ឪសថការីស្អាត

ថ្ងៃទី៧ ខែធ្នូ ឆ្នាំ២០២២ 

ម្នីម្នារូតរះអូសម៉ូតូចេញពីអូហ្វីសសម្តៅមកផ្ទះ។ តាមផ្លូវចេះតែសម្លឹងមើលឱសថស្ថាន ប៉ុន្តែមិនមានសោះ ព្រោះម៉ោងជាង១០យប់ហើយ ឱសថស្ថានតាមផ្លូវបិទអស់ហើយ។ ជិះមកដល់មុខពេទ្យរុស្សីក្នុងក្តីរំពឹងថា នឹងបានជួបបុប្ផាមួយទងដែលរីកក្នុងឱសថស្ថាននោះ ក៏ប្រែជារលាយដូចអំបិលត្រូវទឹក។ ឱសថស្ថានមួយជួរនោះបិទអស់ហើយ ហើយខ្ញុំក៏ត្រូវអស់សង្ឃឹមសាជាថ្មី ត្បិតអី ក្អកចង់ធ្លាក់សួត បំពង់កស្ទើរតែរហែកជាពីរទៅហើយ ហើយបើមិនបានថ្នាំលេបយប់នេះ តើខ្ញុំនឹងទៅជាយ៉ាងណា? ក្តីសង្ឃឹមខ្ញុំចាប់កើតមានឡើងវិញពេលជិះមកដល់មុខមជ្ឈមណ្ឌលជាតិផ្តល់ឈាម។ ឱសថស្ថាន៣ កំពុងបើកទទួលភ្ញៀវតើ។ អីយ៉ា ផ្ទះកណ្តាលគេ មានស្រីស្អាតពាក់អាវខ្មៅ កំពុងផ្សំថ្នាំអោយភ្ញៀវ។ ចូលទៅសិន។ ឈប់ម៉ូតូ វ៉ៃជន្ទល់រួច ខ្ញុំក៏ធ្វើដំណើរដើរចូលទៅទាំងរូបរាងសង្ហា-ខោខូវប៊យ តឺនុយនឹងអាវយឺតរឹបរាង ស្បែកជើងប៉ាតាខៀវ- រីឯដំណើរវិញធ្វើអោយនារីទាំងពួងភ្លឹកភ្លាំងស្មារតី។

ចូលទៅកៀក...លោកអឺយពិតជាស្អាតមែន ស្អាតជាងអ្នកគ្រូពេទ្យពាក់អាវលឿងដែលខ្ញុំជួបកាលពីបីឆ្នាំមុនទៀត។ ក្នុងឈុតខូវប៊យរឹប ជើងកំប៉ុង អាវយឺតរឹបរាងដៃខ្លីព័ណ៌ខ្មៅខើចចេញក្បាលពោះ សាច់សខ្ចីធម្មជាតិ សក់វែងដល់ចង្កេះ ភ្នែកមុតថ្លាធំៗសមនឹងវែនតាសមូល ច្រមុះតូចស្រួច បបូរមាត់ក្រាស់ក្រហមថ្លា សម្លេងគ្រលៗដូចប្រុស...អូហូ នាងពិតជាស្រស់ស្អាតមែន។ ចូលផ្ទះមួយនេះពិតជាមិនខុសមែន។ កំពុងស្លុង ស្រាប់តែមីងម្នាក់ (គាត់ក្មេងទេ អាយុបែបប្អូនខ្ញុំផង ប៉ុន្តែហៅអញ្ចឹងទៅសមនឹងគាត់បំផុតហើយ) សក់វែង មុខជាំ ចិញ្ចើមសាក់បែបស្លុយ ភ្នែកព្រឹមៗ សម្លេងពិរោះពិសារ បានសួរខ្ញុំក្នុងទឹកមុខប្រឹមប្រិយ។ ខ្ញុំតបបណ្តើរ អូសក្រឡាចាំនិយាយជាមួយគ្រូពេទ្យក្មេងបណ្តើរ ព្រោះគោលដៅខ្ញុំ អ្នកគ្រូពេទ្យក្មេងទេ។

អ្នកគ្រូពេទ្យ ងាកមកសួរខ្ញុំទាំងសម្លេងគ្រលៗ ពូឈឺអី? ខ្ញុំតបតាមរបៀបទិនហ្វីថា ពូក្អក ឡើងរង្គើរក្បាល ឈឺដល់ពោះ និងចុកដល់បេះដូង...នាងថា មិនដែលទេ គ្មានអ្នកណាអញ្ចឹងទេ ពូឯងចេះតែថាហ្មង។ ខ្ញុំតបថា មែនណា ពីរមុខនោះ ឈឺយូរហើយ ចំណែកបេះដូង ទើបនឹងឈឺទេ ចាប់ផ្តើមឈឺពេលឃើញអ្នកគ្រូពេទ្យ ដោយសារវាលោតឌុកដាក់ៗ ញាប់ៗ ខ្លាំងៗ...បើមិនជឿអ្នកគ្រូពេទ្យស្ទាបមើលទៅ។ លឺដូច្នោះ ថ្ពាល់នាងក៏ចាប់ផ្តើមក្រហម នាងសើច និងញញឹមលក្ខណៈអឹមអៀន ដែលគេហៅអៀនខ្វាច់។ នាងផ្សំថ្នាំអោយខ្ញុំបណ្តើរ ក៏និយាយប្រាប់ខ្ញុំបណ្តើរ។ ថ្នាំងនេះព្យាបាលក្អក នេះកាត់ស្លេស នេះព្យាបាលបំពង់ក ហើយនឹងព្យាបាលបេះដូងពូដែលឈឺ។ ខ្ញុំរាប់ទៅឃើញតែ៣មុខ ក៏សួរថា ចុះមួយទៀតនៅណា? អត់ឃើញអាព្យាបាលបេះដូងផង? នាងថា ពូមករាល់ថ្ងៃមក បេះដូងពូលែងឈឺហើយ....

ជណ្តើរយន្ត

 ជណ្តើរយន្ត!

មិត្តខ្ញុំធ្លាប់ប្រាប់ខ្ញុំថា នៅទីណាក៏ដោយ ពេលយប់ នៅម្នាក់ឯង ហាមជិះជណ្តើរយន្ត ព្រោះអាចនឹងមានហេតុភេទកើតឡើងចៃដន្យណាមួយចំពោះយើង។ រឿងនេះបានកើតឡើងចំពោះខ្ញុំ។

រម្លឹករឿងរ៉ាវប្រមាណជា ឆ្នាំ២០១៣ ជារឿងដែលបានកើតឡើងនៅក្នុង office ចាស់ខ្ញុំ គឺគ្រឹះស្ថានមីក្រូហិរញ្ញវត្ថុអេអឹមខេ ស្នាក់ការកណ្តាល នៅជាន់ទី៥។ ហេតុការណ៏ថ្ងៃនោះ គឺធ្វើអោយខ្ញុំចងចាំមិនភ្លេចទេ។ ដោយហេតុថាថ្ងៃនោះគឺជាថ្ងៃដែលខ្ញុំរវល់ត្រៀមបង្ហាញរបាយការណ៏ ម្លោះហើយខ្ញុំត្រូវនៅបន្តការងាររបស់ខ្ញុំតែម្នាក់ឯងរហូតដល់ម៉ោងជាង៧យប់។ សំណាងដែរដែលខ្ញុំត្រៀមអាហារសម្រន់មកទុកញាំរហូតអាចអោយខ្ញុំបន្តការងាររហូតដល់ថ្មើរនោះបាន។

