ភ័ព្វ

បានកើតជាមនុស្សមានកាយសម្បទាគ្រប់លក្ខណះ រាប់ថាជាភ័ព្វល្អរបស់មនុស្សទៅហើយ។

មានរូបកាយស្អាតល្អ និងចិត្តគំនិតល្អ គឺរិតតែមានភព្វល្អទៅទៀត។ មានរូបកាយមិនល្អ ប៉ុន្តែមានចិត្តគំនិតល្អ ក៏អាចចាត់ទុកថាមានភ័ព្វល្អផងដែរ។

មានរូបកាយល្អ ប៉ុន្តែចិត្តគំនិតអាក្រក់ព្រៃផ្សៃ គឹមិនខុសពីមនុស្សឥតភ័ព្វនោះទេ។

លើសពីនោះទៅទៀត កើតមកជាមនុស្សមានរូបកាយសម្បត្តិមិនល្អទៅហើយ ហើយថែមទាំងមានចិត្តគំនិតមិនល្អទៅទៀតនោះ គឺមិនខុសពីមានជាតិកំណើតជាសត្វនោះទេ។

ខាងលើគឺមិនខុសពីអ្នកជឿសាសនា និយាយតែមាត់ថាប្រព្រឹត្តល្អ និយាយល្អ មើលពីក្រៅទៅឃើញល្អ ប៉ុន្តែខាងក្នុងចិត្តពោរពេញទៅដោយភាពពិសពុល ព្រៃផ្សៃ ក៏ចាត់ទុកស្មើនឹងមនុស្សដែលមានកំណើតស្មើនឹងសត្វ។

Peace :)

យល់សប្តិរឿងជិះយន្តហោះ

ជិះយន្តហោះ៖

គេងថ្ងៃ យល់សប្តិចម្លែក។ យល់សប្តិឃើញថាទៅប្រទេសសាំងហ្កាពួរ។ ដោយសារគេប្រញ៉ាប់ចេញមុន ពួកយើងទាំងបួននាក់ មិនបាច់ check in ទេ ដោយជិះក្រុមហ៊ុន silk air។ យន្តហោះនោះជិះ៤នាក់គត់ រួមនឹងពីឡុត២នាក់។ ឡើងលើបានបន្តិច ក៏ស្រាប់តែយន្តហោះធ្លាក់ចុះមកវិញ ខ្ញុំស្រែកខ្លាំងណាស់ថា ធ្លាក់ហើយ ប៉ុន្តែត្រូវបានពីឡុតជួយបាន ហើយយន្តហោះនោះនៅតែមិនអាចហោះឡើងបានទៀត ដោយហោះទាបៗ នៅម្តុំផ្សារអូឬស្សី។ ហោះទាបបែបនោះ គឺមានមនុស្សជេរជាច្រើន ប៉ុន្តែគ្មានមនុស្សណាម្នាក់ភ្ញាក់ផ្អើលទេ។ យន្តហោះក៏ចុះដីរួចបរទៅមុខហើយក៏ឈប់ដល់ផ្លូវបំបែកមីឆារោងកុនអង្គរ។ ពួកយើងក៏ចុះដោយគិតថាយន្តហោះខូច ហើយដើរទៅរកអីញាំ។ មកវិញស្រាប់បាត់យន្តហោះ ដោយគេថាឃើញយន្តហោះនោះបរទៅព្រលាន ដើម្បីទៅលើពីសហោះម្តងទៀត។ យល់ដូច្នោះពួកយើងក៏ព្យាយាមទៅតាមអោយទាន់ តែតាមមិនទាន់ឡើយ ហើយស្រាប់តែម្នាក់ក្នុងចំណោមយើងទាំង៤ និយាយថា ជិះយន្តហោះខ្ញុំក៏បានដែរ ព្រោះរាល់ព្រឹកខ្ញុំជិះវាជាមួយប្រពន្ធពីខេត្តក្រចេះមកធ្វើការរាល់ព្រឹក ណាមួយយន្តហោះខ្ញុំ មានគ្រែសម្រាប់គេងទៀតផង។ លឹដូច្នោះ ពួកក៏ឡើងលើដោយម្ចាស់យន្តហោះអ្នកបើក និងមានម្នាក់អមជាមួយ។ ផ្នែកខាងក្រោយ មានគ្រែ២ជាន់ចំនួន២ និងធុំក្លិននំបញ្ជុកសម្លរខ្មែរយ៉ាងង៉ោង។ ខ្ញុំបានស្រែកសួរម្ចាស់យន្តហោះថា ម៉េចចឹង? គាត់ថា គាត់ហូបនំបញ្ចុកជាមួយប្រពន្ធកូនគាត់រាល់ព្រឹក ពេលមកដល់ភ្នំពេញ ដោយនំបញ្ចុកនោះធ្វើមកពីផ្ទះស្រេចបាច់។ និយាយចប់ពួកយើងចេញដំណើរពីម្តុំផ្សារអូឬស្សីនោះ ដោយហោះបានបន្តិច យើងបានជជែកគ្នាពីការធ្វើដំណើរទៅសាំងហ្កាពួរនោះ ដោយយើងមិនបានជូនដំណឹងគេពីការហោះនិងខ្លាចត្រូវគេបាញ់ ព្រមទាំងខ្លាចហោះចំលើផ្លូវគេ ទើបយើងសម្រេចចិត្តថា ហោះទៅពោធិចិនតុងទេ ដើម្បីទៅអោយទាន់ម៉ោងក្រោយ។ សម្រេចបានបន្តិច ខ្ញុំស្រែកឡើងថា ខ្ញុំភ្លេចប៉ាស្ព័រហើយ សូមឈប់ដាក់ខ្ញុំចុះផង ខ្ញុំជិះម៉ូតុឌុបទៅយកវា។ គ្នាក៏ដាក់ចុះសន្សឹមៗហើយក៏បានរុលទៅប៉ះរោងបុណ្យសពដែលគេកំពុងរើ ប៉ុន្តែមិនបានខូចខាតទេ គឹគ្រាន់តែប៉ះបន្តិចប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំក៏ចុះ មិត្តភក្តិ៣នាក់ទៀតក៏បន្តដំណើរ។ រកម៉ូតូជិះមិនបានសោះ ក៏សម្រេចចិត្តរត់ទាំងគ្មានស្បែកជើង ព្រោះចុះមកអត់បានយកវាមកជាមួយ។ រត់ជិតដល់អូហ្វីសក៏មានគេប្រាប់ថា មកយកខោអាវឬ? ព្រោះឃើញភ្លេចអត់បានយកទៅ ខ្ញុំថា អូភ្លេច អរគុណហើយ ហើយក៏ស្ទុះឡើងទៅលើជួបសម្លាញ់ហើយបានសួរនាំពីប៉ាស្ព័រ ដោយគ្មានអ្នកណារកឃើញទេ។ ខ្ញុំបានចូលទៅហើយ រកវាឃើញនៅក្នុងកេសតុធ្វើការខ្ញុំ បើកមើលវាក៏ស្រាប់តែឃើញ ថាប៉ាស្ព័រនោះហួសដឺឡេ។

មេរៀនពីសាច់រឿង៖ ពេលទៅក្រៅប្រទេស សូមកុំភ្លេចភ្លាំងអោយសោះ ដូចជា ខោអាវ ស្បែកជើង ប៉ាស្ព័័រ ជាពិសេសប៉ាស្ព័រនោះកុំអោយផុតសុពលភាព។ ហើយសូមមួយទៀត បើញាំនំបញ្ចុក សូមកុំញាំនំបញ្ចុកលើយន្តហោះ ហើយបើចង់ញាំមែន សូមកុំដាក់មកទាំងឆ្នាំងដីប៉ុណ្ណាប៉ុណ្ណី សូមដួសដាក់ឆ្នាំងតូចមក។

ចប់

២៨សីហា២០១៦

ការប្រកាន់ខ្ជាប់

អញ...របស់អញ...វាជារបស់អញ...ទាំងនោះជារបស់អញ...

