ឃើញរូបនេះ ធ្វើអោយខ្ញុំនឹកឃើញអាទិត្យមុន (ថ្ងៃ១១ វិច្ឆិការ ២០១៨) មុនថ្ងៃកំណើតអូនសួស្តីមួយថ្ងៃ ខ្ញុំបាននាំបងនាថ និងអូនសួស្តិីទៅញាំប័រហ្កឺនៅបឹងកេងកង។ ចុះពីឡានភ្លាមក៏ក្រលេកឃើញអ្នកសុំទានពីរនាក់ឪពុកកូនដើរផ្លុំខ្លុយសុំទានគេតាមផ្លូវ។ ខ្ញុំក៏បានហុចលុយ១០០០រៀលអោយបងនាថ រួចចង្អុលទៅកាន់ ឳកូននោះ។ បងនាថ និងអូនសួស្តីឃើញដូច្នោះ ហាក់ដូចជាយល់ការណ៏ គេទាំងពីរក៏ស្ទុះវឹងហៅអ្នកសុំទានទាំងពីរនាក់អោយឈប់ រួចផ្លោះរបងថ្មកំពស់៨តឹក រួចហុចលុយអោយ។ មកវិញ បងនាថប្រាប់ថា ប៉ា បងនោះគាត់អរគុណកូន។ រួចហើយខ្ញុំក៏បានសួរបងនាថ ថា៖
ប៉ាប៉ា៖ មើលទៅឳពុកកូនអ្នកសុំទាននោះគួរអោយអាណិតទេ?
នាថ៖ ចាស ប៉ា គួរអោយអាណិតណាស់។
ប៉ាប៉ា៖ កូនចង់ជួយពួកគាត់ទេ?
នាថ៖ កូនចង់ជួយតើ
ប៉ាប៉ា៖ បើកូនចង់ជួយ តើកូនត្រូវធ្វើម៉េច?
នាថ៖ កូនត្រូវខំរៀនដើម្បីអោយមានចំណេះ ពេលនោះកូនអាចនឹងជួយពួកគាត់បាន។
ថាហើយ បងនាថក៏បន្តទៀតថា៖
នាថ៖ ប៉ា! កូនចង់យកខោអាវចាស់ របស់កូន និងអាសួស្តីដែលកូននិងអាសួស្តីឈប់ស្លៀក ដើម្បីយកទៅអោយអ្នកសុំទាន។
ប៉ាប៉ា៖ ម៉េចបានជាចង់យកខោអាវទៅចែកគេអញ្ចឹងកូន?
នាថ៖ មកពីពួកគាត់អត់មានខោអាវស្លៀក គឺមានតែមួយទេ។ ពេលទៅជិត គឺធុំក្លិនស្អុយ។
ប៉ាប៉ា៖ ល្អហើយកូន ចាំកូនទៅផ្ទះ ហើយប្រមូលអាចាស់ៗលែងស្លៀកមក ចាំប៉ានាំកូនទៅចែកអោយគេ។
បងនាថ និងអូនសួស្តី ចង់កៀងគររកសម្លៀកបំពាក់ចាស់ដែលកូនៗ ពូមីង អ៊ុំ ឈប់ប្រើ ដើម្បីយកទៅចែកជូនកុមារទាំងនោះ។ តើពូមីងនិងអ៊ុំ គាំទ្រទេ?
សៀវភៅអានចាស់ៗរបស់ក្មេងៗ ក៏បងនាថ និងអូនសួស្តីទទួលដែរ គឺទទួលយកទៅចែកអោយបណ្ណាល័យសម្រាប់ក្មេងៗដែលបោះបង់ការសិក្សាមួយចំនួន។
No comments:
Post a Comment