ក្នុងស្ថានភាពស្ងាត់ជ្រងំ និងបើកភ្លើងត្រឹមតែមួយជួរខាងខ្ញុំ ខ្ញុំក៏ម្នីម្នារៀបចំខ្លួននិងឥវ៉ាន់ចេញទៅផ្ទះវិញ ទាំងមានអារម្មណ៍ហាក់បីដូចជាស្រៀវ និងព្រឺឆ្អឹងខ្នងចម្លែកខុសពីធម្មតា។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំព្យាយាមច្រៀងបន្លប់តាមបទភ្លេង ដែលខ្ញុំចាក់ពីទូរស័ព្ទដោយបើក loud speaker ហើយកែវភ្នែកខ្ញុំម្តងម្កាលក្រឡេកទៅទ្វាចូលដែលងងឹតឈឹង ខុសពីថ្ងៃធម្មតា ដែលភ្លើងត្រង់មាត់ទ្វាចូលនោះតែងតែបើកចោល។ ទិដ្ឋភាពនោះញ៉ាំងអោយអារម្មណ៍ខ្ញុំអណ្តែតអណ្តូង រវើរវាយគិតដល់ហេតុការណ៍ផ្សេងៗដែលខ្ញុំតែងតែខ្លាច។ គិតវាប៉ុណ្ណឹងសោះ វាបានធ្វើអោយខ្ញុំព្រឺសម្បុរបាត់ទៅហើយ។ ឥវ៉ាន់បានរៀបចំរួចរាល់ ខ្ញុំក៏ដើរតម្រង់ទៅកាន់ទ្វារចេញដែលធ្វើពីកញ្ចក់ និងនៅជិតនោះមានកុងតាក់បិទភ្លើងជាន់។ យប់នោះពិតជាងងឹតខុសប្លែកពីធម្មតា ត្បិតជាន់លើខ្ញុំ ជាន់ក្រោមខ្ញុំមួយជាន់ក៏បិទភ្លើងអស់ ដែលបញ្ជាក់ថា ទាំងបីជាន់នោះ ខ្ញុំនៅម្នាក់ឯង។ គ្រាន់តែបិទភ្លើងភ្លាម សម្បុរខ្ញុំក៏ចាប់ផ្តើមព្រឺខ្ញាកម្តងទៀត ហើយខ្ញុំក៏ចុចកុងតាក់បើកទ្វាចេញទៅរកជណ្តើរយន្តដោយមិនទាំងខ្ចីមើលក្រោយ។

ដល់មុខជណ្តើរយន្ត កាន់តែងងឹត ខ្ញុំរឹតតែមិនហ៊ានសម្លឹងទម្លុះចូលបន្ទប់ធ្វើការនោះទេ ព្រោះខ្ញុំជាមនុស្សខ្លាចខ្មោចណាស់។ ខ្ញុំក៏ប្រញាប់ចុចប៊ូតុងចុះទៅក្រោម។ ជណ្តើរយន្តក៏បញ្ជូនសញ្ញាចុះពីជាន់ទី៧មក។ ខ្ញុំប្លែកក្នុងចិត្តខ្លាំងថា ថ្មើរណេះទៅហើយ តើមានអ្នកណាទៅជាន់លើទៀត? គិតដូច្នោះអារម្មណ៍ខ្ញុំកាន់តែច្របូកច្របល់ ដោយនឹកដល់សម្តីមិត្តភក្តិខ្ញុំប្រាប់ថា ពេលយប់ចុះម្នាក់ឯង សូមកុំចុះតាមជណ្តើរយន្ត ព្រោះខ្លាចដាច់ភ្លើងឬជាប់ក្នុងជណ្តើរយន្ត។ យ៉ាងណាក៏ដោយក៏ខ្ញុំខំតាំងចិត្តថាមិនអីទេ យ៉ាងណាមនុស្សល្អក៏គង់មានអ្នកជួយថែរក្សា។ ជណ្តើរយន្តក៏ចុះមកដល់ជាន់ខ្ញុំ ក៏ស្រាប់តែលឺសូរភឹប ដូចស្អីប៉ះនៅកញ្ចក់ក្រោយឈៀងខាងឆ្វេងដៃខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏ក្រឡេកមើលទៅឆ្វេងខាងក្រោយខ្នងខ្ញុំដោយងាកតាមប្រឡោះស្មាដោយឃើញសត្វចង្រឹតដូងហោះពីរបីនៅជិតនោះ។ ខ្ញុំក៏ងាកមកជណ្តើរយន្ត ដែលទ្វាជណ្តើរយន្តនោះបានបើកល្មម។ វាបានបានធ្វើអោយខ្ញុំប៉ះសក់ជ្រោង និងព្រឺសម្បុរពេញទាំងខ្លួនដោយខ្ញុំបានភ្ញាក់នឹងរូបខ្លួនឯងនៅក្នុងកញ្ចក់ជណ្តើរយន្តនោះ។

អ្នកលក់ថ្នាំពេទ្យ

 ថ្ងៃទី២៤ ខែមករា ឆ្នាំ២០២១

ចេញពីដើរហាត់ប្រាណនិងវ៉ៃសីរួចមក ខ្ញុំក៏ធ្វើដំណើរត្រឡប់មកផ្ទះវិញ ហើយឈៀងចូលទិញថ្នាំផ្តាសាយ ត្បិតខ្ញុំទ្រាំមិនបាន។ ក៏បត់ចូលឪសថស្ថានដ៏ស្រស់ស្អាត មានស្តង់ដារមួយនៅចំមន្ទីរពេទ្យរុស្ស៊ី។ ក្នុងឧសថស្ថាននោះ គ្មានមនុស្សសោះ ខ្ញុំក៏ស្រែកហៅពីរបីម៉ាត់ ក៏ស្រាប់តែលេចចេញនូវនារីវ័យក្មេងដ៏ស្រស់សោភាម្នាក់ ក្នុងឈុតខោខូវប៊យ អាវយឺតព័ណលឿងវាលក សក់ខ្លី ភ្នែកធំៗ ច្រមុះស្រួចនបបូរមាត់ស្តើងក្រហមស្រស់...នាងបានចាប់ផ្តើមសួរសំណួរខ្ញុំថា បងត្រូវការអី? ខ្ញុំមិនបានតបតនឹងនាងទេ ព្រោះត្បិតអី ខ្ញុំបានភ័ន្តភាំង ហាមាត់ស្តីមិនរួចដោយសារសម្រស់ដ៏ផូផង់របស់នាង។ នាងបញ្ជាក់ខ្ញុំម្តងទៀត ក្នុងសម្លេងលឺជាងមុនដើម្បីដាស់តឿនខ្ញុំ។ ខ្ញុំក៏ប្រាប់ថា ខ្ញុំផ្តាសាយ ឈឺក និយាយក្ងួរៗ ពីរថ្ងៃហើយ។ នាងក៏សួរបញ្ជាក់ខ្ញុំថា បងយកប៉ុន្មានថ្ងៃ? ខ្ញុំតបថា អូនគិតមើលថាអ្នកជំងឺដូចបងគួរលេបប៉ុន្មានថ្ងៃ។ នាងងាមុកចេញញញឹមរាងអៀដោយសារវោហាស័ព្ទដ៏ផ្អែមដូចស្កររបស់ខ្ញុំ អមដោយក្រសែភ្នែកដែលសម្លឹងនាងយ៉ាងមុត។ នាងក៏ផ្សំថ្នាំអោយខ្ញុំ ហើយយកវាមកអោយខ្ញុំដោយសម្លឹងមើលមកភ្នែកខ្ញុំដោយកែវភ្នែកភ្លឺថ្លា ហើយនិយាយយ៉ាងពីរោះថា ថ្នាំនេះលេបមួយថ្ងៃបីដង ហើយលេប២ថ្ងៃ។ ខ្ញុំញញឹមហើយក៏លានាងចេញទៅ ក៏ស្រាប់តែនាងហៅ បង! ខ្ញុំងាកមកក្រោយវិញ ញញឹមដាក់នាងយ៉ាងស្រស់។ នាងតបថា បងភ្លេចអោយលុយហើយ ៨០០០រៀល។ ឆ្លៀតឱកាសនោះខ្ញុំក៏បានផ្តោះផ្តងសួរនាងនូវសំនួរមួយចំនួនទៀត ហើយក៏បានដឹងថា នាងទើបតែអាយុ១៩ឆ្នាំ ហើយមិនដែលរៀនពេទ្យទេ។

សំនួរសួរថា៖ តើខ្ញុំគួរលេបថ្នាំនេះឬទេ? ហេតុអ្វី?

