់កូន ខិតខំថែរក្សាកូន ចង់អោយកូនឆាប់ធំធាត់ ឆាប់ជា ចង់អោយកូនញាំអោយបានច្រើន រហូតដល់ពេលខ្លះជាឪពុកម្តាយខ្លួនឯងផ្ទាល់បានភ្លេចគិតថា ខ្លួនកំពុងតែធ្វើរឿងមួយដែលខុសឆ្គងចំពោះអារម្មណ៍ និងមនោសញ្ចេតរបស់កូន ហើយកូនទៀតសោត ដោយខ្លាចឪពុកម្តាយ ក៏ព្រមទទួលយកវាទាំងបង្ខំ។ បទពិសោធន៏មួយនេះបានបង្រៀនអោយខ្ញុំយល់កាន់តែច្បាស់អំពីទំនាក់ទំនងរវាងម្តាយឪពុកនិងកូន ដោយឪពុកម្តាយចាំបាច់ត្រូវយកស្ថានភាពរបស់កូនដាក់ក្នុងចិត្តខ្លួនឯង។

ចំការដូង ភ្នំពេញ ថ្ងៃទី៣ ខែមករា ឆ្នាំ២០២០ វេលាម៉ោង ២១:៥៦នាទី។

គីនី

ឪពុកនិងកូនស្រី៖ ភាគទី៣ - កុមាររៀនពីបទពិសោធន៏ (experienced)

 ឪពុកនិងកូនស្រី៖

ភាគទី៣: កុមាររៀនពីបទពិសោធន៏ (experienced)

ពេលមួយនោះខ្ញុំអត់ចាំបានថានៅឆ្នាំណាទេ ក៏ប៉ុន្តែខ្ញុំលឺគ្រូហេង គាត់បានមានប្រសាសន៏ថា "កុមាររៀនខុសពីមនុស្សធំ កុមាររៀនពីបទពិសោធន៏" លឺពាក្យនេះ ធ្វើអោយខ្ញុំនឹកឃើញដល់មេរៀនដែលខ្ញុំបានបង្រៀនកូនស្រីខ្ញុំ (សុភនាថ) តាំងតែពីនាងនៅអាយុមិនដល់មួយខួប (ប្រហែលជាឆ្នាំ២០១២ អំឡុងខែមេសា ដែលជាខែដាច់ភ្លើងញឹក) ដែលកាលណោះនាងចេះវារ និងរពិសខ្លាំងណាស់។ ក្មេងៗនៅពេលដែលចេះវារ គឺជាពេលដែលក្មេងរពិសបំផុត ចាប់មិនជាប់ អោយរវាម។ វ័យប៉ុណ្ណោះគឺជាវ័យដែលចង់ដឹង ចង់សាក និងជាវ័យដែលនិយាយពន្យល់យ៉ាងម៉េចក៏មិនយល់ គម្រាមយ៉ាងម៉េចក៏មិនខ្លាច បើថាចង់បានអីគឺត្រូវតែបាន។ ជាចៃដន្យ ពេលល្ងាចថ្ងៃមួយចំពេលញាំបាយល្ងាច ភ្លើងក៏ដាច់ ហើយខ្ញុំក៏យកទានមកដុតបំភ្លឺដើម្បីញាំបាយ។ ជាពេលវេលាដំបូងដែល បងនាថ បានឃើញទៀន និងពន្លឺរបស់វា។ នាងឈប់ញាំបាយ ហើយបានវារស្ទុះវឹងសំដៅរកទៀនដែលខ្ញុំដុតនៅជិតខ្ញុំ។ ខ្ញុំបានដកទៀននោះដាក់នៅកន្លែងផ្សេង ព្រមទាំងនិយាយប្រាប់នាងថា កុំលេងកូនប្រយ័ត្នយ៉ូយៗ។ នាងមិនខ្ចីស្តាប់ ព្រោះជាវ័យរពិស ហើយនាងព្យាយាមវារទៅម្ខាងទៀតដើម្បីចាប់ទៀននោះ។ ខ្ញុំបានកញ្ឆក់ទៀននោះចេញ នាងខកចិត្តហើយក៏យំ។ ខណៈនោះធ្វើអោយខ្ញុំនឹកឃើញរឿងមួយ៖