ហេតុអ្វីត្រឹមតែទូរស័ព្ទមួយធ្លាក់បែក ធ្វើអោយអ្នកស្រែកយំបានយ៉ាងដូច្នេះ? ទូរស័ព្ទគេ ឡានគេ របស់ទ្រព្យគេ មានតម្លៃច្រើនជាងរបស់អ្នករាប់សិបពាន់ដង នៅពេលបាត់បង់ បាក់បែកទៅ ម្តេចបានជាអ្នកមិនទួញសោកបោកខ្លួន? ព្រោះតែវាមិនមែនជារបស់អញ។ តើការទួញសោកសង្រេងទាំងនោះអាចធ្វើវាក្លាយជាដូចដើមឡើងវិញទេ? មនុស្សដែលស្លាប់ទៅហើយ គ្រាន់តែទួញស្រែក តើគេអាចវិលត្រឡប់មកវិញទេ? អត់ទេ! មិនអាចឡើយ!

ប្រកាន់ខ្ជាប់កាន់តែធំ ប្រកាន់ខ្ជាប់កាន់តែខ្លាំង ទុក្ខនឹងកើតឡើងកាន់តែខ្លាំង។

រឿង ឳពុក និងកូនស្រី៖ ភាគទី ១០ - ហេតុដែលអូនសួស្តីឈឺច្រើន

នៅពេលបងនាថ និទានរឿងអំពីការដែលអូនសួស្តី ឈឺច្រើន៖

សុខភាពរបស់ខ្ញុំ                                         

ថ្ងៃមួយបន្ទាប់ពីញាំបាយល្ងាចចប់ ម៉ាក់របស់ខ្ញុំ បាននិយាយដំណាលរឿងតាំងពីខ្ញុំនៅក្នុងផ្ទៃគាត់រហូតដល់សម្រាលខ្ញុំមក។     

ហេតុបណ្តាលអោយគាត់រំលឹករឿងនេះ ដោយសារតែខ្ញុំមានចម្ងល់សួរគាត់ថា ហេតុអ្វីបានជាប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំឧស្សាហ៏ឈឺ ហើយខ្ញុំវិញមិនដែលឈឺម្តង។ បន្ទាប់ពីសួរសំនួរនេះហើយ ម៉ាក់របស់ខ្ញុំញញឹមដាក់ខ្ញុំ ហើយគាត់យកដៃឱបក្បាលខ្ញុំបណ្តើរគាត់និយាយបណ្តើរដូចតទៅ៖ កាលឆ្នាំដែលម៉ាក់ពរពោះកូន ជាសម័យដែលម៉ាក់ធូរធារ ម៉ាក់ចេញទៅធ្វើការ ម៉ាក់មិនដែលធ្វើអ្វីនឿយហត់ទេ ហើយជាពិសេសម៉ាក់តែងតែញាំអារហារល្អៗ ឆ្ងាញ់ៗនៅតាមសណ្ឋាគារធំៗដែលកន្លែងធ្វើការប្រជុំរៀបចំអោយ ជាពិសេសជាងហ្នឹងទៀត គឺម៉ាក់តែងតែមានអារម្មណ៏ល្អច្រើន អញ្ចឹងហើយបានទឹកមុខកូនស្រស់ស្អាត។ ចំណែកប្អូនវិញ កាលនោះម៉ាក់ជាស្រ្តីមេផ្ទះ ម៉ាក់ធ្វើការនឿយហត់ខ្លាំង ជីវភាពក៏មិនសូវធូរធារដោយសារម៉ាក់និងប៉ាត្រូវចំណាយលុយទិញផ្ទះ ចំណីអារហារហូប ធម្មតាៗ និងមានការលំបាកចិត្តច្រើន ហេតុនេះទើបប្ក៏អូនទទួលអារម្មណ៏និងសុខភាពពីម្តាយ អញ្ចឹងហើយបានប្អូនឧស្សាហ៏ឈឺញឹកញាប់។   

បន្ទាប់ពីម៉ាក់រៀបរាប់រួច ខ្ញុំយល់ថា ខ្ញំអាណិតប្អូនស្រី និងសន្យាថាឈប់វៃប្អូនធ្វើអោយប្អូនយំទៀតហើយ ចាប់ពីថ្ងៃនេះទៅ ខ្ញុំនិងចែកនំឆ្ងាញ់ៗអោយប្អូនញាំៗ។ 

នៅខ្វះតែ១សប្តាហ៏ទៀតទេ ដល់ថ្ងៃកំណើតខ្ញុំហើយ🙏

ចានស្រាក់ដាក់បាយ

 ចានស្រាក់ដាក់បាយ៖

ថ្ងៃនេះ ធ្វើអោយខ្ញុំចងចាំរឿងមួយ កាលប្រមាណជា៦ឆ្នាំមុន។ ខ្ញុំនិងនារីម្នាក់ដែលជាមិត្តរួមការងារនឹងគ្នា បានទៅញាំនំប័ុងដាក់សាច់នៅហាងមួយម្តុំទួលទំពូង។ ក្រោយពីញាំរួចហើយ ខ្ញុំក៏បានជូននាងនោះឆ្ពោះទៅចំណតឡានក្រុងដោយត្រូវជិះដេញតាមយ៉ាងប្រញាប់ប្រញាល់ ព្រោះខ្លាចឡានក្រុងចេញចោល។ ទៅទាន់ឡានល្មម នាងក៏បានចុះពីម៉ូតូស្ទុះវឹងសំដៅឡានក្រុង ព្រមទាំងនិយាយថាអរគុណ និងលាដៃបាយបាយ។ រៀបនឹងឡើងឡាន នាងក៏បានងាកមកនិយាយយ៉ាងប្រញាប់ថា ខ្ញុំភ្លេចចានស្រាក់ដាក់បាយហើយ។ លឺដូច្នោះ ខ្ញុំក៏តបឡើងវិញថា មិនអីទេចាំខ្ញុំបកទៅយកអោយ។ ថាហើយខ្ញុំក៏ជិះបកក្រោយវិញសំដៅទៅហាងនោះ។ ជិះបានជិតដល់ពាក់កណ្តាលផ្លូវ នាងក៏ទូរស័ព្ទប្រាប់ថា អត់បានភ្លេចទេ គឺនាងកាន់វាយកមកតើ! ខ្ញុំលឺដូច្នោះហើយ ហាក់ដូចមិនអស់ចិត្តនោះទេ ព្រោះថាពេលជូនដាក់ឡានក្រុងនោះ ដៃរបស់នាងអត់បានកាន់អ្វីក្រៅអំពី ដបទឹកសុទ្ធធំមួយតែប៉ុណ្ណោះ។ ខ្ញុំតបថា កុហក់ មិនអោយខ្ញុំទៅយកដោយខ្លាចខ្ញុំខករៀនឬ? នាងថា អត់ទេគឺពិតជានៅខ្ញុំមែន។ លឺដូច្នោះខ្ញុំក៏តបថា ចឹងអត់អីទេ ខ្ញុំទៅរៀនហើយ។ និយាយហើយ ខ្ញុំក៏បន្តដំណើរទៅមុខទៀតដើម្បីទៅយកចានស្រាក់នោះ ដោយខ្ញុំគិតថានាងកុហក់ ព្រោះនាងមិនចង់អោយខ្ញុំលំបាក ព្រោះត្រូវត្រលប់ក្រោយតាមផ្លូវដ៏ស្ទះ ហើយខករៀនព្រោះតែចានស្រាក់ដែលមានតម្លៃប្រមាណជា១០ដុល្លារ។ ទៅដល់ហាងនោះ ខ្ញុំរកមិនឃើញចានស្រាក់នោះទេ ហើយខ្ញុំពេលនោះក៏អស់ចិត្តដែរ បើទោះបីជាត្រូវចំណាយពេលវេលាបន្តិចដើម្បីមករកវាក៏ដោយចុះ។

ការលះបង់តិចតួចមែន ប៉ុន្តែវាពិតជាមានអត្ថន័យធំធេងណាស់ចំពោះទំនាក់ទំនងមិត្តភាពរវាងមនុស្សពីរនាក់ ក៏ព្រោះថា៖

១. ខ្ញុំបានអស់ចិត្ត ដោយសារបានដឹងថានាងមិនបានកុហក់ខ្ញុំ គឺខ្ញុំទទួលបាននូវភាពស្មោះត្រង់របស់នាង។

២. ចានស្រាក់មិនបាននៅហាងនោះទេ អាចមានន័យថា នៅនឹងនាងមែន ឬនាងភ្លេចនៅទីនោះហើយមានគេយកវាទៅដូច្នេះ នេះមានន័យថានាងកុហក់ ហើយបើទោះបីជានាងកុហក់ខ្ញុំមែន ក៏ប៉ុន្តែនាងកុហក់ក្នុងចេតនាល្អទេ ព្រោះតែនាងយល់ថា ខ្ញុំមិនគួរលះបង់ពេលវេលា និងឱកាសរៀនសូត្រក៏ព្រោះតែចានស្រាក់បាយនោះទេ។