#អច្ឆរិយៈ

ទីខ្ពស់

 ឡើងទៅកាន់ទីខ្ពស់ គឺវាលំបាកណាស់ទៅហើយ ហើយវារិតតែលំបាកទៅទៀត នៅពេលដែលត្រូវឈរនៅទីនោះអោយកាន់តែយូរ។

ផ្លូវឈ្មោះទៅកាន់ក្តីសុខ

 ខ្ញុំចង់បានក្តីសុខ ខ្ញុំចង់បានក្តីសុខ! តើយើងនឹងអាចទទួលបានក្តីសុខដោយរបៀបណា បើសិនជាយើងកំពុងតែរត់តាមរកសេចក្តីសុខ? តើយើងអាចនឹងចាប់ស្រមោលបានដោយរបៀបណា បើយើងកំពុងតែរត់ដេញចាប់ស្រមោលនោះ? តើយើងអាចនឹងឃើញសម្រស់កាំជ្រួចដ៏ស្រស់ស្អាតដោយរបៀបណា បើយើងកំពុងតែថតកាំជ្រួចនោះ?

សុខមិនអាចនឹងកើតឡើងដោយការបួងសម្រូងនោះទេ សុខអាចនឹងកើតបាន ល្គឹកណាយើងលះបង់ "ខ្ញុំ" និង "ចង់បាន" នោះយើងនឹងសល់តែសុខ។

ឈប់រត់ដេញចាប់ស្រមោល ឈប់ស្ងៀុម ស្រមោលនឹងឈប់ស្ងៀមដូចយើងដែរ។ បកក្រោយ ស្រមោលនោះនឹងរត់តាមយើងវិញ។

គ្រប់យ៉ាងដែលកើតហើយរមែងរលត់ទៅវិញ។ ខណៈដែលជាទីរីករាយ ខណៈដែលជាទីសុខ វាក៏នឹងរលត់ទៅវិញដូចគ្នា ម្លោះហើយសូមរីករាយជាមួយនឹងពន្លឺដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់កាំជ្រួចតាមរយះវិញ្ញាណទាំហ៥របស់យើង ជាជាងអោយវារលត់ទៅបាត់ដោយបន្សល់ត្រឹមតែរូបភាព និងវីដេអូ...។

រីករាយនូវខណៈល្អៗដែលកើតឡើងចំពោះយើង ព្រោះវានឹងមិនកើតឡើងមកម្តងទៀតឡើយ។

ធ្វើបុណ្យ

 ការធ្វើបុណ្យ៖

វេលាព្រឹកថ្ងៃសៅរ៏ នៅហាងគុយទាវប្រហិតសាច់ជ្រូកផ្សារចាស់ ស្ត្រីវ័យកណ្តាលម្នាក់កំពុងរអ៊ូតែម្នាក់ឯង៖

- ស្ត្រី៖ ថ្មើរណេះទៅហើយ លោកនិមន្តមកបានតែមួយអង្គអញ្ចឹង? 

ដោយក្រឡេកមើលទៅនាឡិការ ក៏ឃើញថាម៉ោងប្រមាណជា ១០និង១០នាទីទៅហើយ ហើយក្រឡេកទៅធុងទឹកកកនៅខាងស្តាំដៃគាត់ គឺឃើញមានថង់អាហារ ចេក កញ្ចប់បាយ មួយចំនួននៅលើនោះ។ ខ្ញុំបានតបទៅថា៖

- ខ្ញុំ៖ បងស្រី! គ្រាន់តែបងមករង់ចាំដាក់បាត្រដល់ព្រះសង្ឃក៏រាប់ថាបងស្រីបានបុណ្យទៅហើយ។ ចេតនានៃចិត្តរបស់បងគឺជ្រះថ្លាជាមួយនឹងការធ្វើបុណ្យ ហើយបើទោះបីជាព្រះសង្ឃមិននិមន្តមកក៏ដោយ ក៏បងនៅតែបានបុណ្យ។ អាហារនៅសល់ បើបងមិនញាំទេ បងអាចយកទៅចែកដល់ចាស់ៗ ក្មេងៗ ដែលជាស្មូមយាចកទាំងនោះក៏បានដែរ។ 

ខ្ញុំនិយាយដោយសម្លឹងទៅកាន់កុមារសុំទាន២នាក់បងប្អូនដែលឈរនៅក្បែរនោះ។ និយាយរួច ក៏ស្រាប់តែមានអ៊ំស្រីអ៊ំប្រុសដែលជាប្តីប្រពន្ធនឹងគ្នាបានចូលមកដល់ ហើយក៏កុម្ម៉ង់គុយទាវញាំ។ បងស្រីដែលជាអ្នករង់ចាំដាក់បាត្រលោក ក៏បាននិយាយរៀបរាប់អំពីការដែលគាត់ចាំដាក់បាត្រលោក គឺចង់ឩទិស្ទកុសល់ជូនដល់អ្នកជិតខាងគាត់ម្នាក់ដែលបានស្លាប់ដោយ ការកាប់សម្លាប់គ្នារឿងកេរ្តិ៏មរតក។ កំពុងតែនិយាយ ក៏ស្រាប់តែមានស្មូមយាចកម្នាក់ដែលជាស្ត្រីចំណាស់ បានមកសុំទានប្តីប្រពន្ធពីរនាក់ ហើយគាត់ទាំងពីរក៏បានអោយទានទៅ ដោយស្របពេលដែលបងស្រីម្នាក់នោះក្រលេកឃើញលោកមួយអង្គកំពុងនិមន្តហួស។ គាត់ក៏ស្រែកឃាត់ និងស្ទុះវឹងដេញតាមលោក ហើយក៏និមន្តលោកមកទទួលចង្ហាន់ ដោយអមដោយបច្ច័យចំនួន១០០០រៀល និងទឹកសុទ្ធត្រជាក់មួយដបផង។ ដាក់រួច គាត់ក៏ត្រឡប់មកកន្លែងដើមវិញ ដោយអ៊ំស្រីកំពុងហូបគុយទាវជាអ្នកចាប់ផ្តើមកិច្ចសន្ទនាវិញម្តង។

អ៊ំស្រី៖ សព្វថ្ងៃនេះ ខ្ញុំអស់អារម្មណ៏នឹងធ្វើបុណ្យជាមួយលោកទៅហើយ។ លោកដែលខ្ញុំគោរពជឿជាក់ និងក្រាបថ្វាយបង្គំស្ទើរតែរាល់ថ្ងៃនោះ បានយកសាសនាមកបិទបាំងនូវទង្វើអាក្រក់របស់ខ្លួន។ លួចផឹកស្រា ញ៉ែស្រី យកស្រីមកដេករួមរក្សក្នុងកុដិ លេងទូរស័ព្ទទំនើប ស្តាប់បទចម្រៀងស្នេហាអូនបង ប្រកាន់មានក្រ។ អ្នកក្រមកពឹងពាក់លោក លោកថាមិនដែលទំនេរទេ ចំណែកឯឩកញ្ញា ឯកឧត្តមលោកជំទាវ ឬអ្នកមានមករក គឺលោកទំនេរណាស់។ លោកខ្លះពេលទេសនាចប់ឃើញបច្ច័យតិច ក៏រអ៊ូរទាំថាបានបច្ច័យតិច។ល។ រឿងទាំងនោះគឺខ្ញុំបានឃើញផ្ទាល់ភ្នែក។ ខ្ញុំសោកស្តាយណាស់ដែលខ្ញុំខំធ្វើបុណ្យជាមួយលោកទាំងនោះ។ ឥឡូវនេះ ខ្ញុំបែរមកធ្វើបុណ្យជាមួយអ្នកក្រ អ្នកអត់ឃ្លាន កុមារកំព្រា ចាស់ៗជរាអនាថា មន្ទីរពេទ្យគន្ធបុប្ផាអីវិញល្អជាង។ កិច្ចសន្ទនា ក៏បានបន្តដោយនិយាយអំពីសង្ឃអាក្រក់ដែលយកសាសនាមកបិទបាំងនូវទង្វើរបស់ខ្លួន...។