កាលពីប្អូនស្រីខ្ញុំនៅពីតូច វ័យប្រមាណជាងមួយឆ្នាំ ដែលពេលមួយនោះខ្ញុំទាន់នាងកំពុងយកសមទៅរុកក្នុងព្រីភ្លើងជាប់ជញ្ជាំង។ ឃើញដូច្នោះ ខ្ញុំស្ទុះទៅកញ្ឆក់ ហើយស្រែកគំហកដាក់នាង គម្រាមនាងថាឆក់ងាប់ឡូវហើយ។ នាងមិនយល់គិតតែពីស្រែកយំ។ ចំណេរកាលក្រោយមក ខ្ញុំនិងម្តាយខ្ញុំដែលកំពុងនៅផ្ទះបាយខាងក្រោយ ក៏បានលឺប្អូនស្រីខ្ញុំស្រែកយំ ហើយឌីសង់ទ័រភ្លើងក៏រលត់។ ខ្ញុំបានស្ទុះមកដល់មុនគេ ឃើញប្អូម៊នស្រីខ្ញុំកំពុងឈរយំ ហើយរលាស់ដៃ ខណៈពេលដែលនៅក្បែរនោះខ្ញុុះឃើញមានសមជ្រុះនៅក្រោមព្រីភ្លើងដែលសបញ្ជាក់ថា នាងបានយកសមទៅរុកនឹងព្រីភ្លើងនោះហើយក៏ឆក់។ សំណាងដែរដែលមានឌីសង់ទ័ររលត់ទាន់។

រម្លឹកដល់រឿងប្អូនស្រីខ្ញុំកាលនៅពីក្មេង ខ្ញុំក៏បានដាក់ទៀននៅមួយចំហៀងទៀត ហើយពេលឃើញដូច្នោះ បងនាថ ក៏បានស្ទុះវឹងទៅរកទៀននោះ ចំណែកខ្ញុំវិញខ្ញុំមិនឃាត់ទេ ហើយអតីតភរិយាខ្ញុំចង់ឃាត់ប៉ុន្តែខ្ញុំហាម ព្រោះខ្ញុំគិតថាខ្ញុំអាចបង្រៀនមេរៀនដល់នាងបាន។ បងនាថទៅដល់ទៀន ក៏លូកដៃទៅចាប់ទៀនមកកាន់យ៉ាងពេញដៃ។ ពីរបីវិនាទីក្រោយមក ទៀនក៏ស្រក់សម្រក់ចុះមកប៉ះដៃបងនាថ ហើយនាងក៏ស្រែកយំឡើង ហើយក៏ទម្លាក់ទៀននោះចោល។ ខ្ញុំបានដុតទៀនជាថ្មីរួចហុចប្រគល់អោយនាង នាងក៏រអារឈប់លេងទៀន ឈប់លេងភ្លើងចាប់តាំងពីពេលនោះមក។

***

ការបណ្តោយអោយកុមាររៀនពីបទពិសោធន៍គឺជារឿងមួយល្អណាស់ ព្រោះថាពួកគេអាចនឹងធ្វើការវិនិច្ឆ័យដោយខ្លួនឯងបានដោយមិនចាំបាច់មានមនុស្សធំប្រាប់ឡើយ។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ប្រសិនជាលោកអ្នកចង់អោយកូនមានបទពិសោធន៏ក៏សូមអោយប្រាកដថា នឹងមិនមានអ្វីគ្រោះថ្នាក់កើតឡើងចំពោះពួកគេឡើយ។ ម្យ៉ាងវិញទៀតក៏សូមកុំបណ្តោយអោយដូចជាខ្លែង ហើយនិយាយថាវាដាច់ខ្សែ វាធ្លាក់មកហើយ។ ចូរចាំថា បើខ្លែងដាច់ខ្សែធ្លាក់មកជិត ស្រួលយក គឺល្អណាស់ ផ្ទុយទៅវិញបើខ្លែងដាច់ខ្សែធ្លាក់ចូលព្រៃឬសមុទ្រ តើយើងអាចនឹងយកវាមកវិញដោយរបៀបណា?

ចំការដូង ភ្នំពេញ ថ្ងៃទី២ ខែមករា ឆ្នាំ២០២០ វេលាម៉ោង២៣:១៦នាទី

គីនី

ឪពុកនិងកូនស្រី៖ ភាគទី២ - ការប្រាស្រ័យទាក់ទងរបស់ទារក និងកុមារជាមួយនឹងឪពុកម្តាយ និងមនុស្សធំ

 ឪពុកនិងកូនស្រី៖

ភាគទី២: ការប្រាស្រ័យទាក់ទងរបស់ទារក និងកុមារជាមួយនឹងឪពុកម្តាយ និងមនុស្សធំ

ក្រោយពីរៀបការបានជាងមួយឆ្នាំ (ពេលនេះខ្ញុំទាំងពីរបានលែងលះគ្នាហើយ) គឺថ្ងៃទី០៣ ខែកញ្ញា ឆ្នាំ២០១១ វេលាម៉ោង៥:៤០នាទីព្រឹក អតីតភរិយាខ្ញុំបានសម្រាលកូនស្រីមួយរូបដោយការវះកាត់ ដែលបន្ទាប់មកត្រូវបានម្តាយរបស់ខ្ញុំដាក់ឈ្មោះថា វង្ស សិរីសុភនាថ ដែល "សិរី - មានន័យថា សេចក្តីសុខ សេចក្តីចម្រើន" ចំណែកឯ "សុភ - មានន័យថា ល្អ ប្រពៃ ស្អាត ឥតមានហ្មង" ចំណែកឯពាក្យថា "នាថ - គឺមានន័យថា អធិបតី ម្ចាស់ ចៅហ្វាយនាយ ដែលជាទីពឹងពាក់" ដូច្នេះ សិរីសុភនាថ គឺមានន័យថា ចៅហ្វាយនាយដែលជាទីំនឹងដ៏ចម្រើន។

