ដំណើរឆ្ពោះទៅទីក្រុងប៉ារីស ទីក្រុងនៃក្តីស្រម៉ៃ - ថ្ងៃទី១ តចប់

 ថ្ងៃទី១នៃដំណើរឆ្ពោះទៅកាន់ទីក្រុងប៉ារីស (តចប់)

នៅព្រលានយន្តហោះសុវណ្ណភូមិ សម្រាប់ខ្ញុំវាគឺជារឿងដ៏គួរអោយធុញទ្រាន់ណាស់ដោយហេតុថា ព្រលាននោះលឺសូរតែសម្លេង final announcement អោយអ្នកដែលយឺតយ៉ាវ ប្រញ៉ាប់មកអោយលឿន។ នៅទីនោះ ក្នុងអំឡុងពេលរង់ចាំ ខ្ញុំបានដើរកន្លែងសមគួរមួយដែលអាចអោយខ្ញុំសាកទូរស័ព្ទបាន គឺនៅតាមបណ្តោយផ្លូវទៅកាន់ Boarding gate។ មនុស្សដើរទៅមក សម្លេងប្រកូកប្រកាសហៅភ្ញៀវលាន់លឺស្ទើរតែរៀងរាល់វិនាទី។ មើលទៅមនុស្សជុុំវិញខ្លួនខ្ញុំដែលដើរទៅដើរមកនោះ គឺមានដំណើរលឿនរហ័ស ផ្ទុយពីខ្ញុំដែលធុញទ្រាន់ព្រោះការរង់ចាំយូរ (ទិដ្ឋភាពនោះដូចគ្នាបេះបិទនៃទិនហ្វី ក្នុងរឿងទិនហ្វីប្រែកាយ ដោយបន្ទាប់ពីលឺគេនិយាយថា ទិនហ្វីឯង មិនសង្ហាទេ គឺធ្វើទិនហ្វី អស់សង្ឃឹមយ៉ាងខ្លាំ ដើរឈ្ងោកមុខចុះ ក្នុងការវិការយឺតៗមួយៗ ក្នុងខណៈពេលដែលអ្នកដទៃកំពុងមានកាយវិការលឿនៗ។ បើលោកអ្នកមិនដែលមើលវា សូមរកមើលក្នុងយូធូបទៅ នឹងឃើញហើយ)។

តាមបទពិសោធខ្ញុំ នៅគ្រប់ព្រលានយន្តហោះដែលខ្ញុំទៅ គឺគេប្រើក្រដាសសម្រាប់ជូតសម្អាត ដែលខុសពីស្រុកយើងប្រើប្រាស់ទឹកលាង។ អ្នកមិនដែលធ្លាប់ដូចខ្ញុំគឺជា hell. Oh my God, I hate it so much in my entire life។ ប៉ុន្តែរឿងនេះនឹងប្រែជាល្អសម្រាប់ ប្អូនប្រុសខ្ញុំម្នាក់ គឺ @បីសាចគោ។ មិនដឹងជាហេតុអ្វី អោយតែទៅឃើញបង្គន់មិនមានទឹកលាង ហើយមានតែក្រដាសជូតគឺធ្វើអោយខ្ញុំនឹកឃើញ @បីសាចគោ ហើយ ហើយក៏នឹកឃើញដល់ field work នៅខេត្តកំពង់ធំ ក្នុងគម្រោង ILO ដែរ។ រឿង @បីសាចគោ និងបង្គន់ប្រើក្រដាស សូមស្លេសទុកសិន ចាំនិទានពេលក្រោយ។ បង្គន់លើយន្តហោះ ក៏មិនស្រួលដែរ ធំក្លិនទឹកថ្នាំ ប្រើក្រដាស ញ័រ។ល។ ពិបាកមិនស្រួលដូចផ្ទះយើងទេ។