បុណ្យ កើតមកអំពីចិត្តដ៏ជ្រះថ្លាដើម្បីជំរុះអស់អញនៅក្នុងខ្លួន។ 

គេមិនអាចនឹងទៅកាន់ ទីដែលគ្មានលោភៈ ដោយបង្កើតនូវលោភៈបាននោះទេ។

បុណ្យសុំសេចក្តីសុខ

បុណ្យ សុំសេចក្តីសុខ៖

នាវេលារសៀលថ្ងៃទី៣០ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១៩ នៅលើផ្លូវខ្នងប្រឡាយនាតំបន់មួយក្នុងទីក្រុងភ្នំពេញ មានរោងបុណ្យមួយត្រូវបានគេតម្លើងក្នុងដីទំនេរមួយជាប់មាត់ផ្លូវ។ ស្លាកកម្មវិធីបុណ្យនោះមានឈ្មោះថា កម្មវិធីបុណ្យ សុំសេចក្តីសុខ។ ក្រឡេកមើលទៅក្នុងរោង យើងឃើញថាមានការរៀបរណ្តាប់អាសនៈដែលទំនងជាសម្រាប់ព្រះសង្ឃគង់ ដែលនោះគឺជាគ្រែមានក្រាលព្រំ អមដោយតុមួយនៅពីមុខ។ នៅចំហៀងគ្រែ គឺមានរូបគំនូរព្រះសម្មាសម្ពុទ្ធ ពីរសន្លឹកធំៗដែលគេដាក់តំំណាង ដែលទំនងជាដើម្បីរម្លឹកគុណ (យើងតែតែមានឃើញការរៀបចំបែបនេះគ្រប់កម្មវិធីដែលទាក់ទងទៅនឹងពុទ្ធសាសនា)។ យប់ឡើងម៉ោងប្រមាណជាជាង៩ នៅរោងបុណ្យដដែលនោះ បានប្រែក្លាយទៅជារោងសម្រាប់រាំកំសាន្តយ៉ាងទ្រហឹងអឺងកង ដែលអ្នករាំទាំងនោះ មានស្រី មានប្រុស ហើយភាគច្រើនគឺក្មេងស្ទាវ។ នៅជុំវិញនោះ គេបានរៀបចំតុអាហារ ដែលឃើញមាន មីរដេរដាស់នៅលើតុនូវ ចានប្រឡាក់ កែវប្រឡាក់ ស្លាបព្រា សម ព្រមទាំងកំប៉ុងស្រាបៀរ។ ក្មេងៗកំពុងរាំហើយហ៊ោកញ្ច្រៀវយ៉ាងកងរំពង នៅពីមុខរូបគំនូរព្រះពុទ្ធអង្គដែលគេចងនៅពីថ្ងៃ (ខ្ញុំមើលទៅ គឺខ្ញុំអាចប្រដូចសកម្មភាពនេះ គឺដូចគ្នាទៅនឹងសកម្មភាពកូនស្រីរបស់មារ ទាំង៣នាក់ មករាំច្រៀងទាក់ទាញព្រះសាមណៈគោត្តម អោយស្រើបស្រាលលុះដោយកាមតណ្ហា ប្រយោជន៏អោយព្រះអង្គលាចាកសិក្ខាបទ) ចំណែកឯចាស់ៗមួយចំនួននៅឯតុវិញ ឃើញកំពុងអង្គុយជំនំុគ្នា ឆ្កាដៃជើង ខ្លះគ្រវីក្បាលតាមបទភ្លេង ខ្លះទះដៃហ៊ោ ខ្លះរាំនៅតុ ខ្លះកាន់កែវស្រា ខ្លះជល់កែវស្រា ខ្លះកំពុងផឹកស្រា គឺមិនខុសអីពីទិដ្ឋភាពដែលព្រះសត្ថទ ទតឃើញមុនពេលដែលព្រះអង្គចេញទៅសាងភ្នួសនោះឡើយ...

វេលានោះ ទំនងជាពួកគេមានសេចក្តីសុខណាស់មើលទៅ គឺទំនងជាការបន់ស្រន់របស់គេបានលទ្ធផលភ្លាមៗហើយមើលទៅ។ តើការបន់ស្រន់អាចអោយពួកគេមានសេចក្តីសុខដោយរបៀបណា? សុខក៏ដោយ ទុក្ខក៏ដោយ ក៏វាជាទុក្ខ ដរាបណាអ្នកទាំងនោះនៅតែប្រកាន់ខ្ជាប់មិនលែង។

#សូមអ្នកទាំងឡាយញាំងនូវកិច្ចការទាំងឡាយអោយបានសម្រេចដោយសេចក្តីមិនប្រមាថ។

Hero on earth, from earth for Cambodian Children

ដោយស្មោះ នេះគឺជាសន្តានចិត្ត ការគិត និងការយល់ឃើញរបស់ខ្ញុំចំពោះសន្តានចិត្តរបស់ ប៊ីត។ ខ្ញុំចង់ឃើញ ជនកម្ពុជា ទាំងមូលសម្តែងនូវការគោរពដឹងគុណ ចំពោះគុណូបការៈរបស់លោក ចំពោះកុមារកម្ពុជា។ សម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំមានគំនិតគិតថា ដំណើរជីវៈប្រវត្តិរបស់ ប៊ីត គួរតែត្រូវបានថតជាខ្សែភាពយន្តកម្រិតហូលីវូត។ ខ្ញុំសូមលើកជាឆ្អឹងរឿងខ្លះ សម្រាប់អស់លោកអ្នកជួយគិតពិចារណា និងពាំនាំយកសម្លេងនេះ ដើម្បីថតចេញជាឯកសារ ឬភាពយន្តប្រវត្តិសាស្ត្រ ដើម្បីចារបញ្ជាក់ អោយពិភពលោកទាំងមូលបានដឹងបានលឺថា ស្រុកខ្មែរ គ្មានហេរ៉ូ ស៊ុបពើមែន ស្ប៉ាយឌ័រមែន avengers ដូចប្រទេស អាមេរិកទេ យើងត្រូវការ យើងមានហេរ៉ូ យើងម្នាក់ហើយ គឺហេរ៉ូពិត គឺហេរ៉ូសម្រាប់កុមារកម្ពុជា រាប់លាននាក់ ដែលត្រូវបានសង្គ្រោះដោយ ប៊ីត។

ចំណងជើង៖ The Real Hero of Cambodia Children

សាច់រឿងនោះគឺគួរតែចាប់ផ្តើមពីកំណើតរបស់ប៊ីត ដែលជាកុមារាម្នាក់ មានភាពអាណិតអាសូរចំពោះមនុស្សជាតិទាំងមូល។ ដោយប៊ីត បានយល់ បានឃើញ នូវផលវិបាក បន្ទាប់ពីសង្គ្រាមលោកលើកទី២បានបញ្ចប់ បានឃើញពីទុក្ខវេទនារបស់កុមារនៅទូរទាំងពិភពលោក បានជំរុញអោយកុមារាប៊ីត មានភាពក្លាហាន ខិតខំរៀនសូត្រដើម្បីជួយកុមារទាំងនោះ។ នៅពេលមួយនោះ នៅតែ២នាក់ម្តាយ ម្តាយបានសួរកុមារាប៊ីត ថា ពេលកូនធំឡើង កូនចង់ធ្វើអ្វី? ប៊ីតបានឆ្លើយទៅកាន់ម្តាយរបស់គេ ទាំងភាពជឿជាក់ ដោយភ្នែកកំពុងតែសម្លឹងទៅកាន់ទូរទស្សន៏ដែលបានបង្ហាញអំពី កុមារនៅប្រទេសក្រីក្រមួយកំពុងឈឹធ្ងន់ដេកនៅនឹងដី។ គេនិយាយប្រាប់ម្តាយគេ "ខ្ញុំចង់ធ្វើជាគ្រូពេទ្យ ចង់ធ្វើវាដើម្បីជួយមនុស្ស" លឺដូច្នោះ ម្តាយប៊ីតមានក្តីរំភើបខ្លាំងណាស់ ហើយបានយកប៊ីត មកអោបនឹងដើមទ្រូងប្រកបដោយទឹកភ្នែករលីងរលោង ព្រោះតែរំភើបនឹងសម្តីប៊ីត។