ខ្ញុំធ្លាប់បានជជែកគ្នាជាមួយអតីតភរិយារបស់ខ្ញុំអំពីការចិញ្ចឹមកូន។ នាងមានទស្សនៈថា ជាមនុស្សគឺមានសតិសម្បជញ្ញៈ មានការគិត មានការទទួលដឹងអារម្មណ៍ មានការប្រាស្រ័យទាក់ទង មានការឈ្វេងយល់តាំងតែពីមនុស្សទើបនឹងកើតមកម្លេះ។ ទារកមានមធ្យោបាយទាក់ទងជាមួយមនុស្សធំតាមរបៀបផ្សេង ហើយ #គេអាចស្តាប់យល់បាននៅអ្វីដែលយើងពន្យល់ប្រាប់គេបានបើទោះបីជាគេមិនអាចនិយាយជាមួយយើងបានក៏ដោយ ។ ខ្ញុំបានបដិសេដនូវអ្វីដែលនាងបាននិយាយប្រាប់ខ្ញុំ ព្រោះខ្ញុំយល់ថា ទារកគឺមិនទាន់មានការវិវត្តន៍សមត្ថភាពខួរក្បាលនិងភាសាបាននៅឡើយ ល្គឹកណាគេអាចនិយាយបាន។ ខ្ញុំនៅតែចងចិត្តមិនស្របនឹងគំនិតរបស់នាងរហូតដល់ពេលមួយដែលខ្ញុំយល់ថា គំនិតរបស់នាងពិតជាត្រឹមត្រូវតាមរយៈការសង្កេតរបស់ខ្ញុំទៅលើ បងនាថ (សុភនាថ)។ ខ្ញុំសង្កេតឃើញថា ទារកមានសញ្ញាមើលឃើញស្រមោល នៅពេលទារកមិនទាន់អាចមើលឃើញ។ ទារកតបមកមកយើងវិញតាមរយៈកាយវិការនានាបន្ទាប់ពីលឺសម្លេងរបស់យើងនិយាយទៅកាន់គេ ដូចជាកន្ត្រាក់/បម្រះ ដៃជើង ផ្លាស់ប្តូរទឹកមុខទៅជាស្រស់ស្រាយ ហើយពេលខ្លះក៏បង្ហាញអាការៈព្យាយាមត្រងត្រាប់ស្តាប់ពាក្យថ្មី សម្លឹងថ្មីរបស់មនុស្សប្លែកសម្លេង ឬព្យាយាមប្រើប្រាស់ភ្នែកតាមសម្លឹងកត់ចំណាំទៅលើមនុស្សប្លែកមុខណាម្នាក់។ ចំណេរកាលក្រោយមក ពីមួយថ្ងៃទៅមួយថ្ងៃ ខ្ញុំកាន់តែជឿជាក់ថា ទារកឬកុមារ ពិតជាអាចស្តាប់ហេតុផលដែលមនុស្សចាស់និយាយពន្យល់ទៅកាន់ពួកគេបាន ដែលខ្ញុំនឹងពន្លេចចេញអោយអ្នកទាំងអស់គ្នាបានដឹងនៅវគ្គក្រោយៗមកទៀត។ ការដឹង ការយល់ ការជឿជាក់ថា ទារកនិងកុមារអាចទទួលស្តាប់ហេតុផលរបស់មនុស្សធំបាន គឺពិតជាមានប្រយោជន៏ខ្លាំងណាស់ដល់លោកអ្នកនៅក្នុងកឮចិញ្ចឹមបីបាច់ថែរក្សា និងផ្លាស់ប្តូរនិស្ស័យកូន ហើយវានឹងអាចជួយលោកអ្នកអោយជ្រើរើសបាននូវមធ្យោបាយនៃការចិញ្ចឹមកូនយ៉ាងល្អប្រសើរ។

សូមលោកមេត្តាជួយបញ្ចេញមតិអំពីបទពិសោធន៏នៃការចិញ្ចឹមកូនរបស់លោកអ្នកតាមរយៈប្រអប់ខំមិនខាងក្រោម៕

ភ្នំពេញ ថ្ងៃទី១ ខែមករា ឆ្នាំ២០២០ វេលាម៉ោង12:22 នាទី នៅហាងកាហ្វេធីបារ។