ជាង៤ ម៉ោងជាងដែលខ្ញុំអង្គុយរង់ចាំក្នុងព្រលានយន្តហោះសុវណ្ណភូមិ គឺយូរប្រៀបដូច៤ថ្ងៃ នៅទីក្នុងផ្សារអញ្ចឹង បើទោះបីជានៅអង្គុយជិតខ្ញុុំ មាននារីម្នាក់ដែលខ្ញុំអោយខ្ចីដុំសាកទូរស័ព្ទក៏ដោយ (អត់ហ៊ានប្រើវិជ្ជាទិនហ្វីទេ ព្រោះនាងរាងទាប ជនជាតិអាសីុ ណាមួយទូរស័ព្ទនាងមាន wallpaper រូបកូនក្មេងផង)។ នាងដាក់ទូរស័ព្ទសាកចោលហើយក៏គេងលក់លើកៅអីបាត់ទៅ រីឯខ្ញុំចេះតែឆ្ងល់ថា ម៉េចនាងគេងកើត ឬកៅអីនោះទំនងជាធំសម្រាប់នាងហើយមើលទៅ ព្រោះនាងអង្គុយពេញកៅអី ជើងនាងអត់ដល់ដីផងហ្នឹង។ ខ្ញុំត្រូវរង់ចាំនាងយកដុំសាក អត់ហ៊ានដាស់ អត់ហ៊ានទៅបន្ទប់ទឹកព្រោះខ្លាចបាត់ដុំសាក គឺត្រូវរង់ចាំនាងរហូតដល់ information board ហៅអោយចូល gate ១ម៉ោងមុនហោះ។ ខ្ញុំក៏សម្រេចចិត្តក្រោកឡើងដកយកដុំនោះចេញ ដោយគិតក្នុងចិត្តថា វរវរ អ្នកជុំវិញចោទខ្ញុំចោរទៅ ព្រោះនាងកំពុងគេង ឯខ្ញុំដកយកដុំសាកវិញដោយនាងមិនដឹងខ្លួន។

ម៉ោងជាង២ភ្លឺ ថ្ងៃទី២មិថុនា យន្តហោះបានហោះឡើង។ ហោះបានប្រហែលជាង២០នាទី យន្តហោះក៏រង្គើយ៉ាងខ្លាំង ក្រឡេកទៅបង្អួច ឃើញផ្លេកបន្ទោរឆ្វេចឆ្វាច។ អីយ៉ាស់ ដូចក្នុងរឿងហើយតើអញ បានថតសកម្មភាពចឡាចល ឬថតវីដេអូផ្តាំផ្ញើរកូនឬអត់ទេ? ពីឡុត ដូចជាមិនប្រកាសអី ហើយដូចមិនឃើញអីធ្លាក់មក បាហុនិកា ក៏ធម្មតា ភ្ញៀវក៏ធម្មតា ពិនិត្យឃើញដូច្នោះ ខ្ញុំក៏គិតថាធម្មតាដូចគេ។ បន្តមកទៀត ខ្ញុំព្យាយាមសម្រាក បិទភ្នែក ប៉ុន្តែមិនស្រួលទេ បើទោះបីជាកៅអីជួរខ្ញុំមានពីរកៅអី ហើយអង្គុយតែខ្ញុំម្នាក់ឯងក៏ដោយ ក៏ខ្ញុំមិនអាចបត់កៅអីតម្រេតបានដែរ។ ខំប្រើប្រាស់បច្ចេកទេសវិបស្សនា គឺអាចជួយបានអោយគ្រភងសៅហ្មងចិត្ត let it be។ ទោះបីជាយ៉ាងក៏ដោយក៏វានៅតែមិនស្ងប់ ព្រោះសភាពអង្គុយពេលងងុយគេងគឺុំិនស្រួលឡើយ។ ក្នុងចិត្តគិតចង់អោយវាឆាប់ដល់ មើលទៅ flying board លើកញ្ចក់ទូរទស្សន៏តាមកៅអី មើលហើយស្លុតចិត្ត ព្រោះមានអារម្មណ៏ថា យន្តហោះហោះយឺត។ ក្រឡេកមើលទៅក្រៅ ខ្មៅក្រិប មើលមិនយល់ថាជាអ្វី គ្រាន់តែដឹងថា យន្តហោះកំពុងហោះលើសមុទ្រ។