ពេលប៊ីតពេញវ័យ៖ ប៊ីតបានឈានជើងចូលទៅក្នុងមហាវិទ្យាល័យពេទ្យ ជំនាញកុមារ។ នៅក្នុងមហាវិទ្យាល័យនោះ ប៊ីតបានចាប់ផ្តើមប្រឡូកក្នុងសិល្បះ ស្ទីឡូ ដែលជាឩបករណ៏តន្ត្រីមួយ ដែលគាត់ស្រឡាញ់។ ប៊ីតជាសិសពូកែម្នាក់ នៅក្នុងថា្នក់ ក៏ដូចជាម៉ោងតន្ត្រី។ នៅពេលកំពុងរៀននោះ ប៊ីត បានចាប់ចិត្ត និងលួចស្រឡាញ់នារីម្នាក់ ដែលរៀននៅសាលានោះដែរ។ ពួកគេចាប់ផ្តើមស្គាល់គ្នា រាប់អានគ្នា ស្វែងយល់ចិត្តគ្នា ហើយរហូតដល់ក្លាយទៅជាគូសង្សារនិងគ្នា។ ប៊ីតពិតជាស្រឡាញ់នាងដែលជាសង្សារខ្លាំងណាស់ ហើតព្រមទាំងមានបំណងចង់រៀបការនឹងនាងផងដែរ។ ចប់ការសិក្សា ប៊ីតបន្តទំនាក់ទំនងជាមួយនាងទៀត ហលយប៊ីតបានក្លាយជាតន្ត្រីករ និងគ្រូពេទ្យកុមារមួយរូប។ ប៊ីតឩស្សាហ៏ឃើញព័តមាន៌របស់អឺរ៉ុបផ្សាយពីស្រុកខ្មែរ អំពីជំនាន់សីហនុ លន់នល់ ជាដើម។ ប៊ីតចាប់ផ្តើម ស្រាវជ្រាវអំពូប្រវត្តិសាស្ត្រកម្ពុជា រាមរយះសារព័តមាន វីដេអូ ឯកសារនានា។ ហើយក៏បានសម្រេចចិត្តថា នឹងមកស្រុកខ្មែរដើម្បីជួយទៅតាមលទ្ធភាព។ គាត់បានជួបមិត្តស្រីរបស់គាត់ ប្រាប់ពីគោលបំណងរបស់គាត់ អំពីការចង់មកស្រុកខ្មែរ។ នារីជាមិត្តស្រីគាត់ មិនសប្បាយចិត្តទេ នាងចង់រៀបការ ប៉ុន្តែប៊ីតនិយាយថា កុំទាល់អាលអី ចាំបងមកពីបេសកកម្មស្រុកខ្មែរវិញ គាត់នឹងមករៀបការជាមួយនាង។ 

មកដល់ស្រុកខ្មែរលើកដំបូង៖ ក្នុងឆ្នាំ១៩៧៥ ជាពេលដែលស្រុកខ្មែរកំពុងមានសង្គ្រាមយ៉ាងក្តៅគគុក រវាងលន់ណុល និងខ្មែរក្រហមនោះ។ ប៊ីត បានមកធ្វើជាគ្រូពេទ្យស្ម័គ្រចិត្តនៅមន្ទីរពេទ្យមួយ ដើម្បីព្យាបាលកុមារ។ ស្ថានភាពកុមារនៅពេលនោះ គឺពិបាកខ្លាំងណាស់ ព្រោះស្រុកកំពុងតែមានសង្គ្រាម ខ្វះថ្នាំសង្កូវ ខ្វះគ្រប់បែបយ៉ាង។ ទោះបីជាយ៉ាងណាក៏ដោយ ក៏ប៊ីតបានរីករាយជាមួយនឹងការងាររបស់គាត់។ នៅស្រុកខ្មែរ គាត់បានខលទៅលេងសង្សារគាត់ម្តងម្កាល ដោយរៀបរាប់អំពីស្ថានភាពនៅស្រុកខ្មែរ។ សង្សារគាត់បានត្រឹមតែលើកទឹកចិត្ត ដោយខ្លាចប៊ីត មិនព្រមមកវិញ។ ថ្ងៃជាង១០ ខែមេសា ក៏បានចូលមកដល់ ពេលនោះនៅក្រុងភ្នំពេញកំពុងតែច្រួលច្របល់ខ្លាំងណាស់ នៅជុំវិញទីក្រុងភ្នំពេញ លឺសូរតែគ្រាប់ផ្លោង ក្ឌុងក្ឌាំង ហើយឃើញតែឡានពេទ្យដឹកអ្នកជំងឺដែលជាទាហាន និងកុមារចូលមកព្យាបាល ដោយសារត្រូវរបួស។ ចំណែកឯតាមវិទ្យុវិញ លឺសូរតែរដ្ឋាភិបាល ប្រកាសអោយបងប្អូនរក្សាភាពស្ងៀមស្ងាត់ ព្រោះរដ្ឋាភិបាលអាចធានាសុវត្ថិភាពបាន។ មិត្តភក្តិប៊ីត ដែលជាគ្រូពេទ្យដូចគ្នា បាននិយាយប្រាប់ប៊ីត អំពីស្ថានការណ៏ ស្រុកខ្មែរ ដែលឆាប់ៗ នឹងដួលរលំដោយស្នាដៃខ្មែរក្រហម។ គេបានបបួលប៊ីត ទៅស្វីសវិញ ប៉ុន្តែប៊ីត បានបដិសេធ។ មិត្តស្រីប៊ីត បារម្ភខ្លាំងណាស់ ហើយសំណូមពរអោយប៊ីតមកវិញ ប៊ីតបានលើកហេតុផលពីភាពចាំបាច់របស់ខ្លួនចំពោះកុមាេកម្ពុជា។ ប៊ីតថា ប។ីតនឹងនៅស្រុកខ្មែររហូត មិនចេញទៅណាដាច់ខាត។ ដាក់ទូរស័ព្ទចុះ មិត្តស្រីប៊ីត ខូចចិត្តខ្លាំងណាស់ បានត្រឹមតែលួចសម្រក់ទឹកភ្នែក និងស្រែកយំខ្លាំងៗតែប៉ុណ្ណោះ។ ថ្ងៃ១៧មេសា ឆ្នាំ១៩៧៥ ក៏បានមកដល់។ ខ្មែរក្រហមក៏បានវាយកាន់កាប់ទីក្រុងភ្នំពេញបាន ក្រោមការសាទរពីសំណាក់បងប្អូននៅភ្នំពេញទាំងអស់។ ដោយដឹងរឿងមិនស្រួលមុន មិត្តភក្តិប៊ីត ក៏បានមកជួបប៊ីតម្តងទៀតដោយបង្ខំប៊ីតអោយឡើងឩទ្ធម្ភាគចក្រជាមួយខ្លួនដើម្បីចេញពីស្រុកខ្មែរ។ ប៊ីតអត់ចង់ទៅទេ ព្រោះពេលនោះខ្លួនកំពុងសង្គ្រោះកុមារកម្ពុជា ដែលកំពុងបញ្ជូនជាបន្តបន្ទាប់។ ប៊ីតត្រូវបានមិត្តភក្តិអូសដៃទាញទៅជាមួយគាត់ ស្របពេលដែលប៊ីត ងាកក្រោយក្រលេកមើលមកកុមារកម្ពុជា ដែលកំពុងទួញស្រែកអោយគ្រូពេទ្យជួយ (រូបភាពនោះគួរតែយឺតៗ ដោយមាន រូបភាពកុមារកំពុងននៀលលើគ្រែដោយភាពឈឺចាប់នៃរបួស រូបភាពទាហាន ឬម្តាយឪពុកបីកុមារទាំងខ្លួនប្រឡាក់ដោយឈាម ចូលមកកាន់មន្ទីរពេទ្យ។ រីឯប៊ីតវិញបានត្រឹមតែឈោងដៃ ចង់ចូលទៅជួយ ក្រោមទឹកមុខសោកស្តាយ ប៉ុន្តែគាត់មិនអាចប្រកែកនឹងមិត្តភក្តិគាត់បាន)។ ដំណឹងបានលេចលឺដល់មិត្តស្រីប៊ីតថា មន្ទីរពេទ្យ ព្រមទាំងបុគ្គលិក ដែលប៊ីតធ្វើការនោះ ត្រូវបានបំផ្លាញដោយគ្រាប់ផ្លោង។ របាយការណ៏បញ្ជាក់ថា គ្រូពេទ្យនៅក្នុងនោះទាំងអស់សុទ្ធតែបាត់បង់ជីវិត។ នាងជាសង្សារខូចចិត្តខ្លាំងណាស់ ខំស្វែងរកដំណឹងពីប៊ីត ប៉ុន្តែរកមិនឃើញ (តាមពិតប៊ីត ត្រូវបានគេអោយទៅជួយប្រទេសមួយទៀត) ដោយបាត់ដំណឹងឈឹងរាប់ខែ នាងក៏បានរៀបការជាមួយបុរសម្នាក់ ហើយបានចាកចេញពីស្វីស ទៅនៅប្រទេសផ្សេង។ ថ្លែងពីប៊ីតវិញ មកដល់ស្វីសក៏ទទួលដំណឹងថា នាងជាសង្សារបានការចោលខ្លួន ខ្លួនខូចចិត្តខ្លាំងណាស់ ហើយបានត្រឹមតែលេងស្ទីឡូ កំដរការខូចចិត្តរបស់ខ្លួនតែប៉ុណ្ណោះ។ 