ទង្វើបន្តិចបន្តួចរបស់មនុស្ស នឹងធ្វើអោយអ្នកទាំងឡាយនោះ កាន់តែមានទំនាក់ទំនងល្អនឹងគ្នា។ សូមព្យាយាមបន្តទង្វើបន្តិចបន្តួចនោះ ព្រោះវាមានឥទ្ធិពលធំធេងណាស់ចំពោះទំនាក់ទំនង។

រឿង ឳពុកនិងកូនស្រី៖ ភាគ ៩ - កូនស្រី

នាំកូនស្រីទាំងពីរនិងក្មួយម្នាក់ទៅទិញអីវ៉ាន់នៅម្តុំបាក់ទូកដូចកាលពីលើកមុន។ ដាក់ម៉ូតូចូលចតហើយ ក៏ស្រាប់តែលឺសម្លេងមួយ៖

យុវជនយាមម៉ូតូ៖ អ្ហេ អានេះ បងមួយមុខដូច អេ ភូថង មកទៀតហើយ (គាត់ហៅគ្នាគាត់ទេ មិនមែនហៅខ្ញុំអានេះ ទេ)

គីនី៖ អាក្អូន ថ្ងៃមុនយករឿងអាក្អូនឯងទៅផូស ដឹងអត់ថាវាល្បីខ្លាំងណាស់ណា។

និយាយហើយក៏ដឹកដៃអូនសួស្តី ដើរសំដៅទៅកន្លែងលក់ស្បែកជើងក្មេងស្រី ព្រោះជិះម៉ូតូមកតាមផ្លូវ អូនសួស្តីធ្វើអោយជ្រុះស្បែកជើងបាត់។ ស្បែកជើងទាំងនោះស្អាតៗណាស់ មានព័ណ៌ក្រហម ផ្កាឈូក មានរូបតុក្កតាក្មេងស្រី។ អោយអូនសួស្តីរើសយកមកពាក់ខ្លួនឯង។ គ្នាចង្អុលចង់បានអានេះ អ្នកលក់ថាអត់ទេអូន យកអាមួយនេះវិញបានត្រូវ។ អូនសួស្តី ក្រវីក្បាលហើយចង្អុលអាព័ណ៌ផ្កាឈូក មានរូប kitty ទៀត ក៏អ្នកលក់នៅតែបដិសេធ ហើយយកស្បែកជើងផ្សេងអោយ។ ឃើញដូច្នោះ ខ្ញុំក៏ប្រាប់៖ 

គីនី៖ អូន! អូនសាកអោយគ្នាលអាព័ណ៌ផ្កាឈុកមានរូប kitty ដែលគាត់ចង្អុលមិញមើល។ 

អ្នកលក់៖ អត់ទេបង! កូនបងកូនប្រុស ម៉េចយកស្បែកជើងស្រីអោយគ្នាពាក់ទៅវិញ?

ហេហេ គ្នាស្មានតែអូនសួស្តីជាកូនប្រុស។ លោកអ្នកសាកពិនិត្យមើលៗថាតើ អូនសួស្តីដូចកូនប្រុសអត់?

គិតលុយហើយ ក៏ចុះមកក្រោមវិញ ក៏ស្រាប់តែលឺស្រីៗអ្នកលក់ប្រកូកប្រកាសហៅគ្នាដោយនិយាយ ព្រមទាំងចង្អុលមកកាន់ខ្ញុំថា៖ ពួកយើង បងអាយដូលយើងគាត់មកហើយ។ 

សង្ស័យតែស្រីៗអ្នកលក់ទាំងនោះច្រឡំខ្ញុំអាណុល ឬ អាចែ ហើយមើលទៅ។ គ្មានផ្លូវដែលគេច្រឡំខ្ញុំជា អេភូថង ទេ ព្រោះនាងមិនចេះមើលប្រដាល់ផង។

រឿង ឳពុក និងកូនស្រី៖ ភាគទី៨ - ទឹកចិត្តនៃការចែករម្លែក

ទឹកចិត្តនៃការចែករម្លែក៖

នៅចាំបានថា កាលពីពីរអាទិត្យមុន (ប្រហែលពាក់កណ្តាលខែ៨ ឆ្នាំ២០១៩ា )យាយតាទួលគោកបានអោយលុយពួកគេមួយចំនួនដើម្បីដាក់កូនជ្រូក។ នៅតាមផ្លូវមកវិញ អូនស្តីប្រាប់ប៉ាប៉ាថា អូនបាត់លុយមួយម៉ឺន។ មកដល់ផ្ទះ ខ្ញុំបានឃើញលុយនោះនៅក្នុងឡានខ្ញុំ ហើយក៏ទុកវាដើម្បីនឹងយកទៅអោយអូនសួស្តីវិញ។ មួយអាទិត្យក្រោយមក ក៏ទៅយកពួកគេដើរលេង និងញ៉ាំភីហ្សាដូចធម្មតា បន្ទាប់ពីញាំរួចហើយ ខ្ញុំក៏ហុចលុយអូនសួស្តីដែលខ្ញុំរើសបានអោយអូនសួស្តីវិញ ហើយគ្នាក៏កាន់លុយហ្នឹងទុកដោយដើរមកជាមួយខ្ញុំមកកន្លែងគិតលុយ។ គិតលុយរួចហើយ អូនសួស្តីក៏ស្ទុះមកនិយាយជាមួយប៉ាប៉ា៖

អូនសួស្តី៖ ប៉ាប៉ា ដាក់លុយចូលក្នុងធុងគន្ធបុប្ផា។

ប៉ាប៉ា៖ ចុះលុយកូនកាន់នោះ ម៉េចមិនដាក់ទៅ?

អូនសួស្តី៖ អូនអត់ដាក់ទេ ព្រោះជាលុយអូន។

ប៉ាប៉ា៖ ចុះកូនធ្លាប់ប្រាប់ប៉ាប៉ាថា ចង់ជួយកុមារក្រីក្រអោយទទួលបានការព្យាបាលជំងឺដូចកូនដែរឬ? ហើយហេតុអ្វីបានជាកូនអត់ចង់ដាក់?

អូនសួស្តី៖ លុយនេះលុយកូន កូនទុកដាក់ក្នុងកូនជ្រូកកូនតើ។

ប៉ាប៉ា៖ ចុះក្រែងកូនធ្លាប់ប្រាប់ថា នឹងយកលុយមួយចំនួនពីកូនជ្រូកនោះជួយគន្ធបុប្ផាហើយឥឡូវនេះមានខុសគ្នាឯណាកូន?

លឺដូច្នោះ អូនសួស្តីរាង អេះអុញៗ មើលទៅដូចស្តាយលុយ។ ឃើញដូច្នោះ ខ្ញុំក៏ហូតលុយក្រដាស់៥០០០ពីរសន្លឹកអោយបងនាថមួយសន្លឹក និងអូនសួស្តីមួយសន្លឹក ដោយគិតថា អូនសួស្តីនឹងយកលុយក្រដាស់៥០០០នោះដាក់ចូលហិប ប៉ុន្តែមានឯណា បានលុយភ្លាម បងនាថ និង អូនសួស្តីបានយកលុយទាំងអស់របស់ខ្លួន ទាំងលុយខ្ញុំអោយ និងលុយមួយម៉ឺនរបស់អូនសួស្តី ដាក់ចូលហិបនោះដោយគ្មានរួញរា ជាមួយនឹងទឹកចិត្តសប្បាយរីករាយ។ ក្រោមក្រសែភ្នែក និងស្នាមញញឹមរបស់បុគ្គលិក និងអតិថិននៅក្បែរនោះមួយចំនួន។

****បងនាថ និងអូនសួស្តី គឺជាកុមារី ដែលមានចិត្តទូលាយ ចូលចិត្តចែករម្លែក។ គ្មានពេលណាដែលពួកគេឃើញហិបមូលនិធិ ហើយមិនបានដាក់លុយនោះទេ ពួកគេតែងតែសុំប្រាក់ខ្ញុំដាក់ចូលហិបជានិច្ច។

ខ្ញុំជាទូទៅ តែងតែទុកឱកាសអោយពួកគេបានទទួលនូវការពិសោធន៍អោយឃើញដោយខ្លួនគេនូវភាពរីករាយ ដែលបានមកពីការចែករម្លែ។ ជាទូទៅ ខ្ញុំបន្ទាប់ពីបង្ហាញពីគម្រូរបស់ខ្ញុំក្នុងការចែករម្លែកហើយ (ទិញរបស់ញ៉ាំ ឬលុយកាក់ ដោយអោយពួកគេយកទៅអោយទុរគតជន) ខ្ញុំតែងតែសួរពួកគេពីអារម្មណ៍តបស់ទុរគតជន ថាគេសប្បាយរីករាយឬទេ? កំពុងឃ្លាន ក៏ស្រាប់តែមានគេយកបាយមកអោយ? ពួកអាចឆ្លើយបានយ៉ាងល្អថា "សប្បាយ" ហើយខ្ញុំចេះតែបន្តជជីកដេញដោលដើម្បីអោយពួកគេបានយល់ពីអារម្មណ៍ដែលរីករាយក្រោយពីបានចែករម្លែក។

មកទល់នឹងពេលនេះ (ថ្ងៃសសេរ ផូសនេះ) ពួកគេទាំងពីរនៅតែជាក្មេងដែលចេះចែករម្លែក...