ធ្មេចបើកៗ ភ្លើងក៏ភ្លឺឡើង ជាសញ្ញាដាស់អោយភ្ញៀវក្រោក។ ក្រឡេកមើលទៅបង្អួច ឃើញងងឹតដដែល មើលទៅ information board គេដាក់ថាម៉ោង ៤:២៤ នាទី។ បាហុនិកា ចាប់ផ្តើមចែកអាហារ។ ខ្ញុំវិញគិតថា ស្រុកនេះម៉េចក៏ចម្លែកម្លេះ ញាំអាហារពេលព្រឹកម៉ោង៤ភ្លឺ ប៉ុន្តែពេលក្រឡេកមើលម៉ោងក្នុងទូរស័ព្ទខ្ញុំ គឺម៉ោង ៧:២៤នាទី (ម៉ោងនៅស្រុកខ្មែរ) ។ គេរុញរទេះអាហារមកដល់ បាហុនិកា ម្នាក់ក៏សួរខ្ញុំ សួរស្តាប់បានមួយម៉ាត់គត់ ត្រង់ថា French toast ខ្ញុំក៏អូខេយកវា។ ព្រះអឺយ kill me please, កំពុងមិនចូលចិត្តផ្អែមផង មានសុទ្ធតែនំផ្អែមទាំងអស់។ ញាំបានពីរដុុំដើម្បីកុំអោយដាច់សទ្ធាគេ។ អរគុណតែក្តៅ ដែលធ្វើអោយខ្ញុំមានកម្លាំងឡើងវិញ។ ហើយខ្ញុំក៏ចាប់ទូរស័ព្ទមកសសេរ ដើម្បីកុំអោយធុញ។

នៅពេលនេះម៉ោង ៨:៣៤នាទីព្រឹក ម៉ោងក្នុងទូរស័ព្ទខ្ញុំ។ ពីឡុតប្រកាសអំពីការជិតដល់ចំណត ហើយមេឃក៏ចាប់ផ្តើមភ្លឺពេញលេញដែរ។ ក្រឡេកមើលទៅក្រោម សុទ្ធតែខ្សាច់។ វាលខ្សាច់ល្ហល្ហេវ អមដោយពីរបីព័ណ៌ខ្មៅ ដែលទំនងជាផ្លូវ។ បានឃើញសំណង់អគារហើយ គឺដូចនៅក្នុងហ្កេម pubg បេះបិទ ទាំងសំណង់អគារ ទាំងវាលខ្សាច់ មើលពីលើទៅតូចៗដូចបេះដាក់។ ស្រុកនេះគ្មានព្រៃទេ ក៏ប៉ុន្តែឃើញមានដាំដើមរុក្ខជាតិ ទំនងជាដូងប្រេងលើវាលខ្សាចធំៗទាំងនោះ មើលមួយភ្លេតទៅដូចសក់ក្បាលពួកជនជាតិស្បែកខ្មៅ ដែលមានសក់មួយកញ្ចុំៗរ៉ុយៗ។ ជិះពីលើទីក្រុងធំហើយ នៅតែគ្មានដើមឈើ ផ្ទះមិនសូវញឹកទេ ប៉ុន្តែផ្លូវខ្វាត់ខ្វែង។ ផ្ទះនោះ មើលទៅរបៀបដីឡូត៏ ធំៗ កំពស់ប្រមាណ៣ជាន់ ព័ណ៌សុទ្ធតែទឹកដោះគោ។ ថ្មើរណេះសោះ មានចរាចរណ៏ច្រើនបាត់ហើយ...។ល។

យន្តហោះក៏ចុះដល់ដីល្មមគឺនៅវេលាម៉ោង ០៨:៤២នាទីព្រឹក ម៉ោងនៅកម្ពុជា...

ស្តាយអត់បានថតពីលើ  :)

សម្លេងក៏បានបន្លឺឡើង Good morning lady and gentlemen. Welcomហe to Abu Dhabi...ដែលជាទឹកដី អារ៉ាប់អេមីរ៉ាត។ ខ្ញុំត្រូវរង់ចាំរយះពេល៣ម៉ោងទៀត មុននឹងដល់ ប៉ារីស ទីក្រុងនៃក្តីស្រម៉ៃ...