ក្នុងឆ្នាំ១៩៩១ ប៊ីតត្រូវបាន សម្តេចសីហនុ អញ្ជើញអោយមកជួយកុមារកម្ពុជាម្តងទៀត។ ទទួលបានសំណើរនេះ ប៊ីត សប្បាយចិត្តណាស់ ហើយបានធ្វើដំណើរមកកម្ពុជាជាលើកទី២។ ប្រសើរជាងលើកទីមួយបន្តិច ព្រោះថាមកលើកនេះ គឺមិនឃើញមានកុមាររបួសដោយគ្រាប់នោះទេ ប៉ុន្តែស្ថានភាពអាហាររូបត្ថមរបស់ពួកគេ គឺលំបាកណាស់។ ឃើញកុមារឈឺ គ្រុន ក្តៅ ក្អក ហៀរសំបោរ រាគ...ប៊ីតត្រូវបានស្នើអោយធ្វើជាប្រធានមន្ទីរពេទ្យគន្ធបុប្ផា។ ប៊ីត មានបេសកកម្ម ទៅស្វីស ដើម្បីស្វែងរកជំនួយ។ នៅស្វីស ប៊ីត បានជួបនឹងអតីតសង្សារគាត់ម្តងទៀត។ នាងភ្ញាក់ផ្អើលណាស់ ដោយឃើញប៊ីតនៅរស់។ ប៊ីត រំភើប ព្រោះចិត្តនៅតែស្រឡាញ់។ ជជែកគ្នាមួយសន្ទុះធំមក ក៏ដឹងថា នាងបានលែងលះជាមួយប្តីនាងប្រមាណ៥ឆ្នាំហើយ។ ប៊ីត ពិតជាសប្បាយណាស់ ហើយចង់រៀបការនឹងនាង។ នាងក៏រំភើបដូចគ្នា។ ប៊ីត ស្នើនាងដោយនិយាយថា នឹងរៀបការហើយ ទៅនៅកម្ពុជា។ នាងបដិសេធ ដាច់អហង្ការ ដោយមិនព្រមជាដាច់ខាត។ នាងខ្លាចបាត់បងប៊ីតម្តងទៀត។ នាងអោយលក្ខណ្ឌ ថា បើទៅកម្ពុជា គឺអត់នាង បើមាននាង គឺអត់ទៅកម្ពុជា។ ជាវេលាមួយដ៏តឹងតែងសម្រាប់ប៊ីត។ ថ្ងៃនោះក៏បានមកដល់ ប៊ីតបានណាត់ជួបជាមួយនាងជាសង្សារ ម្តងទៀតជាលើកចុងក្រោយ ដោយប្រាប់នាងថា ខ្ញុំមិនមែនជាមនុស្សអាត្មានិយមទេ កុមារកម្ពុជា រាប់លាននាក់កំពុងត្រូវការខ្ញុំ កំពុងរង់ចាំខ្ញុំ។ អោយខ្ញុំសូមទោសផងដែលបងជ្រើសរើសយកកុមារកម្ពុជា ដោយមិនរើសយកអូន។ ថាហើយប៊ីតក៏បានអោយនាងជាសង្សារយ៉ាងណែន ហើយដើរចេញ ទាំងទឹកមុខមុខពោរពេញទៅដោយភាពជឿជាក់ ហើយបន្សល់ទុកអោយនារីជាសង្សារ ឈរយំម្នាក់ឯងក៏ព្រោះតែការសម្រេចចិត្តដ៏លីលារបសប៊ីត។

ឆ្នាំ១៩៩២ មន្ទីរពេទ្យគន្ធបុប្ផាក៏បានចាប់កំណើតឡើង ក្រោមការជួយជ្រោមជ្រែង ពីសម្តេចតា រដ្ឋាភិបាលកម្ពុជា។ 

(នៅចាប់ពីវគ្គនេះទៅ អាចថតបង្ហាញពីសកម្មភាពរបស់ប៊ីតក្នុងការជួួយសង្គ្រោះកុមារកម្ពុជា ការកៀងគរមូលនិធិ ការសម្តែងស្ទីឡូរបស់គាត់ដើម្បីរកមូលនិធិ ការលេងស្ទីឡូម្នាក់ឯងរបស់គាត់ ដោយការនឹកដល់សង្សារគាត់ ការទ្រុឌទ្រោមសុខភាពរបស់គាត់ ពីមួយថ្ងៃទីមួយថ្ងៃ ដោយសារតែការខិតខំប្រឹងប្រែងធ្វើការពេក រហូតដល់ថ្ងៃដែលប៊ីត ធ្លាក់ខ្លួនឈឺធ្ងន់...)

ភ្នំពេញ រាត្រីថ្ងៃទី ២៩ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១៧។

គំនិតដោយ វង្ស ភគីនី

បញ្ជាក់៖ នេះមិនមែនជាជីវិតរបស់គាត់ទេ នេះគ្រាន់តែជាការនិពន្វរបស់ខ្ញុំបន្ថែមដើម្បីបង្ហាញពីការស្រឡាញ់ ការលះបង់របស់គាត់ចំពោះកុមារកម្ពុជា។ សម្រាប់ខ្ញុំ ខ្ញុំពិតជាមានចេតនាចង់អោយជីវៈប្រវត្តិរបស់គាត់បានលេចចេញជាវីដេអូ ដើម្បីទុកជាការរម្លឹក និងសម្តែអំណរអរគុណជូនចំពោះប៊ីត។ មន្ទីរពេទ្យគន្ធបុប្ផា ពិតជាមានគុណជួយសង្គ្រោះ ប្អូនស្រីរបស់ខ្ញុំ ព្រមទាំងកូនស្រីទាំងពីររបស់ខ្ញុំ ក៏ដូចជាកុមាររាប់លាននាក់ទៀតនៅកម្ពុជា។