******

បន្ទាប់ពីដាក់លុយហើយពួកយើងក៏ដើរតម្រង់ទៅឡានវិញ ចំណែកឯបងនាថ ក៏ដើរជិតប៉ាប៉ា រួចនិយាយយ៉ាង មានមោទនភាពថា "ប៉ាប៉ា លុយពូសន្តិសុខទុកអោយកូនជាអ្នកចេញអោយ ព្រោះកូនមាន៣០០០រៀលដែរ"។

ហេហេ ធ្វើបុណ្យភ្លាម អនិសង្សក៏បានទទួលភ្លាមៗឈិបៗហ្មង។

ក្តីសុខពិតប្រាកដ

ថ្ងៃណាមួយនៅពេលវេលាមកដល់ មនុស្សទាំងអស់ នឹងនិយាយថា "ស្នាមញញឹមរបស់គេគឺជាសេចក្តីសុខរបសខ្ញុំ"

ជម្រើសជាតិតេក្វាន់ដូលើកដំបូង

បន្ទាប់ពីជាប់ជើងឯកជាតិឆ្នាំ២០០២ នៅដើមឆ្នាំ២០០៣ កាលណោះខ្ញុំពាក់ខ្សែក្រវ៉ាត់ក្រហម។ ខ្ញុំត្រូវបានគេជ្រើសរើសអោយមកតេស្តសមត្ថភាពជម្រើសជាតិ។ ខ្ញុំត្រូវក្រោកតាំងពីម៉ោង៤កន្លះភ្លឺ ជិះម៉ូតូ មកតេស្តជាមួយគ្រូឆយ និងមិត្តរួមជាតិប្រមាណជា ៧នាក់ផ្សេងទៀត។ វិញ្ញាសាកាលណោះ រត់៣បក ជុំវិញកន្លែងអង្គុយមើលបាល់ ដោយប្រើល្បឿនតាមតែអាចធ្វើបាន។ ខ្ញុំធ្វើបានក្នុងថេរៈវេលាប្រមាណជា៩នាទី។ រីឯវិញ្ញាសាទី២ គឺការរត់ឡើងជណ្តើរអង្គុយមើលបាល់ពីក្រោមឡើងលើ(លើកាំជណ្តើរតូច) ដោយមិនអោយមានរំលងចំនួន ៣ដង (អត់ចាំថាប៉ុន្មានវិនាទីទេកាលណោះ)។ វិញ្ញាសាទី៣ គឺការរត់ឡើងជណ្តើរសម្រាប់ម៉ូតូ ត្រង់ច្រកផ្លូវឡើងពីវត្តមហាមន្ត្រីរហូតដល់អាងហែលទឹក ដែលការត់នោះគឺ៣ដងដូចគ្នា។ វិញ្ញាសារទី៤ គឺការត់ zigzag ៣០ម៉ែត្រចំនួន៣ដងដូចគ្នា។ ជាលទ្ធផល ខ្ញុំអាចធ្វើបានទាំងអស់ក្នុងកម្រិតមធ្យម ហើយក៏បន្តទៅវគ្គទី២ គឺការសមប្រកួតជាមួយដៃគូក្នុងគីឡូស្រាលជាង និងធ្ងន់ជាងចំនួន៣គូទៀត។ លទ្ធផល ខ្ញុំត្រូវបានគេបានប្តូរខ្សែក្រវ៉ាត់ពីក្រហមមកខ្មៅ ដោយប្រកាសថាក្រុមកីឡាករតេក្វាន់ដូទាំង៨នាក់នេះគឺជាតំណាងជាតិខ្មែរទៅប្រកួតស៊ីហ្គេម នៅវៀតណាម ឆ្នាំ២០០៣ ហើយឈ្មោះខ្ញុំក៏ត្រូវបានគេអោយទៅហាត់បំប៉ននៅកូរ៉េខាងត្បូងចំនួន៦ខែ ព្រមទាំងត្រូវតំណាងអោយប្រទេសកម្ពុជាដើម្បីចូលរួមប្រកួត កីឡានិស្សិតសាកលវិទ្យាប្រចាំទ្វីបអាស៊ីផងដែរ។

មួយអាទិត្យក្រោយមក ខ្ញុំបានលាឈប់ពីក្រុមជម្រើសជាតិ ដោយសារខ្ញុំមិនអាចព្យួរការសិក្សានៅសាកលវិទ្យាល័យបាន។

អាហារពេលល្ងាច

 អាហារពេលល្ងាច៖

ល្ងាចម្សិល (១៥ សីហា ២០១៦) ខ្ញុំបាននាំកូនស្រីខ្ញុំ (បងនាថ) ទៅញាំអាហារពេលល្ងាចពីរនាក់ នីស្ប៉ាកកាហ្វេ។ នៅទីនោះបរិយាកាសគឺល្អមែនទែន មានខ្យល់រំភើយ បក់មកត្រសៀកៗ មានម្ហូបអាហារក្លិនឈ្ងុយជះមកភាយៗ មានការបញ្ចាំងស្លាយបន្តផ្ទាល់បាល់ទាត់។ ខ្ញុំនៅអង្គុយពីរនាក់កូន ហៅបាយឆាមួយចាននិងម្ហូបមួយមុខទេ។ បងនាថ ល្ងាចនោះញាំបាយដោយខ្លួនឯងបានច្រើនណាស់ គឺជិតពីរចានចង្កឹះឯណោះ។ បងនាថ អាយុមិនទាន់បាន៥ឆ្នាំនៅឡើយទេ ប៉ុន្តែបងនាថ ចេះណាស់ នាំប៉ាប៉ានិយាយលេងរហូត សួរពីនេះពីនោះ ជជែកពីនេះពីនោះមិនដាច់សោះ។ នៅតុពីរនាក់ឪកូន គឺញឹកញាប់លឺសម្លេងសើច បូករួមនឹងកាយវិការម្តងម្កាល។ 

ក្រឡេកទៅតុម្ខាងទៀត ដែលនៅជិតតុខ្ញុំវិញ មានឃើញបុរសនារីវ័យក្មេងពីរនាក់ទំនងជាគូសង្សារនឹងគ្នា។ បានហៅម្ហូបជាច្រើនញាំ ព្រមទាំងមានប៊ីយែរ បីបួនដបផងដែរ។ ជាទៀងទាត់ ខ្ញុំតែងតែលួចមើលអ្នកទាំងពីរ។ ពួកគេញាំអាហារពេលល្ងាចយ៉ាងស្ងៀមស្ងាត់ មិនមាត់មិនក មិនមើលមុខគ្នា។ អ្នកទាំងពីរធ្វើអ្វីៗដោយខ្លួន។ ញាំបន្តើរ ចុចទូរស័ព្ទបន្តើរហាក់បីដូចជាគ្មានខ្វល់ខ្វាយនឹងគ្នា រហូតដល់ពួកគេទាំងពីរបានគិតលុយទៅផ្ទះ។

នៅពេលជុំគ្នាជាមួយអ្នកណាម្នាក់ ទូរស័ព្ទគួរបោះបង់ចោល ហើយចាប់យកការនិយាយគ្នាវិញ ព្រោះវានឹងផ្តល់អោយយើងនូវភាពស្និទស្នាល។ ខ្ញុំធ្វើមិនបានល្អទេ ប៉ុន្តែខ្ញុំតែងតែធ្វើវា។

