ហួសពេលនឹងស្តាយ

 រៀនរស់ជាមួយនឹងសេចក្តីពិតដែលឈឺចាប់ ជាជាងរស់នៅក្នុងភាពរីករាយដែលពោរពេញទៅដោយភាពបោកប្រាស់។

សេចក្តីពិតនោះគឺថា គ្រប់យ៉ាងដែលយើងគិតថាវាជារបស់យើងនោះ គឺវាមិនមែនជារបស់យើងនោះឡើយ... ការបោក ប្រាស់នោះគឺ អ្វីដែលយើងគិតថាវានឹងស្ថិតស្ថេរនោះ តាមពិតគឺវាមិនស្ថិតស្ថេរឡើយ។

រស់នៅក្នុងសភាពសោកស្តាយ គឺមានសភាពឈឺចាប់ហួសនឹងថ្លែងជាជាងស្លាប់ដោយសភាពអស់ចិត្ត។

ធ្វើអ្វីដែលអ្នកចង់ធ្វើ និយាយអ្វីដែលអ្នកចង់និយាយ សោះអ្នកនឹងមិនស្តាយក្រោយ :)

គ្រប់យ៉ាងកើតមកក្នុងលោកនេះ រមែងរលត់ទៅវិញជាធម្មតា សូមអ្នកទាំងអស់គ្នាញាំងនូវកិច្ចការទាំងឡាយដោយសេចក្តីមិនប្រមាថ។

#សូមអោយអ្នកទាំងអស់គ្នាពិសោធន៏ឃើញនូវសេចក្តីពិតពីខ្លួនអ្នកផ្ទាល់

ហួសនឹងស្តាយ!

រឿង ឳពុកនិងកូនស្រី ភាគទី១៦ - សម្លៀកបំពាក់ចាស់ៗ

ឃើញរូបនេះ ធ្វើអោយខ្ញុំនឹកឃើញអាទិត្យមុន (ថ្ងៃ១១ វិច្ឆិការ ២០១៨) មុនថ្ងៃកំណើតអូនសួស្តីមួយថ្ងៃ ខ្ញុំបាននាំបងនាថ និងអូនសួស្តិីទៅញាំប័រហ្កឺនៅបឹងកេងកង។ ចុះពីឡានភ្លាមក៏ក្រលេកឃើញអ្នកសុំទានពីរនាក់ឪពុកកូនដើរផ្លុំខ្លុយសុំទានគេតាមផ្លូវ។ ខ្ញុំក៏បានហុចលុយ១០០០រៀលអោយបងនាថ រួចចង្អុលទៅកាន់ ឳកូននោះ។ បងនាថ និងអូនសួស្តីឃើញដូច្នោះ ហាក់ដូចជាយល់ការណ៏ គេទាំងពីរក៏ស្ទុះវឹងហៅអ្នកសុំទានទាំងពីរនាក់អោយឈប់ រួចផ្លោះរបងថ្មកំពស់៨តឹក រួចហុចលុយអោយ។ មកវិញ បងនាថប្រាប់ថា ប៉ា បងនោះគាត់អរគុណកូន។ រួចហើយខ្ញុំក៏បានសួរបងនាថ ថា៖

ប៉ាប៉ា៖ មើលទៅឳពុកកូនអ្នកសុំទាននោះគួរអោយអាណិតទេ?

នាថ៖ ចាស ប៉ា គួរអោយអាណិតណាស់។

ប៉ាប៉ា៖ កូនចង់ជួយពួកគាត់ទេ?

នាថ៖ កូនចង់ជួយតើ

ប៉ាប៉ា៖ បើកូនចង់ជួយ តើកូនត្រូវធ្វើម៉េច?

នាថ៖ កូនត្រូវខំរៀនដើម្បីអោយមានចំណេះ ពេលនោះកូនអាចនឹងជួយពួកគាត់បាន។

ថាហើយ បងនាថក៏បន្តទៀតថា៖

នាថ៖ ប៉ា! កូនចង់យកខោអាវចាស់ របស់កូន និងអាសួស្តីដែលកូននិងអាសួស្តីឈប់ស្លៀក ដើម្បីយកទៅអោយអ្នកសុំទាន។

ប៉ាប៉ា៖ ម៉េចបានជាចង់យកខោអាវទៅចែកគេអញ្ចឹងកូន?