ប៊ីត គឺជាវិរៈបុរសនៅលើដីពិតប្រាកដរបស់កុមារកម្ពុជាមែន។

និស្ស័យ

 មនុស្សពីរនាក់ មិនដែលស្គាល់គ្នា ហើយពេលបានជួបគ្នាលើកដំបូងក៏មានចិត្តស្រឡាញ់គ្នា នោះគឺរាប់ថាអ្នកទាំអពីរមាននិស្ស័យនឹងគ្នា។ រីឯមនុស្សពីរនាក់ នៅក្បែរគ្នាជានិច្ច ជួបគ្នារាប់ពាន់លានដង ហើយពួកគេមិនស្រឡាញ់គ្នា នោះគេរាប់ថា ពួកគេជាមនុស្សគ្មាននិស្ស័យនឹងគ្នា។ ផ្ទុយទៅវិញ មនុស្សពីរនាក់ស្គាល់គ្នា ជួបគ្នា ម្នាក់ស្រឡាញ់ ម្នាក់មិនស្រឡាញ់ អ្នកស្រឡាញ់ព្យាយាមចូលទៅក្បែរ រីឯអ្នកមិនស្រឡាញ់ ព្យាយាមគេចចេញទៅឆ្ងាយ នោះមិនមែនជារឿងគ្មាននិស្ស័យទេ ប៉ុន្តែវាជាការឈឺចាប់។

ពី Turn Left Turn Right

រឿង ឳពុក និង កូនស្រី៖ ភាគទី២១ - ព្រះ

 ២៤មីនា២០១៨

បងនាថបាននិយាយជាមួយប៉ាប៉ា៖

បងនាថ៖ ប៉ា! ប៉ាជឿព្រះទៅ ព្រះអាចជួយប៉ាបាន

ប៉ាប៉ា៖ ព្រះមុខយ៉ាងម៉េចទៅ?

បងនាថ៖ ព្រះមុខអញ្ចេះ អញ្ចុះ...

ប៉ាប៉ា៖ កូនមើលព្រះឃើញអត់?

បងនាថ៖ អត់ឃើញផង

ប៉ាប៉ា៖ កូនអាចស្ទាប ឬកាន់ព្រះបានទេ?

បងនាថ៖ អត់ផង

ប៉ាប៉ា៖ ចុះព្រះនៅឯណាអញ្ចឹង?

បងនាថ៖ ព្រះនៅក្នុងចិត្តកូន

ប៉ាប៉ា៖ ចុះព្រះជួយកូនយ៉ាងម៉េច បើកូនមើលព្រះអត់ឃើញ កាន់ព្រះអត់បានផង?

បងនាថ៖ ព្រះនៅក្បែរយើង នៅក្នុងចិត្តយើង

ប៉ាប៉ា៖ ឯណាព្រះ? ប៉ាមើលអត់ឃើញអញ្ចឹង? 

បងនាថ៖ ព្រះជាស្រមោលយើង

ប៉ាប៉ា៖ ចុះពេលកូនឃ្លាន កូនបន់ព្រះ ព្រះអោយបាយកូនញាំអត់? បន់ព្រះទៅ ព្រះជួយអត់បាត់ឃ្លានអត់?

បងនាថ៖ អត់ផង នៅតែឃ្លានដដែល

ប៉ាប៉ា៖ ចុះពេលកូនស្រេកទឹក កូនបន់ព្រះ តើកូនអាចបាត់ស្រេកទឹកទេ?

បងនាថ៖ អត់ផង

ប៉ាប៉ា៖ ចុះធ្វើម៉េចបានបាត់ឃ្លាន និងបាត់ស្រេកទឹក?

បងនាថ៖ ទាល់តែញាំបាយ និងញាំទឹក

---------------

កូនស្រីខ្ញុំអាយុទើបតែជាង៦ឆ្នាំប៉ុណ្ណោះ ប៉ុន្តែកូនអាចវែកញែករឿងរ៉ាវអំពីព្រះបានយ៉ាងល្អ។ ជំនឿលើព្រះមិនជាអាក្រក់ទេ ប៉ុន្តែប៉ាសូមដាស់តឿនកូន អោយជឿលើខ្លួនជាមុនសិន។ កូនជួយខ្លូនឯងសិន ទើបព្រះអាចជួយកូនបាន។ លើលោកនេះ គ្មានព្រះមកពីណាទេ ព្រះដែលកូនថាមាននៅក្នុងចិត្តកូននោះ គឺជាជំនឿជឿជាក់លើខ្លួនឯងនោះឯង។ ចូរកូនខំកសាងជំនឿលើខ្លួនឯងរបស់កូន អោយដូចកូនកសាងជំនឿជឿលើព្រះ ដែលកូនជឿថាមាននៅក្នុងចិត្តកូន។

រឿង ឳពុកនិងកូនស្រី៖ ភាគទី២០ - មិនដើម្បីតែខ្លួនឯង

ល្ងាចមិញ ថ្ងៃទី១៧ ខែមីនា ឆ្នាំ២០១៨ បង នាថ ខលមកប៉ាប៉ា៖

បងនាថ៖ ប៉ា ល្ងាចនេះមកយកកូននិងអូនសួស្តីទៅញាំហេមប័រហ្គឺ។

ប៉ាប៉ា៖ អត់បានទេកូន ប៉ាប៉ារវល់ហើយ។ ប៉ាប៉ាកំពុងរៀបចំចេញក្រៅ។

បងនាថ៖ ប៉ារវល់ទៀតហើយ រវល់អីក៏រវល់ម៉េស? 

ប៉ាប៉ា៖ ចាស៎កូន! ប៉ារវល់ទៅជួយគេ។ អ៊ំប្រុសមិត្តភក្តិប៉ា គាត់ឈឺ ហើយគាត់ត្រូវការអោយប៉ាប៉ាជួយ។ ឥឡូវនេះប៉ាត្រូវទៅមន្ទីរពេទ្យជាបន្ទាន់ដើម្បីទៅជួយគាត់។

បងនាថ៖ អញ្ចឹងអត់អីទេ ប៉ាប៉ាទៅចុះ ចាំស្អែកចាំទៅញាំហេមប័រហ្គឺក៏បាន។

ប៉ាប៉ា៖ ចា៎សអរគុណកូន ចាំស្អែកចាំទៅ។

-------------------

ឱកូនស្រីខ្ញុំ ត្រឹមតែអាយុ៦ឆ្នាំកន្លះប៉ុណ្ណោះ កូនអាចបែងចែកនូវអ្វីដែលជាគុណធម៌បាន។ កូនគ្មានសោះឡើយនូវភាពអាត្មានិយមនៅក្នុងខ្លួនសូម្បីតែបន្តិច។ កូនបានចូលរួមចំណែកក្នុងការជួយអ្នកដទៃ។

សូមអោយគុណធម៌ដ៏ឧត្តុងឧត្តមនេះ នៅស្ថិតស្ថេរជាមួយកូនជារៀងរហូត។ 

ខ្ញុំចង់បានសុខ

 ខ្ញុំចង់បានក្តីសុខ ខ្ញុំចង់បានក្តីសុខ! តើយើងនឹងអាចទទួលបានក្តីសុខដោយរបៀបណា បើសិនជាយើងកំពុងតែរត់តាមរកសេចក្តីសុខ? តើយើងអាចនឹងចាប់ស្រមោលបានដោយរបៀបណា បើយើងកំពុងតែរត់ដេញចាប់ស្រមោលនោះ? តើយើងអាចនឹងឃើញសម្រស់កាំជ្រួចដ៏ស្រស់ស្អាតដោយរបៀបណា បើយើងកំពុងតែថតកាំជ្រួចនោះ?

សុខមិនអាចនឹងកើតឡើងដោយការបួងសម្រូងនោះទេ សុខអាចនឹងកើតបាន ល្គឹកណាយើងលះបង់ "ខ្ញុំ" និង "ចង់បាន" នោះយើងនឹងសល់តែសុខ។

ឈប់រត់ដេញចាប់ស្រមោល ឈប់ស្ងៀម ស្រមោលនឹងឈប់ស្ងៀមដូចយើងដែរ។ បកក្រោយ ស្រមោលនោះនឹងរត់តាមយើងវិញ។

គ្រប់យ៉ាងដែលកើតហើយរមែងរលត់ទៅវិញ។ ខណៈដែលជាទីរីករាយ ខណៈដែលជាទីសុខ វាក៏នឹងរលត់ទៅវិញដូចគ្នា ម្លោះហើយសូមរីករាយជាមួយនឹងពន្លឺដ៏ស្រស់ស្អាតរបស់កាំជ្រួចតាមរយះវិញ្ញាណទាំង៥របស់យើង ជាជាងអោយវារលត់ទៅបាត់ដោយបន្សល់ត្រឹមតែរូបភាព និងវីដេអូ...។

ចូររីករាយនូវខណៈល្អៗដែលកើតឡើងចំពោះយើង ព្រោះវានឹងមិនកើតឡើងមកម្តងទៀតឡើយ :)

មនុស្សចុងក្រោយ

 មនុស្សចុងក្រោយ!