សសៃសក់

 

សសៃសក់៖

មាននារីម្នាក់មានសក់ដ៏ស្រស់ស្អាត ហើយភ្លឺរលឹបរលោង។ នាងស្រឡាញ់សក់របស់នាងខ្លាំងណាស់ គឺស្រឡាញ់លើសពីអ្វីៗទាំងអស់។ មួយថ្ងៃៗ នាងគិតតែពីខំសំម្អិតសម្អាងសក់របស់អោយមើលទៅឃើញស្អាតភ្លឺរលោង។ ថ្ងៃមួយ ពេលកំពុងញាំបាយ មិនបានដឹង នាងក៏បានទំពារបាយដោយទៅជាមួយសក់មួយសសៃសក់របស់នាងមួយសសៃ ដែលបានជ្រុះចូលចានបាយនោះដោយមិនដឹងខ្លួន។ ដោយដឹងថាមានភាពមិនប្រក្រតី នាងក៏បានទាញយកវាមកមើល លុះដឹងថាជាសសៃសក់របស់ខ្លួន ក៏ស្រាប់តែនាងក្អួតមកបាយរបស់នាងទាំងអស់ ព្រមទាំងយកបាយនៅសល់ទាំងនោះយក់ទៅចាក់ចោល។

មនុស្សមួយចំនួន តើមានខុសអ្វីពីសសៃសក់នោះ? នៅពេលដែលខ្លួននៅមានប្រយោជន៏សម្រាប់អ្នកណាម្នាក់នោះ បុគ្កលនោះនឹងត្រូវបានគេយកចិត្តទុកដាក់ ដូចជាការថែរក្សាសសៃសក់ដូច្នោះដែរ។ លុះនៅពេលដែលសក់នោះអស់តម្លៃ ជ្រុះធ្លាក់លើចានបាយ ក៏ស្រាប់តែក្លាយជាខ្ពើមរអើមមិនហ៊ានទាំងហូបបាយនោះទៀតផង។ យ៉ាងណាមិញ មនុស្សម្នាក់នោះនឹងត្រូវបានគេប្រើប្រាស់មធ្យោបាយគ្រប់បែបយ៉ាង ធ្វើយ៉ាងណាដើម្បីអោយមនុស្សដែលគេយល់ថាមិនមានតម្លៃសម្រាប់គេនោះ បានចេញទៅឆ្ងាយ។

ឱសសៃសក់អើយអើយសសៃសក់ ពេលណាអ្នកជ្រុះហើយ ពិតណាស់អ្នកនឹងគ្មានតម្លៃតទៅទៀតទេ។ ឱមនុស្សឥតភ័ព្វអើយ នៅពេលដែលអ្នកអស់តម្លៃនឹងអោយគេជាន់ដើម្បីឈានទៅកាន់ចំណុចខ្ពស់ដែលជាមហិច្ឆិតារបស់គេហើយ នោះគេនឹងរកមធ្យោបាយគ្រប់បែបយ៉ាង ដើម្បីបណ្តេញអ្នកទៅអោយឆ្ងាយ។

រឿងពិតអំពីសសៃសក់ និងមនុស្ស។

យើងរស់នៅក្រោមមេឃតែមួយ

 អ្នកមានរិតតែមាន នៅពេលខំធ្វើអត់។ អ្នកក្ររិតតែអត់នៅពេលខំធ្វើមាន។ មានតែអ្នកធ្លាប់អត់ឃ្លានទេ ទើបដឹងថាសេចក្តីស្រេចឃ្លានមានទំហំប៉ុណ្ណា។

មានប្តីប្រពន្ធពីរនាក់ ដែលជាអ្នកមាន ជិះឡានទំនើប និងកូនស្រីតូចម្នាក់ បានចូលមកញាំគុយទាវ ដោយកុម្មង់គុយទាវគោកចានធំៗពីរចាន។ ទំនងជាឆ្អែតហើយ អ្នកទាំងពីរក៍បានអោយគេខ្ចប់ស៊ុប និងសាច់ដែលនៅសល់ដាក់ក្នុងថង់មួយ។ ឃើញដូច្នេះស្ត្រីអនាថាមួយរូប ក៍បានស្ទុះវឹងសំដៅមកតុមួយនោះ ប្រកបដោយខ្សែភ្នែកមានសង្ឃឹមថា អ្នកទាំងពីរនោះនឹងមានសុទ្ធាជ្រះថ្លា ប្រគល់ស៊ុបដែលនៅសល់នោះមកអោយខ្លួន និងកូនតូចដែលបីនៅនឹងដៃនោះ បានបរិភោគ។ បុរសជាប្តីប្រពន្ធនោះ ធ្វើហាក់បីដូចជាមិនដឹង មិនលឺថាមានមនុស្សពីរនាក់ទៀតកំពុងមានក្តីសង្ឃឹម លើស៊ុបនោះ។ គិតលុយហើយ អ្នកទាំងពីរក៍បានដើរយួរស៊ុបនោះឡើងឡានបាត់ទៅ ក្រោមក្រសែភ្នែកនៃការខកចិត្តរបស់ស្ត្រីអនាថារូបនោះ។

អ្នកមិនអោយទាន មិនប្រាកដថាជាមនុស្សកំណាញ់។ អ្នកដែលអោយទានក៏មិនប្រាកដថាជាមនុស្សជ្រះថ្លា។ អ្នកសុំទាន ក៏មិនប្រាកដថាជាមនុស្សអត់...

ការអោយទាន ឬមិនអោយគឺជាសទ្ធារបស់អ្នកអោយ។ គេចង់អោយក៍ដោយឬមិនចង់អោយក៍ដោយ គឺជាសិទ្ធិនិងសទ្ធារបស់គេ។ ប៉ុន្តែអ្វីដែលខ្ញុំចង់និយាយនៅពេលនេះគឺថា "We are all living under one sky" "ពួកយើងគ្រប់រូបគឺរស់នៅក្រោមមេឃតែមួយ"។

ប្រវត្តិដំបូងនៃការចូលហាត់តេក្វាន់ដូ

រម្លឹកការចូលហាត់តេក្វាន់ដូលើកដំបូង 

ខ្ញុំចាំបានថា ខ្ញុំចាប់ផ្តើមចូលចិត្តតេក្វាន់ដូគឺក្នុងអំឡុងឆ្នាំ១៩៩៦ បន្ទាប់ពីបានឃើញវាក្នុងកីឡាស៊ីហ្គេម នៅឥណ្ឌូណេស៊ី។ ខ្ញុំឃើញដូច្នោះក៏សួរលោកពុកខ្ញុំថានោះជាកីឡាអី? គាត់ក៏ប្រាប់ថាតេក្វាន់ដូ លឺដូច្នោះខ្ញុំក៏អង្គុយមើលជាមួយគាត់រហូតដល់ចប់។ ចប់ហើយ លោកពុកសួរថា អ្ហែងចង់ហាត់ទេ? បងម៉ៅអ្ហែងគ្រូតេក្វាន់ដូស្រាប់ ប៉ាអាចហៅវាមកបង្ហាត់ដល់ផ្ទះ។ ខ្ញុំក៏បានជូនដំណឹងនេះដល់មហាមិត្ត ២៨៣ អោយបានជ្រាបជាព័ត៌មាននិងដើម្បីបានហាត់ជាមួយគ្នា។ មែន!  ដូចលោកពុកប្រាប់មែន។ គឺបងជីដូនមួយខ្ញុំ បងម៉ៅ គាត់មកបង្ហាត់ដល់ផ្ទះមែន...សូមស្លេសឈុតនេះ ដើម្បីទុកនិទានថ្ងៃក្រោយ។