នាថ៖ មកពីពួកគាត់អត់មានខោអាវស្លៀក គឺមានតែមួយទេ។ ពេលទៅជិត គឺធុំក្លិនស្អុយ។

ប៉ាប៉ា៖ ល្អហើយកូន ចាំកូនទៅផ្ទះ ហើយប្រមូលអាចាស់ៗលែងស្លៀកមក ចាំប៉ានាំកូនទៅចែកអោយគេ។

បងនាថ និងអូនសួស្តី ចង់កៀងគររកសម្លៀកបំពាក់ចាស់ដែលកូនៗ ពូមីង អ៊ុំ ឈប់ប្រើ ដើម្បីយកទៅចែកជូនកុមារទាំងនោះ។ តើពូមីងនិងអ៊ុំ គាំទ្រទេ?

សៀវភៅអានចាស់ៗរបស់ក្មេងៗ ក៏បងនាថ និងអូនសួស្តីទទួលដែរ គឺទទួលយកទៅចែកអោយបណ្ណាល័យសម្រាប់ក្មេងៗដែលបោះបង់ការសិក្សាមួយចំនួន។ 

និយាយពីរឿងទិញលក់ឈាម

នេះគឺជា comment របស់អ្នកធ្វើការជាមួយខ្ញុំមួយនាក់។

សូមសរសើរបងគីនីចំណាយពេលពន្យល់ ខ្ញុំធ្លាប់ឃើញផ្ទាល់គឺនៅពេទ្យគន្ធបុប្ផា អ្នកជម្ងឺគាត់មានជម្ងឺខ្វះគ្រាប់ឈាមក្រហម តម្រូវឲ្យបញ្ចូលឈាមដើម្បីសង្រ្គោះជីវិតគាត់ ហើយពេទ្យប្រាប់ម្តាយអ្នកជម្ងឺថា ត្រូវរកបងប្អូន ឬសាច់ញាតិមកសងឈាមវិញ។ មុនថ្ងៃត្រូវចេញពីពេទ្យ  ឪពុករបស់អ្នកជម្ងឺក៏នាំអ្នកដែលត្រូវសងឈាមវិញដូចអ្វីដែលបានសន្យាជាមួយពេទ្យ តែលុះពេលពេទ្យសួរសំនួរ  ឲ្យថ្លឹងគីឡូ និងសុំឲ្យសើយដៃអាវដើម្បីពិនិត្យមើល  ស្រាប់តែពេទ្យគាត់សួរដេញដោលទៅ អ្នកនោះមិនដែលស្គាល់អ្នកជម្ងឺសោះ គាត់គ្រាន់តែជាអ្នកលក់ឈាមតែប៉ុណ្ណោះ។ ហើយពេទ្យបានធ្វើការពន្យល់ម្តាយអ្នកជម្ងឺស្រដៀងនឹងបងបរិយាយខាងលើ ។ សរុបមកពេទ្យក៏បានអនុញ្ញាត្តិឲ្យអ្នកជំងឺ បានសងឈាម គ្រាន់តែពេទ្យបានប្រាប់ថាឈាមមិនមែនជាការទិញឬលក់លើទីផ្សារឡើយ ពេលណាមានសូមមកសងវិញបានហើយ ព្រោះកូនមីងមានជម្ងឺនេះវាមិនងាយនឹងជាទេ អាចនឹងមកគេងវិញជាមិនខាន។ ជារួមនេះគ្រាន់តែជាការសន្និដ្ឋានរបស់ខ្ញុំបើគាត់មិនសង ឈាមនឹងអាចមិនគ្រប់ក្នុងស្តុក ទើបនៅពេលត្រូវការឈាមតម្រូវឲ្យធ្វើការដូរនោះ។ គ្រាន់តែការយល់ឃើញរបស់ខ្ញុំគួរពុំគួរសូមយោគយល់ផងទាន។

អាត្មានិយម

 រឿងក្នុងចិត្ត៖ អាត្មានិយម

ព្រោះតែភាពអាត្មានិយមរបស់ខ្លួនឯង បានធ្វើអោយអ្នកដទៃរងទុក្ខ។

ព្រោះតែភាពអាត្មានិយមរបស់គេ បានជាអ្នកឈប់ធ្វើទង្វើល្អ។

បើសិនជាគេធ្វើអំពើអាក្រក់ទៅហើយ ហេតុម្តេចឡើយបានជាយើងឈប់ធ្វើអំពើល្អធ្វើអី?

បើធ្វើអំពើល្អ ដើម្បីតែរំពឹងផលល្អមកវិញនោះ នោះគឺស្មើនឹងអាត្មានិយម!