- ខ្ញុំចង់មានមនុស្សម្នាក់នៅក្នុងជីវិត => ប៉ុន្តែតើខ្ញុំគួរធ្វើយ៉ាងណាទើបខ្ញុំអាចមានគេនៅក្បែរខ្ញុំមួយជីវិត?

- ខ្ញុំចង់បានមនុស្សម្នាក់ដែលល្អដែល អាចរង់ចាំខ្ញុំគ្រប់ពេលដោយគ្មានពាក្យថាហត់នឿយ => ប៉ុន្តែ តើខ្ញុំគួរធ្វើយ៉ាងណាទើប មិនបាច់អោយគេរង់ចាំខ្ញុំ?

- ខ្ញុំចង់បានមនុស្សម្នាក់ដែលល្អដែល មិនចេះរអ៊ូរទាំ សាំញាំ រករឿង ពេលខ្ញុំធ្វើខុស => ប៉ុន្តែខ្ញុំមិនមានកំហុសទេ នោះគេក៏មិនរអ៊ូរទាំដែរ។

- ខ្ញុំចង់បានមនុស្សម្នាក់ដែលល្អដែលទោះបីជាខឹងនឹងខ្ញុំប៉ុណ្ណា ក៏គាត់អាចរក្សាភាពត្រជាក់ មិនច្រឡោត ឈ្លោះ ស្រែកគំហកដាក់ខ្ញុំដែរ => ប៉ុន្តែបើខ្ញុំមិនខុស គឺគេគ្មានថ្ងៃខឹងខ្ញុំបានដាច់ខាត។

- ខ្ញុំចង់បានមនុស្សម្នាក់ដែលល្អដែលពេញចិត្តគ្រប់យ៉ាងដែលខ្ញុំមាន => ត្រូវហើយ ខ្ញុំស្រឡាញ់គាត់ក្នុងនាមគាត់ជាគាត់ ខ្ញុំមិនចង់អោយគាត់ផ្លាស់ប្តូរដើម្បីខ្ញុំទេ ព្រោះខ្ញុំក៏មិនចង់ផ្លាស់ប្តូរដើម្បីអ្នកណាម្នាក់ដែរ។

- ខ្ញុំចង់បានមនុស្សម្នាក់ដែលល្អដែលដែលទទួលយក ចរិតឡិឡក់ លេងច្រើន ឆ្កួតៗឡប់ៗរបស់ខ្ញុំបានដោយគ្មានលក្ខខណ្ឌ => ប៉ុន្តែ បើគិតទៅ ខ្ញុំធំ ខ្ញុំមានវ័យធំគ្រប់គ្រាន់នឹងធ្វើឬកពារអោយសមរម្យហើយ។ ខ្ញុំមិនមែនក្មេង១៦ឆ្នាំទៀតទេ។

- ខ្ញុំចង់បានមនុស្សម្នាក់ដែលល្អដែលតែងតែនៅក្បែរ គាំទ្រ លើកទឹកចិត្តដល់ខ្ញុំគ្រប់ពេល => ខ្ញុំគួរតែអាចលើកទឹកចិត្តខ្លួនឯងបាន ព្រោះវេលាណាមួយគាត់ត្រូវការកម្លាំងចិត្តដែរ នោះគាត់នឹងគ្មានវាសម្រាប់ខ្ញុំឡើយ។

- ខ្ញុំចង់បានមនុស្សម្នាក់ដែលល្អដែលគាត់គឺជាមិត្ត ជាបង ជាប្អូន ជាទីប្រឹក្សា ជាប៉ាជាម៉ាក់ ដែលអាចប្រឈមមុខគ្រប់យ៉ាងជាមួយអ្នកដោយភាពអង់អាច => ខ្ញុំក៏មិនចាំបាច់អោយគាត់ការពាររហូតដែរ ខ្ញុំនឹងខំគ្រប់យ៉ាងជាមួយគាត់ដើម្បីយើងពីរនាក់អាចប្រឈមនឹងរឿងរ៉ាវទាំងពួងបាន។

- ខ្ញុំចង់បានមនុស្សម្នាក់ដែលល្អដែលជាដៃគូជីវិតដ៏ពិតប្រាកដ មិនរត់ចោលគ្នា មិនបោះបង់គ្នា រឹតតែមិនក្បត់ មិនមើលងាយគ្នាឡើយ! => ប៉ុន្តែ បើខ្ញុំមិនក្បត់គាត់ គាត់ក៏នឹងមិនក្បត់ខ្ញុំ បើខ្ញុំមិនមើលងាយគាត់ គាត់ក៏មិនមើលងាយខ្ញុំដែរ។ បើខ្ញុំមិនបោះបង់គាត់ គាត់នឹងមិនបោះបង់ខ្ញុំដូចគ្នា។

ទ្រឹស្តីនៃការផ្តល់អោយ៖ អ្នកនឹងទទួលបានមកវិញជាការតបស្នងនូវអ្វីដែលអ្នកផ្តល់អោយគេ។

ការទទួលគឺមិនដែលគ្រប់ទេ ចំណែកការផ្តល់អោយរមែងគ្រប់ជានិច្ច។

#មនុស្សចុងក្រោយ

មោទនភាពឪពុក

 ឃើញសារដែលបងនាថ ផ្ញើរមកខ្ញុំកាលពីម៉ោងជាង៨ ស្របពេលដែលខ្ញុំទើបមកពីយកឥវ៉ាន់ស្រាប់ចុះ fieldwork ថ្ងៃស្អែក បានធ្វើអោយខ្ញុំញញឹមហើយសើចម្នាក់ឯងទាំងសប្បាយចិត្ត។

គ្មានអ្វីសប្បាយចិត្តជាងកូនខ្លួនឯងត្រូវបានគ្រូជ្រើសរើសអោយទៅប្រឡងតំណាងសាលាក៏ដោយ តំណាងថ្នាក់ក៏ដោយ នោះទេ។

បងនាថ មានចំណាត់ថ្នាក់ក្នុងថ្នាក់មិនសូវជាល្អប៉ុន្មានទេ ព្រោះជាញឹកញាប់នាងរៀនបានលេខ២៣លើសិស្ស៣៣ នាក់ស្ទើររៀងរាល់ខែ ព្រោះនាងប្រាប់ខ្ញុំថានាងខ្សោយភាសារអង់គ្លេស ខណៈពេលដែលកណិតវិទ្យារបស់នាងគឺល្អបង្គួរ ភាសារខ្មែរ ល្អ និងផ្សេងៗទៀតមធ្យមនិងល្អបង្គួរ។

ពេលខលវីដេអូជាមួយនាង នាងសួរខ្ញុំមួយសំនួរដែលខ្ញុំឆ្លើយអត់ចេញ ហើយនាងបានប្រាប់ចម្លើយត្រូវមកខ្ញុំ ដោយនាងប្រាប់ថា នាងចេះវា ដោយសារតែបានអានសៀវភៅខ្ញុំទិញអោយ។ បងនាថ នាងចូលចិត្តអានណាស់។ ខ្ញុំទិញសៀវភៅអោយនាងអានម្តងៗច្រើនមែនទែន មិនថាសៀវភៅជាសៀវភៅរឿងនិទាន វិទ្យាសាស្ត្រ សិលធម៌ សង្គម ក្រាស់ ឬស្តើង គឺនាងអានទាំងអស់។ ការអានជាប់ជាប្រចាំរបស់នាង បានធ្វើអោយនាងត្រូវបានគេជ្រើសរើសធ្វើជាងតំណាង ថ្នាក់/សាលា ដើម្បីប្រកួតប្រជែងជាមួយថ្នាក់/សាលាដទៃ។