ខ្ញុំបានបន្តទៅហាត់នៅក្លឹបអូឡាំពិក២ គឺចុងឆ្នាំ១៩៩៧ និងរហូតដល់ឆ្នាំ១៩៩៨ ដោយខ្ញុំទទួលបានខ្សែក្រវ៉ាត់បៃតង។ ខ្ញុំក៏ជាប់បានជើងឯករង តេក្វាន់ដូ ពានរង្វាន់ជើងឯកឯកអគ្គរដ្ឋទូតកូរ៉េ លើកទី១ នៅក្នុងឆ្នាំដដែលនាខែមេសា ហើយខ្ញុំបានបន្តហាត់ជាមួយក្រុមជម្រើសជាតិជាមួយមហាមិត្ត ២៨៣ ខ្ញុំនៅក្លិបសាន់ត្រេឌីង ដែលមានទីតាំងទល់មុខការ៉ាស់សាំងតូតាល់បឹងកេងកង បានមួយរយៈខ្លី ដោយសារក្លិបជម្រើសជាតិនោះរើទៅបឹងត្របែក ដែលវាឆ្ងាយពេកសម្រាប់ពួកខ្ញុំទាំងពីរទៅហាត់ ម្លោះហើយខ្ញុំនិងមហាមិត្ត ២៨៣ ក៏ឈប់ព្រមគ្នា នៅពេលនោះមក។

ចូលកងឆ្នាំថ្មី ឆ្នាំ១៩៩៨ ខ្ញុំជួបមិត្តថ្មីជាច្រើន ក្នុងនោះមានមិត្តខ្ញុំមួយចំនួនបានស្គាល់ខ្ញុំតាមរយៈការប្រកួតតេក្វាន់ដូដែលកាលណោះមានការផ្សាយបន្តផ្ទាល់តាមទូរទសន្សន៏ អាយប៊ីស៊ី។ ហើយក៏ចេះតែលេចលឺល្ហៀងៗដល់អ្នកដទៃ រហូតដឹងដល់ឈ្មោះ ឈូក ច័ន្ទសុភក្ត្រ (អ្នកចូលចិត្តកីឡាប្រដាល់សេរីប្រាកដជាស្គាល់គាត់) ដែលកាលណោះគាត់ជាមិត្តរួមថ្នាក់របស់ខ្ញុំតាំងតែពីថ្នាក់ទី៧ ឬទី៩។ វាស្កាត់មករកខ្ញុំច្រើនដង ហើយបបួលវ៉ៃគ្នា ព្រោះកាលណោះវាហាត់ប្រដាល់សេរី ជាមួយលោក ឡុង សាលវ័ន្ត ដែលក្លឹបគាត់គឺនៅផ្លូវ ២៨៥ ក្រោយផ្ទះមហាមិត្ត ២៨៣ ខ្ញុំ។ វាបបួលខ្ញុំវ៉ៃគ្នាច្រើនដងហើយ ប៉ុន្តែខ្ញុំគ្មានចិត្តចង់វ៉ៃទេ ណាមួយមិនហ៊ានទេ ព្រោះកីឡាតេក្វាន់ដូ គឺកីឡាស្ម័គ្រចិត្តទេ មិនមែនលាយអាជីពដូចសេរី ណាមួយក្បាច់ពីរខុសគ្នាដាច់។ និយាយរួមទៅ ខ្ញុំចេះតែខ្លាចវាដែរ។ ឃើញខ្ញុំខ្លាចវា វាចេះតែមកឌឺអោយខ្ញុំវ៉ៃជាមួយ រីឯខ្ញុំចេះតែគេចរហូត...រហូតដល់ថ្ងៃមួយ ខ្ញុំភ្ញាក់ព្រឺត គឺឃើញវាវ៉ៃគ្នាជាមួយក្មេងប្រុសម្នាក់ដែលធំជាងវា គឺវាឈ្លោះគ្នារឿងហ្គេម។ ឃើញអាភក្ត្រវ៉ៃគេ ខ្ញុំក៏គិតក្នុងចិត្ត អញសំណាងហើយ ដែលមិនព្រមវ៉ៃជាមួយវា កុំអីវាវ៉ៃអញដេក។ ខ្លាចវាគឺជារឿងត្រឹមត្រូវហើយ ព្រោះមាឌវា បើទោះបីជាតូចមែន ប៉ុន្តែឡើងក្រអាញ...ហេហេ បើកាលណោះហ៊ានវ៉ៃជាមួយវា គឺដឹងតែស្ពៃមិនខាន។

អណះតមក ខ្ញុំបានចូលហាត់វិញនាឆ្នាំ២០០១ ហើយក៏ចាប់ផ្តើមមានការទទួលស្គាល់ពីគេច្រើនគួរសមក្នុងវិស័យកីឡាតេក្វាន់ដូ។ កាលណោះខ្ញុំរៀនបណ្តើរ ហាត់បណ្តើរ រហូតដល់ជិតចប់បរិញ្ញាបត្រ ក៏ស្រាប់តែមានគេបបួលខ្ញុំវ៉ៃជាមួយគេទៀតហើយ ខណៈពេលដែលខ្ញុំមិនដែលនិយាយថាខ្ញុំជាអ្នកណា ហាត់អី ប៉ុន្តែពួកគេស្គាល់តាមរយៈកាសែត ទូរទស្សន៍ (ប៉ុស្តិលេខ៩ ញឹកជាងគេ ក្នុងកម្មវិធី ជីវិតនិងកីឡា)។ វាចេះតែបបួលខ្ញុំវ៉ៃគ្នា ខ្ញុំចេះតែគេច វាចេះតែឌឺ បញ្ឈឺខ្ញុំគ្រប់បែបយ៉ាង។ វាតែងតែដៀមដាមខ្ញុំថា ខ្ញុំមិនហ៊ានវ៉ៃជាមួយវា ដោយសារខ្ញុំខ្លាចវា។ ពិតមែនហើយ កាលណោះខ្ញុំពិតជាមិនហ៊ានមែន ពិតជាខ្លាចវាមែន ខ្លាចជ្រុលដៃវ៉ៃវាងាប់ ដែលអាចអោយខ្ញុំជាប់គុកដោយសារវា។

ជាមួយលោកគ្រូខ្ញុំ លោកគ្រូ សក្ខិដា

- លេខ២ ពាន់រង្វាន់ស្ថានទូតកូរ៉េលើកទី១ ឆ្នាំ១៩៩៨ - បាត់រូប និងវីដេអូអស់ហើយ

ជើងឯកជាតិ ខែវិច្ឆិកា ឆ្នាំ២០០១ គីឡូ ៦២-៦៧

លេខ៣ ពានរង្វាន់សម្តេច ហ៊ុន សែន ខែមេសា ឆ្នាំ២០០៤

ជើងឯកជាតិ ខែតុលា ឆ្នាំ២០០២

ជើងឯកជាតិ ទំនងជាខែកក្កដា ឆ្នាំ២០០៣

- លេខ៣ ពានរង្វាន់ Mission Cup ខែឧសភា ឆ្នាំ២០០៥ 

- លេខ១ វិញ្ញាសារ Team Poomsae ពានរង្វាន់ Mission Cup

- លេខ២ ជើងឯកជាតិ ឆ្នាំ២០០៥(ុុ

តើស្នេហាជាអ្វី?

 

មាននារីវ័យក្មេងដ៏ស្រស់ស្អាតមួយរូបស្កាត់មកជួបខ្ញុំ ដើម្បីសួរខ្ញុំមួយសំណួរ។ នាងសួរខ្ញុំថា "តើស្នេហាជាអ្វី" ខ្ញុំបានញញឹម ហើយនិយាយទាំងគ្រវីក្បាលហួសចិត្តថា "ខ្ញុំពិតជាមិនយល់ថាអ្វីទៅជាស្នេហាទេ សូមកុំមកសួរខ្ញុំអី"។ នាងក៏តបថា "ប៉ុន្តែគេគ្រប់គ្នានិយាយថា បងគឺជាអ្នកឯកទេសខាងស្នេហា"។ ខ្ញុំបានតបនឹងចម្លើយរបស់នាង ហើយដើរចេញ..."ខុសហើយ ខ្ញុំជាអ្នកឯកទេសកាត់ចិត្តពីរឿងស្នេហាទេ!"

នាងបានឈរធ្មឹង ដោយសម្លឹងទាំងភ្នែករលីងរលោង មើលដំណើរដើរចេញរបស់ខ្ញុំទាំងមិនងាកក្រោយ!

រលាកសន្លាក់

 

វិបត្តិបញ្ហារលាកសន្លាក់ឆ្អឹង(Gout arthritis) បង្កើតនូវការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំងគ្រប់ពេលវេលាយ៉ាងវេទនាដែលពិបាកនឹងទ្រាំទ្រជាពិសេសនៅពេលយប់ ធ្វើឲ្យយើងគេងមិនលក់ដោយសារពិបាកដាក់ជើងឈឺឲ្យស្រួលបួលអន់ឈឺចាប់ក៏ដូចគ្នានឹងការពិបាកដើរជាន់ដីឬដើរចេញពីគ្រែទៅបន្ទារបង់ទោះបីដើរនឹងឈើច្រត់ក៏ត្រូវតែលើកជើងឈឺសំយ៉ុងខ្ពស់ផុតពីដីឬក្តារផ្ទះដែរ ធ្វើឲ្យយើងមិនអាចធ្វើកិច្ចការអ្វីឡើយក្រៅពីសំរាកមួយកន្លែងលើកៅអីឬគ្រែហើយកល់ជើងឈឺឲ្យខ្ពស់ជាងកំពស់បេះដូងពេលគេងលើគ្រែ

អាស្រ័យហេតុនេះយើងគួរតែជៀសវៀងនិងការពារមិនឲ្យជម្ងឺនេះកើតមានបាន 

វិធីការពារគឺត្រូវជៀសវៀងបរិភោគម្ហូបប្រភេទដូចជាត្រីនិងគ្រុំសមុទ្រដូចជាត្រីអិនឆូវី(anchovies), សាឌិន(sadin), ម៉ាការ៉ែល(macharel), ច្រៅ(trout), ស្កាឡុប(scallop), គ្រុំខ្មៅ(mussels) សាច់សត្វពណ៌ក្រហម(red meat) មាន ជាអាទិ៖សាច់គោ(beef),សាច់ជ្រូក(pork),សាច់ចៀម(lamb)និងគ្រឿងក្នុងសត្វដូចជាថ្លើមនិងខួរក្បាលនៃសត្វទាំងនោះដែលសម្បូរដោយសារធាតុម៉្យាងហៅថាព្យួរីន(purines)ដែលខ្លួនមនុស្សអាចយកទៅបង្កើតជាសារធាតុរ៉ែម៉្យាងហៅថាយួរិកអាសុិត(uric acid)ហើយសារធាតុនេះមានចំនួនច្រើនលើសលប់ពាសពេញក្នុងឈាម តម្រងទឹកនោមដែលនឹងអាចបណ្តាលឲ្យកើតមានគ្រួស(kidney stones)ស្ទះការបង្កើតឬបង្ហូរទឹកនោមដែលបង្កើតឲ្យមានការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំងនិងជាពិសេសយួរិកអាសុីតនោះផ្តុំគ្នានៅក្នុងសន្លាក់ឆ្អឹងច្រើនកន្លែងដូចជាម្រាមជើងនិងម្រាមដៃ, កែងដៃ, កជើង, កដៃ, ជង្គង់ដែលបណ្តាលឲ្យរលាកនិងមានការឈឺចាប់យ៉ាងខ្លាំង មិនអាចប៉ះពាល់បាន, ហើម, មានកំដៅហើយស្បែកមានពណ៌ក្រហម ពិបាកធ្វើចលនានៅត្រង់កន្លែងនោះ 

ក្រៅពីចំណីអាហារ យើងគប្បីជៀសវាងពិសារទឹកសូដាផ្អែម(sweet drinks)ដែលមានដាក់សារធាតុស្ករម៉្យាងហៅថាហ្រ្វូកតូសសុីរ៉ុប(fructose syrup) និងបើអាចជៀសវាងឬកាត់បន្ថយស្រាខ្លាំង(hard liquor)និងស្រាប៊ៀ(beer) ដោយហេតុថាស្រា-ប៊ៀទាំងនោះធ្វើឲ្យរាំងស្ទះការបញ្ចេញចោលសារធាតុយួរិកអាសុីតលើសលុបនោះចេញពីក្នុងខ្លួនយើងដើម្បីការពារការកើតមានវិបត្តិបញ្ហារលាកសន្លាក់ឆ្អឹង(gout arthritis)បានជាស្ថាពរ ម៉្យាងវិញទៀត វិបត្តិបញ្ហានេះនឹងបន្សល់ទុកនូវការខូចទ្រង់ទ្រាយឆ្អឹងដែលឡើងពកក្រម៉ែងខុសប្លែកពីធម្មតាទៀតផង 

ជាពិសេសយើងគួរផ្តោតលើការជួយបញ្ចេញចោលសារធាតុយួរិកអាសុីតនិងសារធាតុពុលផ្សេងៗជាច្រើនទៀតពីក្នុងខ្លួនដោយពិសារទឹកឲ្យបានច្រើនហើយញឹកញាប់ជារៀងរាល់ថ្ងៃ

ចំពោះអ្នកដែលកំពុងកើតមានវិបត្តិបញ្ហារលាកសន្លាក់ឆ្អឹងនេះ ត្រូវរកថ្នាំពេទ្យលេបបំបាត់ការឈឺចាប់, កល់កន្លែងឈឺឲ្យខ្ពស់ជាងបេះដូង, ស្អំទឹកកកលាយទឹកលើជើងហើម​ឬត្រាំជើងហើមក្នុងទឹកត្រជាក់មានទឹកកពេលម្តងឲ្យបាន២០នាទីដើម្បីសម្រកហើម ពិសារទឹកដោះគោឆៅហៅថាស្គីមមៀល(skim milk)ដែលជួយបញ្ចុះយួរិកអាសុីត ពិសារផ្លែឈើដូចជា ឆែរុី(cheery), ផ្លែម្នាស់, ផ្លែទំពាំងបាយជូរក្រហម, ផ្លែក្រូចជាដើមដែកសម្បូរវីតាមីនសេ(vitamin C)ដែលទ្រទ្រង់ប្រព័ន្ធការពារខ្លួន(immune system)និងសារធាតុការពាររលាកទូទៅក្នុងខ្លួន(anti-inflammatory properties)និង ជាពិសេសពិសារទឹកឲ្យបានច្រើនញឹកញាប់មុនពេលគេង គប្បីឲ្យវិជ្ជបណ្ឌិតពិនិត្យវិបត្តិបញ្ហានិងបានទទួលថ្នាំព្យាបាលនឹងការណែនាំថែមទៀតផង

ប្រភព៖ លោក Ravuth Kret

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0xP5j5CpoRADnhYn4MKwyJiqioCzpGNbEMVVCeMC5ByBLmU7XSQUy4EH1p6JSRAtWl&id=100051596294833

ផាមួងកទា

 

នៅឃុំមួយនាស្រុកសំរោងទង ខេត្តកំពង់ស្ពឺ ដែលមានប្រទល់កៀកនឹងព្រំប្រទល់ស្រុកអង្គស្នួលខេត្តកណ្តាល មេភូមិសម បានចូលមកផ្ទះមីងនួន ហើយស្រែកប្រាប់ថា៖

មេភូមិសម - ប្អូននួន អឺយ ខ្ញុំសូមប្រាប់ប្អូននួនថា ថ្ងៃចូលឆ្នាំថ្មី ២០២០ នេះ ភូមិយើងនឹងមានរៀបចំកម្មវិធីបុណ្យប្រពៃណីចូលឆ្នាំ នៅឯវត្តក្នុងឃុំយើងហ្នឹងឯង។ អ្នកនួនឯង កុំភ្លេចចូលរួមផងណា ហើយប្រាប់កូនស្រីអ្នកនួន អោយចូលរួមនឹងគេទៅ ដើម្បីអោយគ្នាស្គាល់ប្រពៃណីខ្មែរនឹងគេ។

មីងនួន - ចា៎ អរគុណហើយពូសម។ ចាំខ្ញុំចូលរួម ហើយនឹងប្រាប់រ៉ូហ្សា អោយចូលរួមជាមួយដែរ ប៉ុន្តែមិនដឹងជាគ្នាទៅឬក៏អត់ទេ ព្រោះក្មេងជំនាន់នេះ វាមិនចូលចិត្តពិធីអស់ហ្នឹងទេ។ ណ្ហើយចុះសាកបញ្ចុះបញ្ចូលគ្នាសិន ព្រោះខ្ញុំក៏ចង់អោយកូនស្គាល់នូវអ្វីដែលហៅថាប្រពៃណីខ្មែរយើងដែរ។

មេភូមិសម - អញ្ចឹងល្អហើយអ្នក។ និយាយអញ្ចឹង ខ្ញុំគិតលាអ្នកទៅវិញហើយ ដើម្បីទៅប្រាប់ផ្ទះផ្សេងទៀត។

មីងនួន - ចា៎ អរគុណពូ!

បន្ទាប់ពីពូសម ចេញបាត់ទៅ មីងនួន ក៏បានចូលមកផ្ទះវិញ រួចដើរឆ្ពោះសំដៅទៅក្រោមគ្រែនដោយទាញហិបមួយចេញមក ព្រមទាំងបបោស និងជូតដីដែលប្រឡាក់លើហឹបនោះផងដែរ។ ជូតស្អាតហើយ មីងនួន ក៏បើកកេសនោះ ព្រមទាំងទាញយកនូវផាមួងកទា ព័ណ៌ស្វាយ ព្រមទាំងអាវប៉ាក់ព័ណ៌ស ឡើងមកមើលទាំងទឹកមុខញញឹមនឹកឃើញដល់អតីតកាល ដែលកាលណោះ មីងនួន ទើបមានអាយុ១៩ឆ្នាំ ជាឆ្នាំដែលត្រូវប្រឡងបាក់ឌុប ហើយឆ្នាំនោះនាខែចែត្ររដូវចូលឆ្នាំ វិទ្យាល័យសំរោងទង មានកម្មវិធីរៀបចំកម្មវិធីចូលរួមអបអរចូលឆ្នាំថ្មី មួយថ្ងៃមុនថ្ងៃវ៉ាកង។ ថ្ងៃនោះមីងនួន ស្លៀកផាមួងកទា ព្រមទាំងណាក់អាវប៉ាក់ព័ណ៌ស។ ដោយសារតែផាមួងកទានោះហើយ ទើបធ្វើអោយមីងនួន ជួបនឹងឪពុករ៉ូហ្សា...

ដើរចូលមកដល់ក្នុងផ្ទះ រ៉ូហ្សាក្នុងវ័យ១៨ឆ្នាំ ពាក់ខោខូវប៊យជើងរហែក អមជាមួយនឹងអាវយឺតសមខើចចេញក្បាលពោះ ព្រមទាំងមានសក់ហាយឡាយ ក៏បានឃើញម្តាយរបស់ខ្លួនកនកំពុងអង្គុយញញឹមម្នាក់ឯង...នាងក៏និយាយទៅកាន់ម្តាយ៖

រ៉ូហ្សា - ម៉ែ! ម៉ែកើតអីអត់ទេ? ម៉េចបានជាអង្គុយញញឹមម្នាក់៉ងអញ្ចឹង? ហើយនោះសំពត់ស្អីគេនឹងម៉ែ?

មីងនួន - អឺ រ៉ូហ្សាកូន ម៉ែមានកើតអីឯណា ម៉ែគ្រាន់តែនឹកឃើញកាលពីជួបប៉ារ៉ូហ្សាថ្ងៃដំបូងហ្នឹងណា។ ហើយនេះគេហៅថាផាមួងកទា។ កូនដឹងទេ ដោយសារតែវានេះហើយ ទើបម៉ែបានជួបប៉ាកូនឯង គឺជួបនៅឯសាលាក្នុងកម្មវិធីអបអរសាទរបុណ្យចូលឆ្នាំថ្មី នៅឯវិទ្យាល័យសំរោងទងហ្នឹងឯង។ 

រ៉ូហ្សា - ដឹងស្អីទេម៉ែ ចាស់ៗហើយ នៅសង់ទីម៉ង់អីទៀតទេ។ ហើយនិយាយអញ្ចឹង ម៉ែយកផាមួងនោះមកធ្វើអី?

មីងនួន - ម៉ែយកវាមកអោយកូនហ្នឹងណា!

រ៉ូហ្សា - អោយខ្ញុំ? អោយខ្ញុំធ្វើអី? ខ្ញុំមិនយកទេ! ហួសសម័យហើយ។ ឆ្នាំ២០២០ ហើយនៅស្លៀកវាទៀត?

មីងនួន - ទេកូន! វាអត់ហួសសម័យទេ។ នេះជាសំពត់ប្រពៃណីខ្មែរ ហើយគេក៏មិនចេះតែស្លៀកផ្តេសផ្តាស់ដែរ។ គេស្លៀកវាតែក្នុងកម្មវិធីសំខាន់ៗដូចជា ទៅវត្ត ឬកម្មវិធីមង្គលនានាតែប៉ុណ្ណោះ។ ម៉ែចាស់ហើយ ម៉ែស្លៀកវាលែងបានហើយ ម្លោះហើយម៉ែក៏ចង់អោយកូនស្លៀកវា។ ម៉ែចង់អោយកូនស្លៀកវាចូលរួមក្នុងកម្មវិធីបុណ្យអបអរចូលឆ្នាំថ្មី នៅវត្តក្នុងឃុំយើងហ្នឹងណា។

រ៉ូហ្សា - ងាប់ហើយម៉ែ ស្លៀកវាអញ្ចឹងខ្មាស់គេស្លាប់ហើយ ក្មេងៗគេមិនស្លៀកអញ្ចឹងទេ ខ្ញុំមិនស្លៀកទេម៉ែ ខ្មាស់គេណាស់។

មីងនួន - មានអីកូន គេស្លៀកវាគ្រប់តែគ្នាហ្នឹង ទាំងក្មេង ទាំងចាស់ គេស្លៀកទៅវត្ត។ ហើយក្នុងឆ្នាំនេះ មេភូមិយើងលើកទឹកចិត្តអោយក្មេងៗវ័យប៉ុនកូនឯងចូលរួមក្នុងកម្មវិធីនៅវត្ត ដោយចង់អោយពួកគេស្លៀកពាក់ប្រពៃណីខ្មែរ ប្រយោជន៏ចូលរួមការពារប្រពៃណីខ្មែរយើងផងដែរ។

រ៉ូហ្សា - ខ្ញុំមិនស្លៀកទេម៉ែ ដូចមិនទម្លាប់សោះ អាផាមួងនិងអាវប៉ាក់នោះ។ ស្លៀកខោខូវប៊យ និងអាវយឺត ស្រួលសឹងអី។

មីងនួន - អើ មិនអីទេកូន បើកូនមិនស្លៀកក៏ហីទៅចុះ ប៉ុន្តែនេះម៉ែអោយកូន កូនយកទៅទុកក្នុងទូកូនចុះ។ 

ថាហើយ មីងនួនក៏ហុចផាមួងនិងអាវប៉ាក់ទៅអោយរ៉ូហ្សា។ ហើយរ៉ូហ្សាក៏យកវាទៅទុកក្នុងទូបាត់ទៅ។

------ថ្ងៃចូលឆ្នាំក៏ចូលមកដល់

មីងនួន - រ៉ូហ្សាកូន កូនរួចឬនៅ? ម៉ែចាំនៅខាងក្រៅ។

រ៉ូហ្សា - ចា៎ ម៉ែ រួចហើយ។

រ៉ូហ្សា ដើរចេញមក ក៏ធ្វើអោយមីងនួន ស្រឡាំងកាំង។ រ៉ូហ្សូ នៅក្នុងឈុតផាមួងកទា និងអាវប៉ាក់ព័ណ៌ស គឺមានរូបរាងនិងមុខមាត់ដូចបេះបិទនឹងមីងនួនកាលពីមីងនួន ស្លៀកពាក់វានាថ្ងៃចូលរួមកម្មវិធីបុណ្យចូលឆ្នាំកាលពី២០ឆ្នាំមុន។

រ៉ូហ្សា - ម៉ែ មើលទៅម៉េចមិនដឹងទេ ដូចមិនសូវស្និទសោះ។ អៀនៗ ម៉េចទេ ម៉ែ?

មីងនួន និយាយទំងញញឹមថា៖

មីងនួន - ទេកូន! រ៉ូហ្សាកូនម៉ែ ស្រស់ស្អាតណាស់។ កូនម៉ែពិតជាសក្តិសមជានារីខ្មែរមែន។

រ៉ូហ្សា - មិនដឹងជាស្អីទេ ម៉ែ!

រ៉ូហ្សាតបទៅកាន់ម្តាយទាំងមុខអឹមអៀន...

មីងនួន - តោះកូន យើងចេញដំណើរទៅ។

ថាហើយ រ៉ូហ្សា ក៏ចេញម៉ូតូ Scoopy ព័ណ៌ ស សេរ៊ីឆ្នាំ២០១៩ ឌុបមីងនួន ទៅវត្ត ក្រោមក៏ឈរសម្លក់សម្លឹងមើលពីកម្លោះក្នុងភូមិយ៉ាងច្រើន នៅពេលដែលឃើញរ៉ូហ្សាក្នុងឈុត ផាមួងកទា...